Lente in December

De afgelopen 4 weken ben ik wel actief geweest met wandelen en fietsen, al heb ik hier niets van opgeschreven. Ik zag in het verhaal van 21 november dat ik schreef over een frisse wandeling; sindsdien is het weer omgeslagen naar te warm voor de tijd van het jaar. De natuur is helemaal van slag; het lijkt wel lente. Veel bomen en struiken staan in bloei en afgelopen zondag zag ik in het Vondelpark in Amsterdam zelfs meerdere narcissen in bloei staan.

Vanmiddag ben ik weer in het Bergherbos in Beek gaan wandelen, het startpunt vanaf `t Peeske.
Het was een aangename temperatuur om te gaan wandelen, ongeveer 12 graden en er stond een stevige wind. Op de buienradar zag ik dat het, na de paar regenbuien in de ochtend, de rest van de middag droog blijven.

De vorige maand was het mij opgevallen dat er routebordjes stonden van een Nordicwalk-route. Ik wilde deze route gaan lopen om te zien hoe lang die is. Er staat namelijk geen afstand bij.
Het witte bord met een blauw figuur met 2 stokken liep lange tijd gelijk op met de rode pijltjesroute van 7 km. Ik begon de wandeling in een actieve tempo waarbij ik tevens stevig zwaaide met mijn armen. Dit omdat ik mijn arm-en schouderspieren beter getraind wil hebben. Tussendoor heb ik geregeld afgewisseld om morgen niet al te veel spierpijn te hebben. Ik ben nog steeds niet gewend om langdurig stevig te zwaaien met mijn armen, ondanks de cursus Nordicwalk die ik heb gedaan.
De route van de Nordicwalk gaat in ieder geval over brede wandelpaden en het terrein is af en toe heuvelachtig.

Toen ik een half uur had gelopen, kreeg ik onverwachts een regenbui over me heen. Terwijl ik thuis nog op de Buienradar had gekeken; deze gaf aan dat het in de middag lang genoeg droog zou blijven.
Gelukkig liep ik onder de bomen en was de bui maar van korte duur. Ik keek net uit over een open vlakte en zag toen een regenboog. Toen begon het ook net 'even' hard te regenen.
Ik heb de regenboog wel kunnen fotograferen, evenals verschillende paddenstoelen.
Onderweg zag ik zelfs een aantal keren in bloei staande bramenstruiken en in het begin van de wandeling zag ik een akkerveld in bloei staan met gele kleine bloemen. (weet helaas de naam niet)
Een soortgelijk veld met bloemen had ik vlak voor het plaatsje Beek ook al gezien; toen dacht ik aan koolzaadplanten.

Om weer terug te komen op de routeborden van de Nordicwalk: na bijna 45 minuten kwam ik op een T-splitsing terecht en zag ik 2 Nordicwalk-borden staan. De rode wandelroute ging naar links en 1 Nordicwalk-bord ook, de andere Nordicwalk-bord ging met de pijl naar rechts. Jeetje....... lekker duidelijk is dit, ik had geen flauw idee hoe lang de route dan zou worden.
Daarom koos ik er niet voor om de linkerkant op te gaan en het bord naar rechts te gaan volgen. Deze ging in ieder geval terug in de richting van `t Peeske.
Het wandelpad ging om het open gebied heen; ik kon namelijk het punt zien aan de andere kant waar ik stond toen het begon te regenen.

Nadat ik weer terug was in het dichte bosgebied, kwam ik uit op een kruising en ik zag nergens het Nordicwalk-bord staan. Wel liep hier een paardenroute (hoefijzer-bordjes) en een Mountainbikeroute.
Ik had geen zin om over het rulle zand van de paardenroute te lopen en ik ging het smalle pad op. Na korte tijd liep het smalle pad behoorlijk omhoog en ik kreeg in de gaten dat dit smalle pad bedoeld was voor de mountainbikers. Toen dit pad naar links afboog, ben ik eraf gegaan en op het bredere pad gaan lopen. Ik was er net vanaf toen er een mountainbiker de bocht uit kwam.
Gelukkig lag er nog een smal pad naast het rulle zand van de paardenroute en ik ben hier op gaan lopen. Vervolgens kwam ik weer op een kruispunt terecht en ik zag nog steeds geen wandelborden of het witte Nordicwalk-bord. Dan maar op mijn richtingsgevoel afgaan en ik ben toen links af gegaan.

Ik liep al een tijdje over behoorlijk heuvelachtig terrein en ik begon intussen mijn beenspieren te voelen en mijn armspieren voelden pijnlijk aan. (had de dag ervoor nog 31 km gefietst, bij een stevige wind; het fietsen was wel verspreidt over 3 keer) Tijd voor een appel en toen ik die op had, heb ik een aantal rekoefeningen voor de kuiten gedaan.
Nadat ik weer verder aan de wandel was gegaan, kwam ik een wandelaar tegen die aan mij vroeg of ik wist waar de uitkijktoren was? Huh.......ik weet niet eens dat hier een uitkijktoren is.

Na lange tijd op mijn richtingsgevoel te hebben gelopen, kwam ik eindelijk weer een rode pijl tegen en korte tijd later kwam de blauwe pijl er ook weer bij en nog weer iets later zag ik het witte bord van de Nordicwalk ook weer terug. Ik herkende nu ook weer waar ik liep.

Bijna op het einde van de wandelroute van de rode- en blauwe pijlen ging het witte Nordicwalk-bord naar rechts terwijl de rode- en blauw pijlroute nog een eindje rechtdoor gaat en vervolgens naar links gaat in de richting van het restaurant `t Peeske. Ik ben hier geëindigd met de rode -en blauwe pijltjesroute.
Dus nu weet ik nog niet hoe lang de Nordicwalk-route is. Bij de T-splitsing zag ik wel een internetadres op beide borden staan. (www.nordicwalknet.nl) Ik zal hier eens op gaan kijken.

Al met al heb ik 1½ uur gewandeld in een betrekkelijk warme temperatuur met regelmatig de zon erbij.
Toen ik op de P-plaats in mijn auto zat om mijn schoenen te verwisselen, zag ik zowaar een bekend persoon op de P-plaats lopen. Heb even met haar gesproken.

Vondelpark in Amsterdam: narcissen (helaas niet zuiver)

De regenboog in het Bergherbos in Beek

Frisse buitenlucht

Nadat ik de hele ochtend binnen was gebleven, ben ik vanmiddag gaan wandelen. Sinds gisteren is de vrij hoge temperatuur verdreven door een koude noordwestenwind. De overgang van de gevoelstemperatuur is enorm.
Ik besloot om na de lunch een boswandeling te gaan maken in Beek. Nadat ik er met de auto naar toe was gereden, koos ik bij de bosingang `t Peeske voor de blauwe wandelroute van 4 km.
Ik nam deze korte route omdat de lucht er vrij dreigend uitzag. Op de buienradar had ik gezien dat er een kans bestond dat het in de loop van de middag zou gaan regenen.

Het 1e stuk van de route loopt langs de bosrand en het was hier behoorlijk koud. Mijn spieren waren nog niet warm gelopen en ik besloot om de wandeling in ieder geval te beginnen in een hoog tempo. Dan zou ik mezelf snel genoeg warm lopen.
Er waren weinig wandelaars, in het begin zag ik 2 hardloopsters en een drietal mensen die hun wandeling er bijna op hadden zitten. Hoe ik dit weet? Ik hoorde de vrouw van het gezelschap zeggen: 'nog even en dan zijn we bij de auto'.
Doordat ik de afgelopen maanden geregeld met Nordic walkstokken heb gelopen, lukte het mij nu goed om in een hoog tempo te lopen.

Onderweg zag ik een aantal keren paddenstoelen die hun mooiste tijd al achter de rug hadden. Het was moeilijk om de paddenstoelen goed te zien, de meesten waren al vergaan of ze waren bruin / beige zoals de vele bladeren die op de grond lagen.
Nadat ik een half uur stevig had doorgewandeld, ben ik op een gegeven moment tóch een paar keer gestopt om ergens het struikgewas in te gaan en richting een omgevallen boom te lopen. Ik zag een aantal keren vrij gave verouderde paddenstoelen. Mijn fototoestel had ik meegenomen en toen ik eenmaal de 1e had gefotografeerd....... volgden er meer.
Ik heb dit niet al te lang gedaan en het lukte mij om weer in het stevige wandeltempo verder te gaan.

Toen ik al weer een eind over de helft van de 4 km route was, kwam ik weer meer wandelaars tegen. In de verte zag ik zelfs een vrij grote groep hardlopers gaan en ook een aantal mensen die met hun hond aan het wandelen waren.
Na bijna 1 uur te hebben gelopen was ik weer terug bij mij auto. Het voelde goed om in de frisse buitenlucht te hebben gewandeld. En....... het is de hele middag droog gebleven.

