Zon

Afgelopen woensdagochtend (7 december) zag ik een mooie zonsopkomst zonder dat ik er voor naar buiten hoefde te gaan. De huiskamergordijnen waren al open en ik zag een rode bol en een luchtverkleuring recht voor mij terwijl ik aan de eettafel zat met mijn ontbijt. Binnen een kwartier zag ik de lucht in een rode lijn verkleuren en de zon kwam mooi tussen de wolken door tevoorschijn. Ik ben even mijn tuin ingegaan om er een paar foto`s van te maken.

De ochtendfoto:

Afgelopen donderdagmiddag (8 december) ben ik aan het eind van de middag gaan wandelen om de zonsondergang te zien en ik had geluk: er was een mooie verkleuring van de lucht te zien.

Het was iets na 16.00 uur toen ik naar de dijk ging en ik begon mijn wandeling rondom de kerk. Aan de hemel zag ik een brede strook bewolking, de zon die scheen en in verte aan de horizon een rand die aan het verkleuren was. Ik liep naast de kerk, nog op het Processiepad en besloot om al een paar foto`s te maken. Het werden meerdere plaatjes van een brede streep bewolking, de roodkleurende horizon en een kale boom ervoor. Hoe verder ik rondom de kerk liep hoe mooier ik de lucht zag worden.

Toen ik op de dijk liep werd het zicht steeds mooier: als ik naar links keek zag ik de randen van de brede wolkenband meer en meer goudkleuriger worden en als ik naar rechts keek zag ik de lucht steeds roder worden. Ik zag de bewolking in golvende lijnen liggen en die verkleurden helemaal naar rozig/ rood.

Het is verbazingwekkend dat dit allemaal in betrekkelijk korte tijd gebeurd. Nadat ik bij het Breulymeer naar beneden was gelopen en ik nog eens achterom en opzij keek, zag ik dat de lucht alweer de gewone grijzige kleur terug had. Ik heb gelukkig het mooiste moment op de foto kunnen zetten.

Enkele foto`s van de zonsondergang

Paddenstoelenwandeling

Op zaterdag 12 november was het ideaal weer om een Paddenstoelenwandeling te maken. Het was zonnig en aangenaam zacht weer en in de voorafgaande dagen had het een aantal keren geregend. Ideaal om op zoek te gaan naar paddenstoelen in een bosrijk gebied; ik koos voor een gebied in Arnhem. Het werd het heuvelachtige Mariëndaal dat op de grens van Arnhem en Oosterbeek ligt en het is bekend om zijn mooie Beukenhaag in een T-vorm. Men kan er wandelen over bredere bospaden met aan beide kanten grote / dikke bomen of men kan lopen over smallere paden die regelmatig hoogteverschillen hebben.

Ik heb hier al vaker gewandeld en ik koos ervoor om naar de mooie Beukenhaag te gaan. Nog voordat ik hier was, had ik al meerdere keren paddenstoelen gezien en gefotografeerd. Gelukkig ook een soort die ik niet vaak tegenkom. Het was de 'Pracht Vlamhoed' die op een Berkenboomstam zat en waarvoor ik een klein stukje van een weiland in moest. Ik kon tussen het prikkeldraad heen klauteren om er een foto van te maken.

Pracht Vlamhoed

Een eindje verderop lag de Beukenhaag en toen ik erdoor liep, zag ik op een van de takken, die de boog vormen, een paar Porseleinzwammen zitten. Het leek me leuk om die van onderen te fotograferen met de grillige takken van de boog erboven. Helaas zijn die foto`s niet goed gelukt. (ze waren bewogen en het was te donker)
Voor de verandering besloot ik eens een keer rechts af te gaan, een bospad in te gaan dat ik nog niet kende. Nadat ik er een klein eindje in was gelopen, keek ik opzij en ik had een geweldig uitzicht over een deel van Mariëndaal. Veel bomen hadden inmiddels de mooie herfstkleuren en ik keek over de T-vormige Beukenhaag heen.

De Beukenhaag

Op een gegeven moment zag ik aan de linkerkant een gebouw achter een ommuurde tuin en ik liep er voorbij. Iets verder op zag ik een pad dat naar de weg toe liep en ik zag aan beide zijden van de weg de palen met de borden erop dat je de bebouwde kom van een plaats binnengaat. Ik was nieuwsgierig en wilde weten wat erop stond en liep er naar toe, tot mijn verbazing zag ik de plaatsnaam Oosterbeek erop staan. Dit had ik niet verwacht; ik wist niet dat ik al zover gelopen had. Gezien de tijd leek dat wel zo maar het was meer de afstand over de breedte. Qua kilometerafstand tussen Arnhem en Oosterbeek viel wel mee. En juist op dit bospaadje zag ik een paar roze paddenstoelen staan, verborgen onder de struiken. Is mijn nieuwsgierigheid toch nog ergens goed voor geweest.

