Winterswijk

Op zondag 4 oktober zijn Ibo en ik gaan fietsen in en rond Winterswijk. Deze plaats ligt in het uiterste oosten van de provincie Gelderland, dicht bij de Duitse grens.

De route die ik had uitgezocht ging voor een klein deel over Duits grondgebied en was ongeveer 38 km lang.

Op de grens met Duitsland ligt een mooi natuurgebied, Naturschutzgebiet Burlo-Vardingholter-Venn/Entenschlatt en daar gingen we naar toe.

Het was aangenaam weer: zonnig, weinig wind en het voelde warm aan, ongeveer 19 graden.

We begonnen in het centrum van Winterswijk en na eerst verkeerd gereden te zijn, vonden we al snel de goede rijrichting.

We kwamen dus weer terug bij het treinspoor en fietsten er even langs, daarna gingen we verder op een fietspad dat naast een provinciale weg lag. Na een paar kilometer sloegen we af en ging de fietsroute over landwegen, al dan niet geasfalteerd. Soms ging de route letterlijk over het erf van een boerderij heen. Gelukkig zagen we hier geen loslopende waakhonden.

De zandwegen hadden geregeld een smal fietspad ernaast liggen. Helaas waren deze paden niet gelijkmatig: veel kuilen en getril door het groffe grind. Soms was het fietspad zo smal dat we alle aandacht op de grond moesten houden en nauwelijks om ons heen konden kijken. Het landschap was zeer afwisselend: dan weer open landbouwgebieden en dan weer stukken bos.

Doordat het zo lekker weer was, waren de zitbanken die we tegenkwamen, vaak bezet. Vooral de banken die in de zon stonden. Wij wilden na 1 uur fietsen een lunchpauze houden en we waren al een paar bezette banken gepasseerd. Gelukkig zagen we in een weiland met een vrije opening, een kunstwerk staan dat als bank bedoeld was. Er was zelfs een bruggetje van hout gemaakt om er naar toe te gaan. Aangezien er nergens een bord stond dat je er niet in mocht gaan, zijn Ibo en ik met de fiets over het bruggetje gegaan en naar de cirkelvormige bank gelopen. Deze was gemaakt van houten pallets. In deze open weide stonden meerdere kunstvoorwerpen, zagen we.

In ieder geval: wij zijn op de bank gaan zitten en we hadden een mooi uitzicht. Aan de andere kant van de weg waren 2 weilanden: een waar koeien in stonden te grazen en in de andere stonden een aantal paarden.

Af en toe kwamen er fietsers langs die ons vriendelijk groetten.

Op het moment dat ik een foto wilde maken van de bank met onze fietsen er half voor geparkeerd, zag ik een vrouw dichterbij komen. Ze wilde de kippen eten geven die vlakbij de ingang van de open wei een eigen afgezette ruimte hadden.

Ik sprak de vrouw aan en vroeg of wij wel op die cirkelvormige bank mochten zitten. Zij zei dat het juist de bedoeling was dat mensen hier gebruik van maakten. Zij bleek een kunstenares te zijn en ze vertelde ook nog dat ze er bewust niet voor gekozen had om er een uitnodigend bord neer te zetten. Dus zij zag mensen vaak staan twijfelen. Al met al hebben we hier een half uur rust gehouden. 

Toen we later op Duits grondgebied waren, was dat tussen Südlohn en Rhede. Hier ligt de zuidkant van het Naturschutzgebiet Burlo-Vardingholter-Venn/Entenschlatt . We fietsten er al een tijd langs zonder dat we veel zagen; het was goed afgeschermd door bomen en struiken. En wij fietsten op een erg smal pad, dus we konden nauwelijks om ons heen kijken.

Op een gegeven moment zijn we afgestapt toen we een overzichtsbord zagen met informatie en een plattegrond. We besloten om naar de Uitzichttoren te lopen over het smalle pad dat naast een watergebied lag. Juist op dit pad zagen we veel paddenstoelen,  zeer veel Vliegenzwammen en zelfs de paarse Rodekoolzwammetjes. Dit waren de eerste van dit jaar die ik zag.

Ibo en ik dachten naar een uitkijktoren te lopen maar dit klopte niet. Het bleek dat wij van het eigenlijke wandelpad waren afgeraakt doordat wij te veel met de paddenstoelen bezig waren.

We kwamen een paar wandelaars tegen die vertelden dat het pad, waar we nu opstonden, dood liep en het zou steeds drassiger worden. Zij hadden er ook van terug moeten keren.

Zij kenden deze omgeving wel en zij vertelden ons er iets over. Terwijl wij met hun terugliepen, zagen we dat het wandelpad halverwege een bocht naar rechts maakt. Die hadden we dus moeten volgen.

Dit hebben we niet meer gedaan omdat de uitkijktoren veel verder weg ligt als wij dachten. Wij zijn maar weer verder gegaan met onze fietsroute.

Bij een boerenhoeve, weer in Nederland, hebben we een theepauze gehouden. Net als bij de vorige pauze was deze boerderij een combinatie van een voormalige boerderij waar nu een minicamping en een Bed & Breakfast met eetgelegenheid is. Bij deze hoeve bevond zich tevens een groot restaurant.

Wij hebben buiten op het terras een kop thee besteld en er kwam een kleine waakhond naar ons toe. Het was een kruising tussen een Pinchertje en een Jack Russell. Het hondje was van de eigenaar en ze bewaakte het terrein goed, soms blafte ze naar passerende fietsers. De ene keer blafte ze feller dan de andere keer. Ze liet zich ook graag aaien en tot 2 keer toe heeft ze een tijdje naast mijn stoel gezeten waar ik haar mocht aaien.

Na een half uur zijn we verder gegaan en reden we nog een keer een klein stuk over Duits grondgebied. We kwamen door het buitengebied van Rhede. Grappig detail is dat ik mijn hele leven lang al in de buurt gewoond heb van de plaats Rheden. (bekend van het natuurgebied De Posbank)

Omdat het al tegen 16.00 uur liep, besloten Ibo en ik de route een stukje in te korten. Anders zou het te laat worden omdat we in Winterswijk eerst nog iets wilden gaan eten voordat we met de trein terug zouden gaan. En wat ook meespeelde is dat de treinen maar 1 keer per uur vertrekken  op zondag.

Tegen 17.30 uur kwamen we weer terug in het centrum van Winterswijk en we zijn in hetzelfde restaurant gaan eten waar we rond het middaguur waren begonnen met een kop thee.

Het was er rustig en we hadden vrij snel onze warme hap op tafel staan.

Om 18.50 uur stapten we in de trein en 1 uur later was ik thuis.