Hieronder een paar paddenstoelen die hun mooiste tijd al achter de rug hebben

Oisterwijkse vennen

Afgelopen zondag zijn Ibo en ik in de omgeving van Boxtel en Oisterwijk gaan fietsen. We zijn met de trein naar Boxtel gegaan en hier begon onze fietsroute middels het fietsknooppuntnetwerk.
De buitenlucht was weer aangenaam: regelmatig zon, weinig wind die warm aanvoelde en het zou ongeveer 15 graden worden.
We begonnen in Boxtel eerst met een theepauze in een restaurant tegenover het treinstation. We vroegen aan de eigenaar waar we de Noordelijke parallelweg konden vinden. De Zuidelijke parallelweg zagen we namelijk al toen we het treinstation uitkwamen. Wat we niet hadden verwacht, bleek dat de Noordelijke parallelweg precies in het verlengde lag van de Zuidelijke parallelweg. De eigenaar van het restaurant kon ons ook nog de weg uitleggen waar wij fietsknooppuntnummer 71 konden vinden. Dus wij begonnen onze route zonder eerst fout te rijden.
De route die ik had uitgestippeld had een 8-vorm, waarbij een klein stuk 2 keer werd gereden en was 31 km lang.
Zie hier onze fietsroute: Boxtel-Oisterwijkse bossen en vennen

Het 1e stuk van de fietsroute begon naast het spoor en vervolgens kwamen we al vrij snel in het bosgebied van Boxtel, namelijk de Kampinase heide. We zagen veel wandelpaden met borden van Natuurmonumenten die allemaal naar de Kampinase heide gingen. Wij fietsten er in de beginfase omheen en zouden pas op de terugweg over de heide fietsen.
Er waren veel wandelaars en later in de middag toen we bij de Oisterwijkse vennen reden, werd het nog veel drukker. Vooral toen wij in de buurt reden van een Natuurbezoekerscentrum, alsmede bij enkele restaurants met grotere speeltuinen om vooral de gezinnen met kleine kinderen te lokken.
Veel mensen gingen met hun auto hier naar toe en helaas voor ons lang het fietspad precies langs de aanrijdroute naar de P-plaatsen.
Gelukkig was het merendeel van de fietsroute betrekkelijk rustig qua autoverkeer. We fietsten veel over verharde zandpaden met een smal fietspad ernaast; dit was in het buitengebied waar veel boerderijen zijn.
In de bossen zagen we meerdere keren een nieuwe houten bank staan met een ingebrande tekst in de rugleuning. (een Brabantse spreuk) Bij iedere bank die we zagen, stond een andere tekst.

Omdat de temperatuur hoog genoeg was en er weinig wind was, konden Ibo en ik in de buitenlucht onze lunch nuttigen. Dit hebben we op zo`n houten bank gedaan; deze stond in het bos op een T-splitsing. Vanaf de bank zagen we regelmatig wandelaars en fietsers voorbij komen.
Later in de middag zouden we hier weer voorbij komen; vanwege onze 8 vormige route.

Toen we in de omgeving van Oisterwijk kwamen en we al enkele vennen waren gepasseerd, zijn we op een gegeven moment gestopt om te gaan kijken bij een toegangspad naar een wandelgebied.
Vanaf de weg konden we niet goed zien wat ons te wachten stond. Na een eindje het pad in te lopen, bleek er een vrij grote ven achter de bomen en struiken te liggen.
Het was nog vroeg genoeg in de middag en we hadden dus nog genoeg tijd over om een wandeling te maken.
Naast de ven liggen lag een smal wandelpad en nadat we onze fiets hadden vastgezet, zijn we aan een rondwandeling begonnen.
Veel bomen en struiken rondom de ven waren inmiddels geel gekleurd en de zon scheen er mooi overheen. In de grote ven zagen we in het midden 2 kleine eilandjes met een boom en enkele struiken erop.
Onderweg zagen ik een paar keer enkele paddenstoelen; het waren er niet zo veel en de meeste waren al in een vergane staat.
We hebben erg genoten van de rust en de schoonheid in en rondom deze ven. Ondanks dat er meerdere wandelaars waren, was het er toch heerlijk rustig.
Na bijna 3 kwartier waren we weer bij onze fietsen terug. We besloten om op de boomstam te gaan zitten die voor het water lag en iets te gaan drinken en nog van het uitzicht genieten.

Toen we weer verder wilden gaan, spraken Ibo en ik af om in ieder geval 10 km aan één stuk door te fietsen. Dit omdat we nog maar op 2/3 deel van onze route waren. Even later gingen we in de drukte van veel auto`s de verkeerde kant op. Het gebeurde bij een bord waar de pijl schuin naar rechts stond en ik sloeg rechts af. Op de weg waar we toen op kwamen, reden heel veel auto`s die allemaal naar de P-plaats gingen van een Natuurbezoekerscentrum. Nadat we merkten dat onze route niet meer klopte, moesten we dat drukke stuk dus ook weer terug fietsen.
Vervolgens gingen we bij het bord met het fietsknooppuntnummer met de pijl schuin naar rechts weer de goede kant op. Het was een misleidend pad dat vol met bladeren lag en het ging over het terrein dat leidde naar een restaurant met een speeltuin. (of het was misschien een onderdeel van dat Natuurbezoekerscentrum)

Gelukkig lieten we de drukte weer snel achter ons en ging de route nog enige tijd langs vele mooie vennen. Ook zagen we in de buurt van Oisterwijk een aantal grote en luxe landhuizen die zich helemaal hadden afgesloten van de buitenwereld, middels hoge dichte schuttingen of hekken.
We passeerden meerdere campings en bungalowparken en een soort jeugdherberg met een groot speelterrein erom heen.

Toen we weer op de T-splitsing terug waren, waar we eerder in de middag onze lunch hadden gegeten, ging de route terug naar de Kampinase heide.
Nu gingen we over het heidegebied heen en we zagen de uitgebloeide heidestruiken, grote open heidevelden met geel verdorde hoge grassen. Sommige stukken grond waren afgeplagd en sommige stukken grond waren zwart, kaal en drassig. Her en der zagen we ook vennen, de een wat groter dan de andere. Bij een grote ven zijn Ibo en ik weer van de fiets gestapt om wat dichter bij het water te gaan kijken. We hadden inmiddels weer 10 km gefietst. We hebben hier een klein eindje rond gelopen en toen zagen we dat er een fietspad langs liep. Dit bleek ons fietspad te zijn en we besloten weer op de fiets verder te gaan. Inmiddels was de zon al aan het zakken en verdween deels achter een wolk.
Het liep al tegen de klok van 16.00 uur  en we moesten nog bijna 10 km fietsen. Het was wel de bedoeling om vóór de invallende schemering het bosgebied uit te zijn.
Dit is gelukt en we waren precies op tijd om de trein van 17.05 uur te halen.

Enkele foto`s van onze fietstocht:

 bij de T-splitsing waar we 2 x geweest zijn

 De Oisterwijkse ven waar we omheen gewandeld hebben.

 De ondergaande zon bij de Kampinase heide

Wandelen rondom Bijland

Afgelopen dinsdagmiddag, 3 november, ging ik weer met Heleen wandelen. We gingen met de auto naar het plaatsje Herwen en vanaf daar gingen we om de recreatieplas Bijland wandelen.
Het was lekker weer: de zon scheen regelmatig, er stond niet al te veel wind en het was ongeveer 15 graden.
Heleen vertelde dat we ongeveer 1½ uur zouden lopen om er helemaal omheen te komen. Jammer voor mij maar we deden er 2 uur over en het laatste stuk was behoorlijk zwaar omdat we geen rustmoment hadden ingelast. We hadden wel een aantal keren even stil gestaan of enkele stukken zeer langzaam gelopen. (met name bij het strandgedeelte en toen we even van de route afweken door naar een andere waterplas te lopen)

De Bijland-recreatieplas kende ik al wel, ik ben een aantal keren met de fiets erom heen gefietst. Zie hier voor een overzicht van onze wandeling:
 wandelroute-rondje-bijland-tolkamer

Er ligt een mooi aangelegd fietspad, waar de wandelaars ook gebruik van maken. Op sommige stukken kan je als wandelaar vlak langs het water lopen; er zijn een aantal strandjes. Bij mooi weer wordt er goed gebruik van gemaakt en ook door mensen die hier hun hond mee naar toe nemen.
Heleen en ik zagen dat het waterpeil behoorlijk laag was. Toen wij langs de waterkant over het strand liepen, kwam er net een grote groep ganzen aan. In verspreide groepjes landden ze allemaal in het water, hierbij maakten ze een hoop kabaal. Wij hebben hier naar staan kijken.

Een eindje verderop, we liepen inmiddels weer op het fietspad, zagen we aan de andere kant van het fietspad nog een watergebied liggen. Het lag verscholen achter struiken en bomen en ik zag dat er nauwelijks water in zat. We zijn er naar toe gelopen om het wat beter te bekijken en ook omdat ik hoopte daar nog paddenstoelen te zien.
De bodem van dit meer was helemaal opgedroogd en vol met scheuren en barsten. We zijn even een stukje over de bodem gelopen. Maar we voelden dat de bodem nog wel zacht was en dat de modderlaag er vlak onder zat. We zijn er snel weer afgegaan omdat we geen zin hadden in natte en / of modderige schoenen. Jammer genoeg heb ik bij deze bijna opgedroogde waterplas geen paddenstoelen gezien; wel een paar zeer kleine die in het gras stonden waar wij door heen liepen om weer terug te gaan naar het fietspad.

Toen we bij de zijkant van het Bijlandmeer aankwamen, liepen we langs een uitgestorven camping. Hier gaat het fietspad voor een kort stuk over in een fietspad dat langs een weg loopt en er ligt nog een oude ijzeren brug. Hier moesten wij overheen en hierna konden we over de weg heen kijken en zagen we de Rijn liggen. Er voeren een aantal vrachtschepen voorbij en we zagen dat het water in de Rijn ook vrij laag was.
In de weilanden die er naast liggen, zagen we een reiger staan, enkele kraaien en een paar roofvogels vliegend van boom naar boom.
Toen we een eind verder waren, zagen we op een open stuk gras dat tussen de struiken te zien was, een fazant lopen.