Gewoon Elfenschermpje

Ik bevond mij op de rand van het bos en moest hierdoor een klein stukje teruglopen en vervolgens kwam ik via een smal en hobbelig bospad (veel boven de grond liggende boomwortels) uit bij de P-plaats van de ingang vanaf de Utrechtseweg.
Hierdoor besefte ik dat ik nu een nieuw stuk bosgebied had leren kennen. Vlak bij deze P-plaats loopt een smalle beek dat uitkomt in een grotere waterplas; ideaal voor de honden. Benni, mijn Jack Russell, zwom hier ook graag in.

Via een bruggetje ging ik de beek over en volgde mijn pad naar links en ik ging een heuveltje op. Ik wist dat hier meerdere boomstronken liggen die er al een aantal jaren liggen. (of nog recht op staan) En ja hoor.....ik vond hier vele paddenstoelen op de stronken.
Mijn route ging steeds verder omhoog en voor mijn gevoel moest ik iets meer naar rechts gaan om weer uit te komen bij het pad waar ik begonnen was. (ingang via de scholengemeenschap Mariëndaal) Ik besloot om ergens rechts af te slaan en kwam uit op een verhard pad dat behoorlijk ongelijk van constructie was. Opeens hoorde ik een trein; even later zag ik hem ook. Oeps, ik bleek veel te ver naar rechts te zijn gegaan. Ik moest in ieder geval weg van de spoorlijn en ik koos ervoor om de klim omhoog te maken en weer naar links te gaan; nu over een hobbelige grintpad. Het was toch wel een pittige klim en door mijn moeheid werd het alleen maar zwaarder. Uiteindelijk zag ik aan de rechterkant een boerderij staan, deze had ik al eens eerder gezien. Nu wist ik dat ik de goede kant op ging en uiteindelijk kwam ik uit bij het pad waar ik begonnen was. Al met al was ik bijna 2 uur aan de wandel geweest.

Strandwandelingen

Gek genoeg ben ik dit jaar niet vaak naar de zee geweest; in het vroege voorjaar was dat in maart (Scheveningen) en in mei (Den Helder)
In oktober en in november ben ik een nog aantal keren bij een strand geweest, 3 keer.
De 1e keer was op 29 oktober tijdens een fietstocht vanaf Overveen (bij Haarlem), de 2e keer op 6 november in Scheveningen en de 3e keer was op 13 november in Hoek van Holland. Ik wil ze hier toch in het kort beschrijven en een paar foto`s erbij plaatsen.

Tijdens de fietstocht door de Kennemerduinen (eind oktober) kwamen Ibo en ik aan het eind van de middag aan bij de strandtent van Parnassia (Bloemendaal aan Zee). De zon scheen nog uitbundig en het was heerlijk weer. We zijn over het brede strand naar de zee gelopen en dat was voor mij al genoeg, in combinatie met een fietstocht. Heerlijk aan de rand van het opkomende zeewater staan en kijken naar de golfslag. We zagen toen een bijzondere vogeltje; de drieteenstrandloper, een zomergast in Nederland.

De 2e strandwandeling was op 6 november in Scheveningen: het was toen behoorlijk fris en er stond een harde koude wind. Het was in de namiddag en we hebben voornamelijk op de Boulevard gelopen. Vooraf waren we naar het museum De Beeldentuin geweest, deze ligt aan de strandboulevard. In het museum zagen wij een leuke animatiefilm over een paar standbeelden die op de Boulevard staan. Vervolgens heb ik een van die reusachtige standbeelden gefotografeerd met de zee op de achtergrond.

De 3e strandwandeling was op 13 november in Hoek van Holland. Het weer was koud en miezerig met laaghangende bewolking en een temperatuur van 3 of 4 graden. Gelukkig miezerde het niet de hele tijd.

Hier hebben Ibo en ik een langere wandeling gemaakt. We liepen over het zand naar de Pier van de De Nieuwe Waterweg. De koude wind kwam gelukkig van achteren dus het was goed te doen.

Op de pier zagen we dat het beton in zeer slechte staat verkeerd; vooral bij de betonnaden zaten veel gevaarlijke gaten. Ondanks dat het zondag was, kwamen er toch regelmatig vrachtschepen voorbij. Enkele waren zeer groot. Tevens zagen we een grote groep zwanen in het water dobberen; die ik op de foto gezet heb.

Nationaal Park Zuid Kennmerland

Op zaterdag 29 oktober zijn Ibo en ik met de fiets in de trein naar Haarlem gegaan. We gingen eerst naar het museum Dolhuys en namen daarna de lunchpauze. Vervolgens gingen we met de trein naar Overveen en vanaf hier begonnen we aan een fietstocht van ongeveer 26 km. De route ging richting Bloemendaal en daarna door het natuurgebied Zuid Kennemerland.
Het was prima fietsweer, zonnig, een strak blauwe hemel, ongeveer 14 graden en er was nauwelijks wind.

