Omdat ik al 1 uur in de auto had rondgereden om iets anders te doen, moest ik naar de wc. Dat wilde ik gaan doen bij het restaurant `t Peeske, de plek waar ik mijn wandeling wilde beginnen. Maar ik had pech: het restaurant was gesloten het ernaast liggende gebouw van Natuurmonumenten, waar de wc`s zijn, zat daarom ook dicht. Dus ik begon aan de wandeling van 7 km met een volle blaas.
Het was bijna 15.45 uur toen ik de route van de rode wandelpaaltjes begon en ik ging ervan uit dat ik dan in ieder geval op tijd terug zou zijn voordat het donker zou gaan worden.
Er lag behoorlijk wat sneeuw maar het wandelpad was sneeuwvrij en ik kon makkelijk lopen. Het begin van de route loopt langs de rand van het bos en aan de rechterkant ligt een kaal akkerbouwland dat glooiend afloopt naar een weg. Hier voelde ik wel een lichte koude wind maar ik wist dat een eindje verderop de route helemaal het bos ingaat en ik dan meer beschut zou lopen.
Het viel me op dat er deze middag erg weinig mensen aanwezig waren; ik heb er maar 4 gezien. Wat me ook opviel is dat ik paddenstoelen zag. Ze waren in goede staat en waren deels ondergesneeuwd en ze waren bevroren. Het verbaasde mij dat ik veel verschillende soorten zag: ik heb 9 soorten paddenstoelen gefotografeerd en ik zag nog een paar andere soorten in slechte / vergane staat die ik niet heb gefotografeerd.
Op een gegeven moment zag ik een uitkijktoren, een houten gebouw in nieuwstaat. Vorig jaar had ik er al van gehoord maar ik had het ding nog niet gezien en ik wist ook niet waar die zou staan. Nu liep ik er zo maar tegen aan. Ik bedacht me dat ik de vorige keren altijd van de rode route was afgeweken, bijv. om op de bruine route verder te lopen of de bordjes van de Nordic Walking te volgen. Vanaf nu weet ik dat je de uitkijktoren tegenkomt als je op 3/4 van de rode paaltjesroute bent.
Omdat de zon nog steeds scheen, het er rustig was omdat er geen mensen in de buurt waren en het helder weer was, besloot ik om naar boven te gaan. Het gebouw is van hardhout gemaakt en bestaat uit 8 keer een stuk trap waarvan 7 keer een trap van 12 houten treden en 1 trap van 13 metalen treden. Toen ik naar beneden liep heb ik de moeite genomen om ze te tellen. Tja, dat lukt alleen maar als ik niet word afgeleid door 'storende geluiden'.
Toen ik boven was, zag ik een mooie omgeving waar ik overheen keek; onder mij een bomenrijke omgeving en landbouwgronden; boven mij zag ik een strakblauwe lucht en een streep van de oranje / gele verkleuring van de inmiddels bijna ondergaande zon. In de verte zag ik Hoch Elten liggen en nog verder weg zag ik Emmerich en de brug over de Rijn liggen. Helaas hing er in de verte een soort van smog waardoor de Rijnbrug vaag te zien was. Ik ben bijna een kwartier boven geweest: foto`s gemaakt en heb wat gedronken en iets gegeten.
Het was bijna 17.00 uur en helaas kon ik er niet op wachten om de zon te zien ondergaan. Het betekende ook dat het daarna al snel nóg kouder zou worden en dat het ook donker zou worden in het bos.
Nadat ik weer beneden was, besloot ik om het wandeltempo wat te verhogen, mede om warm te blijven. Toch heb ik nog een aantal keren een foto gemaakt van enkele paddenstoelen, totdat het niet meer kon vanwege de toenemende schemering.
Ik besefte dat de terugweg langer duurde dan ik verwacht had en ik moest het laatste stuk toch nog in het schemerdonker lopen. Gelukkig herkende ik wel de wandelpaden waar ik overheen liep.
Het laatste stuk van de rode paaltjesroute is een wandelpad dat parallel loopt aan het wandelpad waar je mee begint; alleen ligt het iets hoger in het bos. Toen ik hier liep, zag ik vlak voor mij een ree de struiken uitkomen en voor mij langs het pad oversteken. Ik bleef stil staan en durfde niet mijn fototoestel te pakken want dan zou de ree waarschijnlijk schrikken. Het grappige was dat de ree mij in de gaten had want zij draaide zich om en bleef ook stil staan om naar mij te kijken. Toen ze daarna langzaam verder weg liep, heb ik mijn fototoestel als nog gepakt. Helaas was de afstand inmiddels vrij groot geworden om er een mooie foto van te kunnen maken. De ree liep richting het open terrein van de akkerbouwgrond maar ik heb haar niet meer gezien in het open gebied; ik kon haar nauwelijks nog zien in het struikgewas.
Mijn wandeling liep ook ten einde, het was bijna 17.45 uur en het was inmiddels behoorlijk donker.
Aan het einde van de wandeling merkte ik dat ik 'hoge nood' had en dat ik echt niet meer kon ophouden totdat ik thuis zou zijn. Dus moest ik alsnog de struiken in en met de billen bloot: in de kou en in het donker. Ik was blij dat ik het kwijt was en ook blij dat ik, nog vóór het helemaal donker zou zijn, terug was bij mijn auto.
de uitkijktoren
zicht vanaf de uitkijktoren
de Rijnbrug is helaas nauwelijks te zien
de ree
Geen opmerkingen:
Een reactie posten