Vervolgens liepen we langs het deel van de jachthaven, iets verderop het terrein waar de boten van dagjesmensen te water gelaten worden en nog een grondgebied waar mensen met hun camper mogen staan. Hier aansluitend begint er een voetpad dat onderlangs de fietsdijk loopt.
Toen wij hier liepen, merkte ik dat de zon inmiddels zover gezakt was dat hij niet meer boven de bomen uitkwam. Het voelde kil aan omdat het gras hier nat was en de bodem werd steeds vochtiger; onze schoenen dus ook.
We besloten om door het hoge gras dat tegen de dijk aangroeit, omhoog te klimmen en op het fietspad te gaan lopen. Toen we boven op de dijk liepen, zagen we dat de zon meer en meer schuil ging achter de wolken. Er omheen ontstond een mooie verkleuring; hier heb ik nog een foto van gemaakt.

Het laatste stuk op de dijk vond ik behoorlijk zwaar omdat ik inmiddels pijnlijke bovenbenen had. We hebben nog wat draai en zwaai-oefeningen gedaan om de schouders wat losser te krijgen. Maar goed.... dat verloste mij niet van de pijnlijke benen. Ik had onderweg nog wel een appel gegeten maar die energieboost was inmiddels uitgewerkt.
Toen we eindelijk bij de auto terug waren, zag ik dat we 2 uur aan één stuk door hadden gelopen. Dit was voor mij te veel van het goede; aangezien ik fybromyalgie heb.

Door de hoge temperatuur zagen we deze bloeiende distel

Zicht op de terugweg toen we alweer boven op de dijk liepen

Winterswijk

Zondag 1 november zou een zonnige dag worden met weinig wind. Tenminste in het oosten van het land; voor de rest van Nederland was de kans groot dat het een groot deel van de dag mistig zou blijven. Daarom besloten Ibo en ik om weer naar Winterswijk te gaan. Dit keer de andere kant van Winterswijk richting Huppel en naar de Steengroeve. De route die ik had uitgezocht was 31 km lang.
Vanuit Zevenaar vertrokken we om 11.48 uur met de trein en om 12.50 uur waren we in Winterswijk. 
We kenden de omgeving nog van de vorige keer en we wisten waar we fiets-knooppuntnummer 14 konden vinden.

Nadat we het centrum van Winterswijk achter ons hadden gelaten, ging de route over op landweggetjes. Sommigen waren geasfalteerd en andere hadden een harde zandgrond. Gelukkig was het de afgelopen weken droog weer geweest en waren de zandwegen niet modderig. En weer waren enkele fietspaden langs de zandwegen erg smal.
Op een gegeven moment zag ik op een ANWB- fietsbord  dat de Steengroeve nog 4 km fietsen was. Ik wilde daar graag naar toe; zien hoe de natuur daar is.
Jammer genoeg zijn we er niet geweest omdat onze fietsroute ruim van te voren van richting veranderde. Ik kwam er pas een behoorlijke tijd later achter dat we de Steengroeven hadden gemist. 
De route was al geruime tijd voor het plaatsje Huppel links af gegaan. Wel kwamen we langs een recreatieplas, midden in de natuur `t Hilgelo. 
Onze route ging richting Meddo en vervolgens gingen we weer zuidwaarts richting Corle.

Tussen deze 2 plaatsjes ligt het mooie natuurgebied Korenburgerveen. 
Het is een uitgestrekte moerasgebied dat bestaat uit hoogveen, moerasbos, heide en voedselarme graslanden.
Men kan hier wandelen; er is een gebied dat voorzien is van een aantal gemarkeerde wandelroutes. Ibo en ik hadden wel zin in een wandeling en bekeken het bord waar de wandelingen op stonden.(`t Schaddenpad)
Helaas stond er geen afstanden op vermeldt, wel verschillende routes in diverse kleuren. Er stond alleen bij de langste route, met een rode markering, een afstand gemeld en deze bedroeg 11 km. De kortere moesten we gokken hoe lang die zouden zijn. 
Aangezien het al 15.00 uur was en we nog ongeveer 8 - 10 km moesten fietsen, was het niet verstandig om een eind te gaan lopen. We moesten rekening houden met het feit dat het nu vroeg donker begint te worden; zeker in het bos. 

Nadat we weer verder waren gegaan met de fiets, zagen we dat de rode wandelroute voor een deel over ons fietspad ging. We fietsten precies langs het mooie veengebied en we konden er gelukkig genoeg van zien. In dit gebied heb ik in ieder geval een aantal keren paddenstoelen kunnen fotograferen.
De laatste 10 km fietsten we door afwisselend landschappen: dan weer door bosgebied en dan weer door open gebieden met weilanden. Een enkele keer over het erf van een boerderij heen. We zagen regelmatig de typische Achterhoekse bouwstijl van de vroegere boerderijen en hun schuren. Uiteraard zagen we ook moderne landhuizen. 

Rond de klok van 16.00 uur besloten Ibo en ik om het laatste stuk stevig door te fietsen en de route iets in te korten zodat we op tijd bij het treinstation zouden aankomen. In ieder geval vóór het vertrek van de trein; aangezien er maar 1 trein in het uur gaat.
De zon scheen nog steeds maar we konden wel merken dat het begon af te koelen. De zon zakte al weg achter de bomen en we reden veelal in de schaduw.
We waren in ieder geval op tijd terug bij het treinstation zodat we geen uur hoefden te wachten.

Al met al is de omgeving in en rond Winterswijk erg mooi en het is er prettig fietsen. Er komt zeker nog een volgende keer want ik wil nog steeds de omgeving van de steengroeve zien en ook de Nederlandse kant van het natuurgebied bij Burlo-Vardingholter. 

Kroondomein Het Loo

Op zaterdag 10 oktober vertrok onze fietstocht vanaf NS station Apeldoorn.

Het weer was behoorlijk fris maar het zou een zonnige dag worden. Helaas zou het niet warmer worden dan 11 of 12 graden, bij een zwakke noord tot noordoosten wind. De fietstocht zou ongeveer 41 km lang zijn en ging van Apeldoorn richting Elspeet en vervolgens naar Vaassen en daarna weer terug naar Apeldoorn.

We begonnen tegen 12.00 uur te fietsen en het duurde even voordat we de bordjes van de fietsknooppuntennetwerk gevonden hadden. Gelukkig wisten we dat het begin richting Paleis het Loo ging en daarom fietsten we, via de gewone fietsrichtingsborden, die kant op. Net buiten het centrum van Apeldoorn konden we overstappen op onze fietsknooppunten-bordjes.

Nadat we Apeldoorn in noordwestelijke richting verlieten, kwamen we al snel in het natuurgebied De Veluwe terecht. Het grootste deel ging door het Kroondomein Het Loo; hier was nauwelijks autoverkeer en dus heerlijk rustig.

We fietsten over een breed zandpad die in een rechte lijn naar Elspeet ging. Af en toe was er een lichte glooiing en moesten we ons wat meer inspannen om vooruit te komen. Onderweg was er een behoorlijk lang stuk zandpad dat modderig was en lastig om door heen te fietsen; we zagen dat er met zware voertuigen door heen was gereden. Een eind verderop zagen we de oorzaak van de moddersporen: er waren veel bomen gekapt. Deze lagen allemaal opgestapeld aan de rand van het zandpad en zouden nog opgehaald worden.

Toen we bijna bij Elspeet waren en het Kroondomein Het Loo al hadden we verlaten, werd ik hard geraakt door een vallende eikel. De eikel kwam vrij hard tegen mijn voorhoofd aan en het deed behoorlijk pijn. Later in de middag voelde ik dat er op mijn voorhoofd een klein wondje zat: een opgedroogd bloedkorstje.

Voordat we bij het centrum van Elspeet aankwamen, ben ik toch één keer van mijn fiets gestapt om paddenstoelen te fotograferen. Ik had er onderweg al zo veel gezien en was al die keren keurig doorgefietst. Nu zag ik een paar Porseleinzwammen en deze had ik dit jaar nog niet eerder gezien.

In Elspeet scheen de zon zo lekker dat we ergens buiten op een terras onze lunchpauze gehouden hebben.

Hierna zijn we via het centrum van Elspeet verder gegaan en onze fietsroute ging richting Vaassen. We kwamen weer in het gebied van het Kroondomein Het Loo, ditmaal aan de noordkant. Weer een lange rechte weg en het was prettig dat het fietspad géén zandpad was; dus geen gehobbel meer.

Bij aankomst in Vaassen zagen we al vrij snel het Kasteel Cannenburgh. Om er met de fiets naar toe te gaan, moesten we via een bomenlaantje rijden. Dit laantje was erg smal en je kon elkaar van tegenovergestelde richting niet passeren. De tegenligger moest bij het begin van het pad of wachten of tussen de bomen gaan staan. Bij het begin / eind van dit bomenlaantje  staan enkele bomen zo schuin dat het een wonder is dat ze nog niet omgevallen zijn. Het is wel een heel mooi gezicht en mede omdat de herfstkleuren volop in de bomen zitten.

Nadat Ibo en ik bij het kasteel waren aangekomen, zijn we eerst thee gaan drinken. We hebben weer buiten op het terras gezeten. Hier hadden we een goed uitzicht over alle gebouwen die bij het kasteel horen. Alles zag er zeer goed uit; de gebouwen waren zeer recent gerestaureerd.

Bij het kasteel bevindt zich ook een grote en goed onderhouden tuin; hier mogen bezoekers gratis in om te wandelen en / of te vissen in een van de vijvers.

Na de theepauze zijn we in de kasteeltuin gaan wandelen en we hadden volop keuze uit wandelpaden, zowel langs de rand van de tuin als door het midden van de tuin. We zagen zitbankjes aan de waterkanten staan, enkele mooie bruggetjes en een eind van de grote (vis)vijvers af, liepen we nog langs een verhoogd aangelegde vijver.