Het was 14.50 uur toen we vertrokken van NS station Overveen. We gingen door boomrijke lanen waar de bomen allemaal gele bladeren hadden; de zon scheen erop en het was prachtig om te zien. We fietsten langs veel mooie vrijstaande grote woningen, gebouwd in oude stijl. Al snel kwamen we langs de rand van Bloemendaal en hier begint ook de grens van het Nationaal Park Zuid Kennemerland.
Wij gingen naar het noorden richting Santpoort Zuid, Santpoort Noord en omdat het nog niet zo laat was besloten we om nog iets verder naar het noorden door te fietsen, naar Driehuis. In de buurt van die plaats ging onze route met een bocht naar links en fietsten we dwars door de Kennemerduinen weer zuidwaarts. We kwamen zelfs nog bij het strand van Bloemendaal aan Zee terecht. Af en toe zagen we bekende plekken en door even terug te gaan in mijn geheugen ontdekte ik dat we 2 jaar geleden vanuit Zandvoort ook in de Kennemerduinen waren geweest. Gelukkig reden wij deze keer grotendeels over andere fietspaden / fietsknooppuntnummers. Ik kon halverwege deze tocht al de conclusie trekken dat ik deze route mooier vind.

De fietspaden hadden regelmatig hoogteverschillen en af en toe was het stevig doortrappen om boven op een duin te komen.
We zagen regelmatig boomstronken en omgevallen bomen en ik was al meerdere keren van de fiets gestapt om paddenstoelen te fotograferen. Bij een zeer grote boom die al langere tijd geleden was omgevallen, zag ik op een van de grote zijtakken zeer veel witte paddenstoelen. Het waren Porseleinzwammen en ik ben op een van de lagere takken geklauterd om ze te fotograferen. Ik wilde ze vanaf de onderkant op de foto hebben en dat kostte enige moeite en ik moest uitkijken om niet van de tak af te vallen. Het ging niet makkelijk omdat ik met een hand mezelf moest vasthouden aan de stam waar ik tegen aanstond en met de andere hand moest ik mijn fototoestel vasthouden, goed naar boven richten, kijken of het beeld goed op het scherm kwam en de knop indrukken. Het is allemaal goed gegaan en ik ben niet van de tak gevallen waar ik opstond.

Toen we in de buurt van Driehuis waren, waren we onderhand wel toe aan een rustpauze en gingen we op zoek naar een bank in de zon. Helaas lukte dat niet; de bank die we vonden stond precies bij een vrij grote groep Parasolzwammen en had hierdoor ook een mooi uitzicht. Ze waren allemaal nog onbeschadigd en een aantal waren al volgroeid en een drietal moest nog opengaan; ze stonden precies in een rij achter elkaar.

Mooi rustpunt om even iets te drinken en van de omgeving te genieten. In de verte zagen we een stuk of 3 witte wolken die steeds hoger de lucht ingingen en ze ontstonden van achter de boomgrens. Er vlak naast zag ik de uiteinden van 2 lange smalle torens.
Toen we 1 uur later op het strand bij Bloemendaal aan Zee stonden, zagen we weer die 2 torens en daar ontdekten we dat de opbollende witte wolken uit de fabriek kwam die naast de torens staat.  Het was de industrie van IJmuiden.

Op een van de fietspaden zagen we 4 Schotse Hooglanders; ze liepen net het fietspad over en 2 runderen bleven toen op het fietspad stilstaan. Deze runderen zijn wel gewend dat mensen hun dicht benaderen en ze bleven dan ook rustig staan. De mensen moesten er maar met een boog omheen zien te komen als ze verder wilden. Ibo en ik zijn bij de runderen even van de fietst gestapt om er een foto van te maken.

Voordat we bij het strand aankwamen, namen we nog een korte pauze bij een bank dat een schitterend uitzicht had over een vrij grote waterplas. Ik herkende deze plek van 2 jaar geleden en ik vond het wel leuk om hier weer even van het mooie uitzicht te genieten. In het water stonden ook een paar Schotse Hooglanders te drinken en er zaten veel watervogels in. We zagen een paar witte reigers, een groep kleine donkere vogels en in de verte zaten Aalscholvers op de takken van veel dode bomen die in het water staan.
Terwijl we op de bank zaten, zag Ibo opeens een dier uit de struiken en over het wandelpad komen. Het dier kwam onze kant opgelopen en toen zag ik dat het een vos was. Doordat Ibo en ik stil zaten, durfde de vos wel dichterbij te komen maar helaas kwam er op dat moment net een paar wandelaars aan en de vos verdween weer de struiken in. Iets later kwam er een man aan die zijn fiets naast de bank parkeerde en met een verrekijker over de waterplas ging kijken. Hij zag de vos ook staan, zover was de vos dus niet weggelopen; hij stond nog vlak voor ons, in het struikgewas. Ik heb even door de verrekijker mogen kijken.
Dit is de 1e keer dat Ibo en ik de vos tegen komen in de natuur; dus dit gaf ons een geweldig (wow)gevoel.