Omdat ik toch weer paddenstoelen wilde spotten zijn we een stuk langs de rand gelopen omdat hier de kans het grootst is om ze te vinden. En dit was inderdaad zo; ik heb ze gezien.

Na een half uur wandelen waren we terug bij onze fietsen en zijn we weer verder gegaan. Vanaf hier zou het nog ongeveer 8 km fietsen zijn om weer in Apeldoorn te komen.

Tegen 18.00 uur waren we in het centrum van Apeldoorn en gingen we op zoek naar een pannenkoekenrestaurant. Uiteindelijk vonden we er een aan de rand van het winkelcentrum en ze hadden hier heerlijke pannenkoeken. Het was er niet al te druk en we hoefden niet al te lang te wachten.

Om 19.06 uur stapten we weer in de trein naar huis, na bijna 42 km te hebben gefietst.

Natte voeten in park De Hoge Veluwe

Ik zou met Heleen naar de Hoge Veluwe gaan om weer terug te gaan naar de beeldentuin van het Kröller Mullermuseum. En dat hebben we op dinsdagmiddag 6 oktober gedaan.

Na een vrij lange periode met veel zon en droog herfstweer, sloeg juist op deze dag het weer om. De temperatuur was wel hoog (19 graden) maar er was regen voorspeld in de loop van de middag.

We besloten het er maar op te wagen omdat wij naar het noorden gingen en de regen pas na 15.00 uur in het zuiden van de provincie Gelderland zou arriveren. (volgens de buienradar)

We kwamen via een andere ingang van het park aan, bij Schaarsbergen en we kregen bij de kassa te horen dat het nog 10 km fietsen was om bij het Kröller Mullermuseum te komen. Hier hadden we geen zin in omdat we dan ook weer terug moesten fietsen en er zou regen komen. Dit leek ons niet verstandig.

Daarom besloten we om in dit deel van het park te gaan wandelen. Bij de beeldentuin was het toch al de bedoeling geweest om te gaan wandelen; juist vanwege de paddenstoelen in het bos. We kozen voor de route van 5½ km.

Het 1^e stuk van het wandelpad begon al met een drassige grond en grote modderpoelen. Op dat moment was het nog steeds droog en de lucht klaarde zelfs op. Het leek alsof de zon er ook nog bij zou komen. Mijn schoenen werden al vrij snel behoorlijk nat. 

We merkten dat we langs een militair oefenterrein liepen; we zagen wel dat we langs een gaashekwerk liepen. We hoorden vlak bij ons het zware geluid van een helikopter.

We hadden amper 100 meter gelopen toen we de eerste mooie paddenstoelen al te zien kregen. Mijn aandacht werd getrokken door een gaashek met op de grond een mooie rand van opgehoogde bladeren. Ik liep erheen omdat ik een zwam zag die door het gaas heen was gegroeid. Toen we bij het hek stonden, zagen we een heleboel paarse rodekoolzwammen staan. Een eind verderop zagen we ook Vliegenzwammen staan en vele Aardappelbovisten, Stobbezwammetjes, Honingzwammen, Russula`s, bruine Boleten, Heksenzwammen, Wasplaatzwammen en oranje Trilzwammen en nog vele andere soorten.

De wandelroute ging door een afwisselend landschap en we liepen ook door open vlaktes en door stukken heidevelden. We zagen dat er nog steeds heideplanten in bloei stonden.

We hoopten ook nog herten te zien maar helaas zagen we ze niet; wel omgewoelde stukken grond waar de wilde zwijnen geweest waren en ook verse poep. (weet niet of dit van wilde zwijnen of herten was)

Halverwege de wandeling kwam toch nog de zon tevoorschijn en dat was een aangename verrassing. We genoten van de natuur, tal van bomen hadden al mooi verkleurde bladeren. Het was erg rustig in het park omdat het geen vakantieperiode is.

Tijdens de hele wandeling was de bodem op veel plaatsen erg nat; blijkbaar had het de avond en / of de nacht er voor veel geregend.

Mijn wandelschoenen die ik dit voorjaar had aangeschaft voor de Nordic Walk blijken niet waterdicht te zijn; dit had ik al eerder ondervonden toen ik over nat gras liep. Hier zal ik toch aan moeten denken bij een volgende wandeling want dit is al de 3 of 4^e keer dat ik met natte voeten thuiskom.

Heleen en ik zijn bijna 2 uur in het park aan het wandelen geweest en toen we om 16.00 uur weer bij de auto terug kwamen, was het nog steeds droog. Onderweg, toen we weer terug reden in zuidelijke richting, kregen we ter hoogte van Velp een regenbui over ons heen.

Winterswijk

Op zondag 4 oktober zijn Ibo en ik gaan fietsen in en rond Winterswijk. Deze plaats ligt in het uiterste oosten van de provincie Gelderland, dicht bij de Duitse grens.

De route die ik had uitgezocht ging voor een klein deel over Duits grondgebied en was ongeveer 38 km lang.

Op de grens met Duitsland ligt een mooi natuurgebied, Naturschutzgebiet Burlo-Vardingholter-Venn/Entenschlatt en daar gingen we naar toe.

Het was aangenaam weer: zonnig, weinig wind en het voelde warm aan, ongeveer 19 graden.

We begonnen in het centrum van Winterswijk en na eerst verkeerd gereden te zijn, vonden we al snel de goede rijrichting.

We kwamen dus weer terug bij het treinspoor en fietsten er even langs, daarna gingen we verder op een fietspad dat naast een provinciale weg lag. Na een paar kilometer sloegen we af en ging de fietsroute over landwegen, al dan niet geasfalteerd. Soms ging de route letterlijk over het erf van een boerderij heen. Gelukkig zagen we hier geen loslopende waakhonden.

De zandwegen hadden geregeld een smal fietspad ernaast liggen. Helaas waren deze paden niet gelijkmatig: veel kuilen en getril door het groffe grind. Soms was het fietspad zo smal dat we alle aandacht op de grond moesten houden en nauwelijks om ons heen konden kijken. Het landschap was zeer afwisselend: dan weer open landbouwgebieden en dan weer stukken bos.

Doordat het zo lekker weer was, waren de zitbanken die we tegenkwamen, vaak bezet. Vooral de banken die in de zon stonden. Wij wilden na 1 uur fietsen een lunchpauze houden en we waren al een paar bezette banken gepasseerd. Gelukkig zagen we in een weiland met een vrije opening, een kunstwerk staan dat als bank bedoeld was. Er was zelfs een bruggetje van hout gemaakt om er naar toe te gaan. Aangezien er nergens een bord stond dat je er niet in mocht gaan, zijn Ibo en ik met de fiets over het bruggetje gegaan en naar de cirkelvormige bank gelopen. Deze was gemaakt van houten pallets. In deze open weide stonden meerdere kunstvoorwerpen, zagen we.

In ieder geval: wij zijn op de bank gaan zitten en we hadden een mooi uitzicht. Aan de andere kant van de weg waren 2 weilanden: een waar koeien in stonden te grazen en in de andere stonden een aantal paarden.

Af en toe kwamen er fietsers langs die ons vriendelijk groetten.

Op het moment dat ik een foto wilde maken van de bank met onze fietsen er half voor geparkeerd, zag ik een vrouw dichterbij komen. Ze wilde de kippen eten geven die vlakbij de ingang van de open wei een eigen afgezette ruimte hadden.

Ik sprak de vrouw aan en vroeg of wij wel op die cirkelvormige bank mochten zitten. Zij zei dat het juist de bedoeling was dat mensen hier gebruik van maakten. Zij bleek een kunstenares te zijn en ze vertelde ook nog dat ze er bewust niet voor gekozen had om er een uitnodigend bord neer te zetten. Dus zij zag mensen vaak staan twijfelen. Al met al hebben we hier een half uur rust gehouden. 

Toen we later op Duits grondgebied waren, was dat tussen Südlohn en Rhede. Hier ligt de zuidkant van het Naturschutzgebiet Burlo-Vardingholter-Venn/Entenschlatt . We fietsten er al een tijd langs zonder dat we veel zagen; het was goed afgeschermd door bomen en struiken. En wij fietsten op een erg smal pad, dus we konden nauwelijks om ons heen kijken.

Op een gegeven moment zijn we afgestapt toen we een overzichtsbord zagen met informatie en een plattegrond. We besloten om naar de Uitzichttoren te lopen over het smalle pad dat naast een watergebied lag. Juist op dit pad zagen we veel paddenstoelen,  zeer veel Vliegenzwammen en zelfs de paarse Rodekoolzwammetjes. Dit waren de eerste van dit jaar die ik zag.

Ibo en ik dachten naar een uitkijktoren te lopen maar dit klopte niet. Het bleek dat wij van het eigenlijke wandelpad waren afgeraakt doordat wij te veel met de paddenstoelen bezig waren.

We kwamen een paar wandelaars tegen die vertelden dat het pad, waar we nu opstonden, dood liep en het zou steeds drassiger worden. Zij hadden er ook van terug moeten keren.

Zij kenden deze omgeving wel en zij vertelden ons er iets over. Terwijl wij met hun terugliepen, zagen we dat het wandelpad halverwege een bocht naar rechts maakt. Die hadden we dus moeten volgen.

Dit hebben we niet meer gedaan omdat de uitkijktoren veel verder weg ligt als wij dachten. Wij zijn maar weer verder gegaan met onze fietsroute.

Bij een boerenhoeve, weer in Nederland, hebben we een theepauze gehouden. Net als bij de vorige pauze was deze boerderij een combinatie van een voormalige boerderij waar nu een minicamping en een Bed & Breakfast met eetgelegenheid is. Bij deze hoeve bevond zich tevens een groot restaurant.

Wij hebben buiten op het terras een kop thee besteld en er kwam een kleine waakhond naar ons toe. Het was een kruising tussen een Pinchertje en een Jack Russell. Het hondje was van de eigenaar en ze bewaakte het terrein goed, soms blafte ze naar passerende fietsers. De ene keer blafte ze feller dan de andere keer. Ze liet zich ook graag aaien en tot 2 keer toe heeft ze een tijdje naast mijn stoel gezeten waar ik haar mocht aaien.

Na een half uur zijn we verder gegaan en reden we nog een keer een klein stuk over Duits grondgebied. We kwamen door het buitengebied van Rhede. Grappig detail is dat ik mijn hele leven lang al in de buurt gewoond heb van de plaats Rheden. (bekend van het natuurgebied De Posbank)

Omdat het al tegen 16.00 uur liep, besloten Ibo en ik de route een stukje in te korten. Anders zou het te laat worden omdat we in Winterswijk eerst nog iets wilden gaan eten voordat we met de trein terug zouden gaan. En wat ook meespeelde is dat de treinen maar 1 keer per uur vertrekken  op zondag.

Tegen 17.30 uur kwamen we weer terug in het centrum van Winterswijk en we zijn in hetzelfde restaurant gaan eten waar we rond het middaguur waren begonnen met een kop thee.

Het was er rustig en we hadden vrij snel onze warme hap op tafel staan.

Om 18.50 uur stapten we in de trein en 1 uur later was ik thuis.

Amsterdam-noord

De fietsroute die Ibo en ik gisteren gevolgd hebben vertrok via Amsterdam-noord richting Landsmeer en Oostzaan. De lengte was ongeveer 36 km en omdat we naar het noorden fietsten begonnen we met tegenwind; deze kwam uit het noorden. De bedoeling was om naar het waterrijke natuurgebied te gaan dat tussen deze plaatsen in ligt. Lees hier de info van Wikipedia: Het Twiske 
Het was een zonnige zondag, een zwakke wind uit het noorden en het zou ongeveer 17 graden worden.

Nadat we met de pont Het IJ waren overgestoken, zijn Ibo en ik eerst in Amsterdam-noord rond gefietst. Ik wilde de nieuwe woonomgeving van mijn zusje zien. Zij is een paar weken geleden verhuisd van Amsterdam-west naar Amsterdam-noord.
Vervolgens zijn we weer terug gegaan naar onze fietsknooppuntenroute. Vanaf hier fietsten wij langs een kanaal en langs een park. Aan het eind van dit fietspad stond een groep mensen muziek te maken op Afrikaanse trommels.
Aan de rand van Amsterdam-noord zagen we bij sommige huizen al de typische bouwstijl van de Zaanstreek. Hoe verder we richting Oostzaan kwamen des te meer we van die huizenstijl tegenkwamen.

Het kwam Ibo en ik zeer bekend voor omdat in het Openlucht Museum in Arnhem een deel van de Zaanstreek is nagebouwd; compleet met een molen erbij.
We zijn ook over veel ophaalbruggen gekomen en veel huizen hadden ook een bruggetje.

De route ging nadat we van het kanaal weggingen, over naar een smal fietspad dat tussen de rietlanden en weilanden door liep. We zagen op dit stuk veel reigers aan de waterkant zitten. Halverwege het fietspad kwamen we langs een oorlogsmonument ter nagedachtenis aan een neergestort vliegtuig op 29 september 1944.
Nadat we Oostzaan waren gepasseerd kwamen we aan bij het gebied Het Twiske en de bijbehorende Stootersplas. We zijn hier helemaal omheen gefietst. en via het plaatsje Den Ilp zijn we weer afgezakt naar Landsmeer.

Onderweg hebben we op een terras aan het water van de Stootersplas een theepauze gehouden; het was heerlijk om in de zon te zitten. Omdat we onze fietsroute vrij laat in de middag begonnen, hebben we vrij constant door gefietst. Ondanks dat ik onderweg wel een aantal keren paddenstoelen zag staan, ben ik niet afgestapt om ze te fotograferen. Het waren dezelfde als die ik al eerder had gezien.
Op de terugweg zagen we voorbij Landsmeer 3 pubermeisjes waarvan er 2 op een Shetlandpony zaten. De meisjes waren eigenlijk te groot voor deze pony`s en 1 van die pony`s zakte op een gegeven ogenblik ook nog door de voorbenen heen. Vond ik toch wel zielig om te zien.

Toen we weer op het fietspad langs het kanaal in Amsterdam-noord terug waren, hoorden we muziek vanuit het park dat langs het kanaal ligt. Ik zag door de struiken heen een groep mensen op het gras zitten maar voor de rest zag ik weinig.
Tegen 18.00 uur waren we weer terug bij het Centraal NS-station van Amsterdam en zijn we eerst ergens gaan eten voordat we met de trein naar huis terug zouden gaan.
De terugreis verliep voorspoedig en ik was iets voor 21.00 uur thuis.

Boswandeling

Gisterenmiddag heb ik gewandeld in het bosgebied in Beek. Het startpunt was bij `t Peeske en ik koos voor de rode route van 7 km.
Het 1e deel is altijd druk omdat de route vertrekt vanaf het restaurant `t Peeske; hier is tevens  een speelgelegenheid voor kinderen. Ook in de beginfase van de wandelroute is er nog een speelgedeelte te vinden. De kortere routes lopen in het begin gezamenlijk op en op een zondag is het hier vaak druk. 
Het weer was goed, prima wandelweer en niet koud. De zon kwam af en toe door de vrij dichte bewolking heen. Voor de zekerheid had ik mijn regenjas aan en tijdens het laatste deel van de wandeling had ik hem toch nodig.

Ik had mijn fotocamera bij me omdat ik paddenstoelen wilde fotograferen. En ik heb er heel veel gezien! Door de vele regen van de afgelopen paar weken stond het bos vol met veel verschillende paddenstoelen.
In het begin van de route rook ik al de stank van de Grote stinkzwam maar ik zag hem niet. Bij de 3e keer dat ik de lucht rook, zag ik inderdaad de Grote stinkzwam.
Onderweg zag ik heel veel bruine paddenstoelen, zoals de Berkenzwammen, Berkenboleten, Melkbekerzwammen, enkele Knolparasolzwammen, Kastanjeboleten en Aardappelbovisten. Gelukkig zag ik ook andere kleuren, zoals de Geelwitte russula, de gele Heksenboter en platte Tonderzwammen, Parelstuifzwammen, oranje Koraalzwammetjes en Eikenbladzwammetjes. Jammer genoeg geen Vliegenzwammen gezien.

Op een gegeven moment werd ik toch wel moe van het vele knielen en bukken om paddenstoelen te fotograferen. Ik besloot om te pauzeren en aan de rand van het bos vond ik een bank. Op dat moment kwam de zon net even beter achter de bewolking vandaan. De bank waarop ik zat, stond uit de wind; dat was ook wel prettig. Ik keek uit over een weiland met 12 grazende koeien en een maisveld. In de verte telde ik 10 windmolens en 1 gewone molen; ze draaiden allemaal.
Inmiddels zag ik op mijn smartphone dat ik al 2 uur onderweg was. Oeps, dacht ik, en ik krijg zo meteen nog een bosgebied waar ik veel mooie paddenstoelen verwachtte te zien.

Na 20 minuten ben ik verder gelopen en even later sloeg het weer om. Ik zag het steeds donkerder worden en niet veel later vielen de eerste regendruppels. Gelukkig zit er nog genoeg blad aan de bomen dus ik zou kunnen schuilen. Maar dit bleek niet nodig te zijn, er viel niet zo heel veel regen.
Mijn verwachting kwam uit wat betreft de mooie paddenstoelen: ik zag de ene mooie na de andere en ze hadden o.a gele en oranje kleuren.
De accu van mijn camera knipperde al een tijdje op oranje/ rood en ik besefte dat het zo gedaan kon zijn met het maken van foto`s. Gelukkig heb ik alle mooie paddenstoelen kunnen fotograferen.
Al met al deed ik er nog 45 minuten over om weer bij de P.plaats te komen. 

Bijna aan het eind van de wandeling raakte ik aan de praat met een vrouw en zij vertelde mij dat er nog een bruine wandelroute is. Deze kom je tegen als je op het stuk loopt waar alleen nog de rode route is. Je kan dan overstappen op een bruine pijl en dan loop je een extra lus van 1½ km.
Ze zei dat het een erg mooi bosgebied is en dat daar ook veel paddenstoelen te vinden zijn. Dit ga ik een volgende keer zeker doen.
Na 3 uur wandelen was ik weer terug bij mijn auto; met een paar pijnlijke bovenbenen van het vele bukken / knielen.

Er komen nog een aantal foto`s hieronder. 

De Alde Feanen

Afgelopen zaterdag gingen Ibo en ik naar Grou om te fietsen. (provincie Friesland) De rondrit naar het Nationaal Park De Alde Feanen is ongeveer 27½ km lang en heeft 4 keer een oversteek met een pontje.
De weersvoorspelling gaf voor zaterdag aan dat het nog redelijk zonnig zou worden en dat de regenbuien pas aan het eind van de middag vanuit het zuidoosten van Nederland zouden binnentrekken. De temperatuur zou oplopen naar 20 tot 24 graden. Helaas viel het in Friesland tegen, er was lange tijd veel bewolking en er stond een stevige en frisse wind. De zon scheen af en toe wazig en bleef grotendeels net achter de wolken zitten. Gelukkig bleef het wel de hele dag droog.

Het natuurgebied De Alde Feanen is een Nationaal Park en daarom een beschermd gebied. Voordat we in dit park aankwamen, fietsten wij door een open gebied met veel weilanden en tussendoor veel stukken 'natte' natuurgebieden met riet. Op de achtergrond zagen we regelmatig, in de verte, de masten van zeilschepen. Door de afstand leek het net alsof ze door het weiland voeren.
In deze 'rietgebieden' zagen we een aantal keren een bord staan met de tekst dat je in dit gebied wel mocht wandelen, als je maar op de paden bleef lopen.
Ibo en ik wilden op een gegeven moment zo`n rietgebied in en we stonden nog voor het toegangshek toen we een aantal geiten zagen. Ze kwamen net naar het hek toe lopen en wij bleven staan om naar die beesten te kijken. Niet veel later kwamen er 2 mannen aanlopen die 1 van de geiten uit dat gebied meenamen. Een man deed de geit een wandelriem aan en de beide mannen gingen naar de overkant van de weg om daar een andere kleine groep geiten op te halen. Deze geiten liepen allemaal achter de aangelijnde geit aan en de mannen brachten de geiten naar een boerderij. Deze lag iets verderop aan dezelfde weg.
Omdat ik niet de juiste schoenen aanhad om te gaan wandelen in vochtig gebied, zijn Ibo en ik weer op de fiets verder gegaan.

Hierna merkten we dat we steeds meer in het gebied van De Alde Fearnen kwamen. Om in het Nationaal Park te komen, moesten we nog wel eerst met een pontje overvaren.
Tot onze verbazing ging onze fietsroute het terrein op van een Jachthaven voor de kleinere pleziervaartuigen. Aan het einde van het pad moesten we op een bel drukken om het pontje voor fietsers en voetgangers te laten komen. Via een spreekverbinding kregen we te horen dat de pont er zó aan zou komen.
Na een paar minuten verscheen er een kleine boot waar de fietsen makkelijk op konden staan. Een paar vriendelijke mensen brachten ons met de pont óver het prinses Margrietkanaal heen. Na nog een eindje rechtdoor varen, kwamen we aan bij de aanlegplaats van het Nationaal Park De Alde Feanen. Een aparte ervaring om met een pont zover over te varen; ik ben gewend aan een korte oversteek van de ene kant naar de andere kant te gaan.
Het viel me op tijdens het varen dat het water een erg vieze kleur had.
Toen we van de pont af waren gestapt, ging de fietsroute door het 'veengebied' heen. Hier zagen we heel veel rietplanten staan op de veengronden.

In het bezoekerscentrum De Alde Feanen is van alles te zien over De Alde Feanen; alleen was het jammer dat we hiervoor moesten betalen. In hetzelfde gebouw zit ook een museum van de Friese Landbouw en omdat wij in het bezit zijn van een museumkaart was de entree gratis. We zijn hier dit museum ingegaan.
Kijk hier voor info over het Fries Landbouwmuseum
We zagen hier een film over het ontstaan van de Friese landbouw; de geschiedenis begon vanaf de jaren 1800 tot heden, we zagen veel oude werkmaterialen en landbouwvoertuigen, foto`s van koeien, mooie wit / blauwe tegels met koeien erop en een verzameling van metalen medaillons met een afbeelding van een koe erop, een beeldscherm met verhalen over eigenaars van bepaalde koeien. We zagen een computer waar je een quiz kon doen m.b.t. de koe en er was nog een andere computer die een quiz had die gelinkt was aan een winkelwagen met levensmiddelen.
Verder zagen we een opgezet zwart paard dat vast stond voor een rijtuig en ook nog een opgezette koeienkop die aan de muur hing. En we zagen een expositie over de vogel 'de kievit'. Het was interessant om hier rond te lopen.

Nadat we weer verder fietsten, zagen we vrij snel een wandelgebied en we zijn daar even gaan wandelen. Het pad liep naar een uitkijktoren en we zijn naar boven gegaan. Aan de ene kant keken we over De Alde Feanen en aan de andere kant keken we uit over een waterweg. Regelmatig zagen we hier boten varen, zelfs een grote ouderwetse Mississippiboot met een groot waterrad aan de achterkant.
Nadat we weer op de fiets zaten, merkten we dat onze fietsroute precies langs de uitkijktoren kwam. Er was zelfs een bruggetje om er naar toe te gaan.

Vanaf het Nationaal Park De Alde Feanen zijn we nog 3 keer met een pont het water overgestoken om in Grou terug te komen. Bij de 3e oversteek moesten we de bel luiden zodat aan de overkant de schipper ons kon ophalen met de pont.
Deze schipper verraste ons door met zijn pont/ bootje het meer op te varen en na zo`n 100 meter (lukrake gok) zette hij de motor uit. We bleven een tijdje stil liggen op het water; even genieten van de rust op het water. We raakten aan de praat met deze schipper en hij vertelde ons o.a. waar die vieze bruine kleur in het water vandaan kwam. (ontstaat door de veenbodem)
Na ongeveer 5 minuten keerde hij weer terug en werden wij aan de overkant afgezet.

We hoefden nu niet meer zo heel ver te fietsen. We wilden proberen om de trein van 17.12 uur in Grou te halen; er stopt maar 1 trein per uur. Door de onverwachtse oponthoud moesten we ons tempo wat verhogen en het bleek dat we nog een keer met een pont over moesten steken. Gelukkig was dit een snelle oversteek. Net nadat we voor de 4e keer waren overgezet met een pont, zagen we de grote Mississippiboot weer. De boot kwam onze richting opvaren en Ibo en ik keken elkaar vragend aan: wat doen we? Wachten en een foto van de boot maken of doorfietsen zodat we de trein nog halen.
We besloten om verder te fietsen zodat we de trein van 17.12 uur konden halen.
Na stevig doorfietsen kwamen we om 17.05 uur aan bij het treinstation van Grou.

Boris

De afgelopen 6 dagen had ik Boris te logeren. Boris is een kortharige Schotse collie van 10 jaar oud.
Omdat het een grote hond is, betekende dit lange wandelingen maken. Ik vond het erg leuk om samen met hem te gaan wandelen.
Boris paste zich goed aan en hij was druk met het snuffelen van de vele onbekende geuren in een voor hem vreemde omgeving. Hij ging rustig de kennismakingen aan met de honden die we tegen kwamen. De ene hond benaderde hem vriendelijker dan de andere hond; gelukkig reageerde Boris op de meeste honden goed. Bij een tweetal honden moest hij even van zich af grommen.

Dit is Boris

De 1e dag heb ik Boris steeds aan de riem uitgelaten; zowel met de korte riem als de lange rolriem bleef hij rustig met me mee lopen zonder te trekken. Een keer ondervond ik dat àls hij wel aan de riem trekt, dat ik hem nauwelijks kan houden. Die keer hoorde Boris 2 katten tegen elkaar tekeer gaan en hij wilde ernaar toe rennen. Ik was blij dat hij nog aan de riem vast zat en hij niet de tuin inging waar hij de katten hoorde. Op de 2e dag durfde ik Boris op bepaalde stukken wel los te laten lopen.

Voor mij was het een goede ochtendstart om de dag te beginnen met een lange wandeling van ongeveer 45 minuten. Ik heb inmiddels wel gemerkt dat ik de dag niet zo actief begin als ik geen hond heb. Een aantal keren ben ik naar het Breulymeer gelopen, er om heen gelopen en via de dijk weer terug gewandeld. Een keer heb ik aan de onderkant van de dijk gelopen met Boris aan de riem maar het liep niet zo prettig. Dit kwam mede doordat het gras vrij hoog was.
Op zaterdagmiddag ben ik weer eens naar de andere kant op de dijk gaan lopen, richting het Bettestraatje en vervolgens achter de molen langs gelopen. Dat was een behoorlijke tijd geleden dat ik deze ronde gemaakt had.

De afgelopen dagen kon ik ook de paddenstoelen in de gaten houden. Een bepaalde paddenstoel stond ook op het grasveld, vlak naast mijn huis maar deze wordt steeds omver gemaaid door de medewerker van de plantsoendienst. Iedere week wordt het gras gemaaid en het is niet leuk dat hij geen respect heeft voor bijzonder grote paddenstoelen. (zie foto)
Gelukkig vond ik dezelfde paddenstoelen op een andere plek, in de Poelwijkerlaan. Deze staan veilig, naast de rand van een akker en achter een bomenrij. Op dit stuk wordt geen gras gemaaid.
Doordat ik er regelmatig met Boris langs ben gelopen, ontdekte ik op welke manier de paddenstoel zijn beschadigingen oploopt. (zie foto)

De paddenstoel hieronder was al de 2e van deze soort die omver werd gemaaid

Deze is van hetzelfde soort en zie hoe de beschadigingen worden veroorzaakt

Afgelopen vrijdag ben ik voor de middagwandeling in de auto gestapt om met Boris te gaan wandelen in het Horsterpark in Duiven.
Het waaide stevig en de wind voelde koud aan en ondanks de regelmatige donkere lucht bleef het lange tijd droog.
Het Horsterpark is nog een vrij jong park en de bomen zijn nog niet zo heel oud en hoog. Ik had hier nog nooit door het bosgedeelte gelopen en dit wilde ik nu samen met Boris gaan doen. Hij mocht hier weer loslopen.
Ik liep over een zandpad dat tevens een hardlooproute is, maar blijkbaar mag je hier wel met een hond wandelen. Ik zag meerdere mensen lopen met hun hond.
Nadat ik het bosgebied had verlaten, ben ik de toegangsweg naar dit park overgestoken en richting de grote waterplas gelopen. Hier is een stranddeel waar de honden makkelijk het water in kunnen. Boris heeft hier nog even gespeeld met een jongere hond die hem uitdaagde.
Daarna ben ik nog een klein stuk verder langs het meer gewandeld en vervolgens verder gelopen naar de andere kant van het park. Hier bevinden zich kort gemaaide grasvelden, je loopt langs een speelweide en vervolgens langs de kinderboerderij.
Bij de speelweide kan je over een houten hangbrug naar de andere kant van een smal stuk water gaan. Boris liep er enthousiast naar toe en stapte op dat bruggetje en wilde er over heen lopen. Dat ging niet zoals hij verwachtte: het 1e stuk van het bruggetje gaat stijl naar beneden, het wiebelt en de planken hebben spleten; hierdoor durfde Boris niet verder te lopen. Voor een oudere hond was het te veel van het goede. Hij stond erop en besloot toen om toch maar om te keren. Dit ging nog niet zo heel makkelijk omdat het een smalle brug was. Ik heb hem erbij geholpen en Boris is er weer veilig afgekomen.
Toen we de kinderboerderij naderden, heb ik Boris voor de zekerheid aan de riem gedaan en we zijn er goed langs gekomen. Boris reageerde niet op de vele dieren in de weide en hij liep er rustig langs.

Inmiddels was het al een tijdje steeds harder aan het waaien, de lucht zag er steeds dreigender uit  en het begon te regenen. Ik was blij dat we bijna bij mijn auto waren en we zijn niet al te nat geworden.
Al met al hadden we toch bijna 45 minuten in dit park gewandeld.
Later, in het begin van de avond en zeker later in de avond ontkwam ik er niet aan om in de regen te moeten wandelen met Boris. Gelukkig heb ik een goed regenpak en werd er gewoon gewandeld.

Hieronder nog een foto van het bruggetje in het Horsterpark waar Boris overheen wilde lopen.
Een aantal maanden geleden heeft iemand heeft mij hierop gefotografeerd terwijl ik aan het fotograferen was.

Strabrechtse heide

Vanaf half augustus staat de heide in bloei, vandaar dat ik een fietstocht had uitgezocht in een heidegebied. Deze keer niet in het noorden van Nederland maar in het zuiden, namelijk de Strabrechtse heide bij Geldrop.
Het zou zondag 30 augustus een zonnige en broeierige dag worden met een oplopende temperatuur tot 28 -30 graden. Pas laat in de avond zou er onweer komen.
Verrassend genoeg begon de ochtend met regen, gevolgd door enorme hoosbuien met onweer. Er trok in de ochtend een buienlijn vanuit de provincie Zeeland naar N.Brabant richting de Achterhoek, De Liemers en vervolgens naar de Betuwe.

Om 10.30 uur kwamen Ibo en ik met de trein aan in Geldrop en hier scheen de zon voluit en was het al behoorlijk broeierig warm.
De start van onze fietstocht middels de fietsknooppunten verliep vlot. Nadat we in het begin ergens verkeerd reden omdat we het juiste knooppuntnummer niet zagen, zagen we het knooppuntnummer wel staan toen we in dezelfde straat waren omgedraaid.

In Geldrop fietsten we door een parkachtige omgeving en die kwam uit bij een landgoed dat er heel goed verzorgd bij lag. Er was hier ook een theetuin en we besloten om hier onze 1e koffiepauze te houden. Het bleek dat we waren terecht gekomen in Landgoed Kasteel Geldrop.
In de tuin was een mooi terras aangelegd en er was een zeer mooie bloementuin aangelegd. Ibo en ik zijn hier nog even door heen gewandeld nadat we ons drinken op hadden.
Op het landgoed bevinden zich o.a. een sprookjesachtige kasteel, de Engelse landschapstuin die nu vol staat met felgekleurde bloemen en er is ook een sfeervolle Kasteelhoeve.
De tuin was afgesloten door een kasteelmuur die mooi gerestaureerd was, verder hoorde bij het terrein een wandelgebied en een kinderboerderij. Onze fietsroute ging door een deel van dit landgoed. Hierna kwamen we vrij snel in het buitengebied terecht, richting Mierlo. Vervolgens gingen we richting het plaatsje Moorsel en ik zag de plaatsnaam Lierop voorbij komen. Dit vond ik wel grappig omdat ik een kennis heb die de achternaam v. Lierop heeft.
Toen we het heidegebied weer verlieten, zagen we de plaatsnaam Strabrecht staan. Daarna kwamen we in Heeze uit en in deze plaats zijn we in de trein gestapt.

De Strabrechtse heide is behoorlijk groot en wij begonnen in het mooiste stuk. Onderweg zagen we een informatiebord waarop stond dat er in 2010 in dit gebied een grote brand geweest was. Toevallig stopte er een groepje fietsers waarvan een man ons wist te vertellen over deze brand. Hij zei dat verderop de hei nog niet zo goed was hersteld als in dit deel. Dus wij waren er op voorbereid dat we een groot verschil zouden zien. Het klopte wat de man had gezegd: verderop was de bloei minder uitbundig, minder kleurrijk en de heideplanten hadden een doffere kleur en kleinere blaadjes.

Door de warmte werd het fietsen in de open heidevlakte steeds zwaarder en we stopten steeds vaker. Nadat we waren gestopt om naar een watervogelkijkhut te wandelen, dat aan een grote waterplas lag kreeg ik op een gegeven moment een behoorlijke inzinking. We hadden hier toch een tijdje in de schaduw gezeten, maar het werd me even te veel. Ik ben in de schaduw op de grond gaan liggen en heb ongeveer 15 minuten een dutje gedaan. Hierna kon ik er weer tegen en zijn we verder gefietst.
Het viel me toen op dat er, in dit deel van de hei, veel wandelaars actief waren. Ondanks de hitte toch gaan wandelen, midden op de middag. Met het fietsen krijg je toch net iets meer wind, lijkt mij.

Vanwege de warmte zijn we wat vaker van de fiets afgestapt om ergens in de schaduw te gaan zitten. Even bijkomen, iets drinken, met andere fietsers een praatje maken en uiteraard genieten van de omgeving.
We hoorden van een echtpaar dat er in het plaatsje Heeze een festiviteit bezig was: 'de Brabantse dag'. Eigenlijk waren Ibo en ik van plan om in Heeze iets te gaan drinken maar door de drukte hebben we dit toch maar niet gedaan.
Toen we in Heeze waren, besloten we om onze rondrit niet af te maken en we zijn in de trein gestapt. Dit kwam doordat ik door de warmte erg vermoeid was en wat ook meespeelde was dat ik gisteren mijn fiets al naar Arnhem had gebracht. Dit en nog een onverwachtse gebeurtenis in Zevenaar, bij het treinstation, maakte dat ik al moe was.
In de periode van 15 augustus tot en met 30 augustus reden er geen treinen tussen Arnhem en Doetinchem. Er werden bussen ingezet en daar kon mijn fiets niet in, Daarom had ik op de zaterdag de fiets al naar Arnhem gereden.

In Eindhoven moesten we overstappen en Ibo en ik besloten om in het centrum een eetgelegenheid te gaan zoeken. Nadat we bij een Indonesisch restaurant heerlijk gegeten hadden, zijn we met de trein van 18.20 uur terug gegaan naar Arnhem.
Omdat het om 20.15 uur nog steeds droog was en het niet meer zo heel erg warm was, besloot ik om naar Zevenaar te gaan fietsen. Ik kon nog net voor het donker thuis zijn; het is een rit van 16 km waar ik bijna 1 uur over doe.
Het laatste stuk was erg zwaar voor mijn benen maar ik heb het gered. Om 21.10 uur was ik thuis en inmiddels was het behoorlijk schemerig geworden.
Vanaf 21.30 uur begon het behoorlijk te weerlichten en om 23.00 uur begon het hard te regenen met zwaar onweer erbij.

Er komen nog een paar foto`s hieronder.

Hoek van Holland

Afgelopen zondag 16 augustus, hebben Ibo en ik een wandeling gemaakt over de boulevard bij de Nieuwe Waterweg in Hoek van Holland. Lees voor meer informatie over dit gebied - Wikipedia: Nieuwe_Waterweg
De weersvoorspelling was niet zo geweldig voor deze dag; alleen in het uiterste zuidwesten van het land was er een kans dat de zon te voorschijn zou komen. Het zou in het oosten en noorden van Nederland de hele dag regenachtig zijn. De temperatuur zou amper 18 graden zijn bij een stevige west-noordwesten wind.
Toen wij in Rotterdam uit de trein stapten was het droog. We begonnen ons uitstapje met een wandeling via de Beeldenroutewandeling naar het museum 'Boijmans en van Beuningen'.
Rond 15.30 uur verlieten we het museum weer en het was nog steeds droog, daarom besloten we met de trein naar Hoek van Holland te gaan. Hier is het altijd leuk om naar passerende grote vrachtschepen te kijken.
Nadat we de korte wandelroute vanaf het treinstation in Hoek v. Holland hadden gemaakt en bij het water- De Nieuwe Waterweg waren aangekomen, gingen we eerst op een bankje zitten. Inmiddels was de zon ook tevoorschijn gekomen en uit de wind werd het zelfs nog warm genoeg om de jas uit te trekken. Het duurde niet lang voordat we de 1e grote boot zagen verschijnen, een ferry van Stena Line. Vervolgens besloten we om eerst te gaan eten en daarna onze wandeling over de pier, Noorderhoofd, te gaan maken.

Na het eten scheen de zon nog steeds en we zijn het duingebied ingelopen. Halverwege de pier Noorderhoofd kwamen we het zanderige bosgebied weer uit.
Het waaide stevig en ik zag dat de lucht achter ons helemaal dicht trok. Grappig om aan de zeekant nog lichtblauwe lucht met enkele wolken en de zon te zien terwijl de landzijde zwaarbewolkt is.

Maya op de Pier, in de harde wind

Aan de waterkant zagen we veel vissers staan en er waren erg veel zwanen. (ik telde er 18). Aan de andere kant van de boulevard, bij het stranddeel en bij de rotsblokken, zag ik behoorlijk veel meeuwen.
We besloten om helemaal naar het einde van de pier Noorderhoofd te lopen, tot aan de vuurtoren. Hoe dichter we bij de vuurtoren kwamen, des te harder de wind waaide. Gelukkig kwam al die tijd de zon regelmatig achter de wolken vandaan. Bij de vuurtoren aangekomen, hebben we een tijdje staan genieten van de mooie lucht om ons heen. En eindelijk kwamen er nu ook weer meer zeer grote schepen in- en uit de Nieuwe Waterweg varen.

Enkele vrachtschepen

We moesten de tijd in de gaten houden om in ieder geval de laatste trein van 20.53 uur te halen. Bij de vuurtoren zei Ibo plotseling: het is bijna 20.00 uur. Oeps..... en we moesten het lange stuk over de pier Noorderhoofd nog helemaal terug lopen. In een hoog wandeltempo zijn we toen terug gelopen; onderweg hebben we toch nog een paar passerende grote vrachtschepen gefotografeerd. We waren op tijd terug aan het begin van de pier Noorderhoofd en hadden nog wat tijd over om nog even op een bank te gaan zitten en te genieten van de ondergaande zon.
De laatste trein richting Rotterdam hebben we dus met gemak gehaald. In de trein zagen we een mooie zonsondergang.

Gedonder

Het was afgelopen zaterdagmiddag nog aangenaam weer qua temperatuur ondanks de afkoeling na 2 warme dagen. Het waaide stevig, het was bewolkt en af en toe scheen de zon.
Ik besloot om een fietstochtje te gaan maken, te beginnen langs het treinspoor. De komende 2 weken is er geen treinverkeer tussen Arnhem en Doetinchem wegens uitgebreide werkzaamheden aan het spoor. Aangezien ik de herrie die ze maken vrij goed kan horen vanaf mijn woning, wilde ik met eigen ogen zien wat er allemaal gebeurde. Ik zag veel mensen op en rondom het spoor en veel werkvoertuigen.
Aan het eind van de Zuiderlaan ben ik linksaf gegaan en via de Leuffensestraat ben ik naar de dijk gegaan. Onderweg zag ik een groot stuk akkerland met geheel verdroogde gewassen staan. Helaas weet ik niet welke groente het was. De omliggende akkers zagen er wel goed uit en ik herkende de uienplanten.

Op de dijk aangekomen, ging ik richting de Jezuietenwaay en in de verte zag ik een tractor het land bewerken. De boer had gezelschap van een grote groep meeuwen. Ik zag in de hele lengte van zijn akker één witte lijn van meeuwen en ook nog een groep meeuwen die rondom de tractor heen cirkelden. Iets verderop zag ik een ooievaar in het weiland staan; op zoek naar eten.
Bij de Jezuietenwaay aangekomen, zag ik in- en naast het water veel bruine ganzen en er zaten ook nog andere vogels in het water.
Toen ik achterom keek, zag ik dat de lucht achter mij een rare blauw / grauwe kleur had en iets later hoorde ik gerommel. Ai, een onweersbui zat er aan te komen. Ik zag dat de groep vogels in het water ook schrok van het gerommel in de lucht.
Ik besloot om toch verder te fietsen en mijn rondje af te maken omdat ik mijn regenbroek bij me had.
Een eind verderop ben ik nog van mijn fiets gestapt om de dijk af naar beneden te lopen. Een grote zwam in een boomstam had mijn aandacht getrokken. Uiteraard een foto van gemaakt.

Vervolgens ben ik met de fiets de Rijndijk opgedraaid en bij het Gemaal Kandia zag ik dat het water hier wel heel erg laag was. Er stond een jonge blauwe reiger op een droge bodem tussen de vele grote keien die nu goed zichtbaar waren. Jammer genoeg vloog hij weg toen ik er een foto van wilde maken. De droge kanaalbedding heb ik wel op de foto gezet.

Op de Rijndijk zag ik dat de nieuw uitgegraven geul ook al een zeer lage waterstand had en weer hoorde ik gerommel in de lucht. Omdat ik nu op de weg terug was, had ik de donkere lucht recht voor me.

Toen ik bijna bij de Berghoofdseweg was, begon het licht te regenen. Ik twijfelde nog of ik zou gaan schuilen onder een van de carports van de huizenrij waar ik langs fietste. Ik besloot om toch maar even door te fietsen, maar nadat ik de Berghoofdseweg was opgedraaid heb ik wel mijn regenbroek aangetrokken. Net op tijd want even later ging het wat harder regenen. Gelukkig duurde dat niet al te lang en ging het hierna over in een lichte regen. Wel hoorde ik het nog een keer donderen maar ik zag geen lichtflitsen.
Ik ben in ieder geval niet met doorweekte schoenen thuis gekomen.

De Biesbosch

Vorig jaar waren Ibo en ik al in de Biesbosch geweest; vanaf de Brabantse plaats Drimmelen hadden we toen een rondvaart met de boot gemaakt. En ik had me toen voorgenomen om nog een keer terug te gaan naar dit mooie natuurgebied.
Op zondag 10 augustus jl. was het dan zover, vanuit Dordrecht (Zuid Holland) zijn we gaan fietsen richting het Bezoekerscentrum De Biesbosch.
Het was vorige week zondag een warme zomerdag met weinig wind en de temperatuur was 25 - 27 graden. Jammer genoeg verdween in de middag de zon steeds vaker en bleef ook steeds langer afwezig.

De fietsroute ging eerst een stuk door het centrum van Dordrecht. Het was leuk om een deel van het oude binnenstad weer terug te zien. Hierna ging de fietsroute over een stadsdijk met aan de ene kant het water en aan de andere kant stonden luxe laagbouwwoningen.
Onderweg kregen we te maken met een fietspadomleiding omdat men nog steeds bezig is met de herindeling van het verloop van de waterwegen. Er wordt grondgebied terug gegeven aan de natuur en de waterloop wordt verlegd.
Het was jammer dat we het mooie fietspad moesten verlaten omdat er een in slechte staat verkerende fiets - en voetgangersbrug was afgesloten. We moesten door een woonwijk naar de weg die ons naar de pont leidde.

Bij Kop van `t Land staken we met een pont de Nieuwe Merwede over. Hierna was het niet meer zo ver fietsen naar de Biesbosch Museum.
Bij binnenkomst in het museum konden we een combikaart kopen: museumbezoek en een rondvaart van 5 kwartier met een fluisterboot. We besloten om dit gaan te doen; de eerstvolgende boot vertrok al vrij snel.
Terwijl we stonden te wachten op de aanlegsteiger, raakten we aan de praat met 2 vrouwen. Zij vertelden ons over de opening van dit nieuwe gebouw en dat er vorig jaar dit hele terrein op de schop lag en veel plekken waren afgesloten. Ik was blij dat wij niet meteen vorig jaar voor de 2e keer naar De Biesbosch waren gegaan. Wij hadden onderweg maar 1 wegomlegging gehad en het gebied rondom het bezoekerscentrum is zo goed als af en wordt over een paar weken geopend. Het was me onderweg al wel opgevallen dat we over een nieuw geasfalteerde weg fietsten. Maar verderop was de weg richting de uitkijktoren nog afgesloten voor auto`s.
Ibo en ik zijn later in de middag nog een eindje die afgesloten weg opgegaan; met de fiets kon je langs de wegafzetting. Lees hier over het vernieuwde bezoekerscentrum:
Spectaculaire-transformatie-biesbosch-museum

De boottocht was erg mooi en omdat het een kleinere (fluister)boot is, werd er door de schipper niet hard door de microfoon gepraat. Hij legde uit hoe het in elkaar zit met het ontstaan van de Biesbosch, over het uitzetten van bevers omdat de kwaliteit van het water sterk verbeterd is, de ijsvogel en de terugkeer van de zeearenden. Deze grote roofvogels hebben al 3 jaar op rij met succes, een nest met jongen groot gebracht.
Na de boottocht zijn Ibo en ik het museum doorgelopen en we zagen o.a. oud filmmateriaal van vroegere Biesbosch-bewoners, een kort filmpje over de zeearend en het kuiken in hun nest; verder een opgezette bever en grote afbeeldingen van de natuur in bloei.
Toen we weer buiten stonden, was de tijd te kort om nog verder te gaan met onze rondrit door de Biesbosch. We zijn nog naar de uitkijktoren gereden over de net nieuw aangelegde weg; bij de uitkijktoren zijn we niet meer geweest omdat het toch verder weg was dan we dachten. De nieuw geasfalteerde weg ging een heel eind langs een grote waterplas waar heel veel dode bomen in staan. Een raar gezicht was dat.

Nadat we weer met de pont waren terug gegaan, zijn we via een andere dijk terug gefietst. Het was een mooie smalle dijkweg met aan beide kanten rijen met kaarsrechte bomen. De dijkweg heeft grappig genoeg de naam: 'Zeedijk' en is alleen bedoeld is voor auto`s van aanwonende mensen, landbouwvoertuigen en de fietsers.
Het laatste stuk van onze fietsroute ging weer door een woonwijk van Dordrecht en via het centrum kwamen we na een fietstocht van ongeveer 25 km bij het treinstation aan.