Een paar km verderop kwamen we aan bij het strand Parnassia; het kwam mij meteen bekend voor. Het was bijna 17.00 uur en op het buitenterras was het erg druk; veel mensen zaten met de stoelen in een lange rij over de gehele breedte van het terras met het gezicht naar de zee. Dit omdat ze dan de zon op hun gezicht hadden en misschien ook wel om op de naderende zonsondergang te wachten. Hier konden wij niet op wachten omdat wij nog zeker 10-11 km moesten fietsen en in het bos is het snel donker.
Ibo en ik zijn het strand opgelopen tot aan de zee en we hebben een paar foto`s gemaakt. We stonden er een tijdje en op een gegeven ogenblik zagen we een kleine zwart/ wit/ grijze vogel. Het diertje liep steeds langs de rand van het opkomende en terugtrekkende golven op zoek naar eten. Een man die vlak achter ons stond, vertelde ons dat het een drieteenstrandloper was. Deze vogeltjes zijn zomergasten en hij vertelde waar ze vandaan kwamen.
Zie hier voor info en beeld: Drieteenstrandloper-www.vogelbescherming.nl

Rond 17.30 uur zijn Ibo en ik weer op de fiets gestapt en we reden een tijdje direct naast de duinenrij richting Zandvoort. We zagen de zon geleidelijk aan achter de hoge duinen zakken en ik vond het jammer dat we op deze manier de zonsondergang misten. Bij fietsknooppuntnummer 18 sloegen wij links af en lieten we de duinen achter ons. Het fietspad was er een met regelmatige hoogteverschillen en het was af en toe zwaar trappen. We kwamen langs natuurgebieden met de namen: Landgoed Koningshof en Landgoed Elswout.

Van fietsknooppunt 37 naar 36 was er een lange steile klim en in de buurt van Elswout zijn we van de fiets gestapt, het was inmiddels 18.00 uur. Via een trap zijn we omhoog gelopen naar een uitkijkpunt. Vanaf hier zagen we dat de zon inmiddels onder was en dat de lucht nog een mooie verkleuring gaf. We hebben hier ongeveer 10 minuten gezeten om iets te drinken met nog een versnapering erbij; maar we gingen vrij snel weer verder omdat het inmiddels behoorlijk afgekoeld was. We moesten weer een bomenrijk gebied in en het werd steeds schemeriger; we waren nog steeds een aantal kilometers verwijderd van Overveen. Op het laatste stuk was het echt donker en tegen 18.45 uur kwamen we aan bij een pannenkoekrestaurant in Overveen.
Het was wel spannend om helemaal in het donker door het bos te fietsen. Bij het restaurant stond er 33 km op de fietsteller.

Rozendaals veld

Afgelopen zondag ben ik gaan wandelen in Rozendaal. Het was een erg koude dag maar gelukkig kwam in het begin van de middag de zon er door en werd het nog ongeveer 10 graden, bij een zwakke noorden wind.
Daarom wilde ik gaan wandelen in een open gebied zodat ik tenminste nog kon genieten van de zon. Omdat ik al lange tijd niet meer op het Rozendaalse veld ben geweest, leek het mij leuk om dit gebied weer eens op te zoeken.
Het was een zonnige zondag en het was herfstvakantie dus er waren veel mensen. Ik was er tegen 15.00 uur en de 3 parkeerplaatsen stonden vol met auto`s; gelukkig vond ik meteen een lege plek. Ik zag veel gezinnen met kinderen en bijna allemaal hadden ze een hond bij zich.

Het 1e stuk van de wandeling liep ik nog door een klein bosgebied en al snel zag ik al 4 verschillende soorten paddenstoelen staan. De afgelopen paar dagen had het veel geregend en ik had er al rekening mee gehouden dat er nu wel meer paddenstoelen zouden zijn. Uiteraard had ik mijn fototoestel bij me, dus ik kon meteen op de knieën om te fotograferen.
Nadat het kleine bosgebied ophoudt kom je als wandelaar in een gebied met rul zand en hier staan ook nog stukken met bomen en struiken erom heen. Doordat ik in de bomenrijke gebieden bleef hangen, werd het al snel wat rustiger qua mensen, schreeuwende kinderen en blaffende honden.
Om in de rust te blijven besloot ik niet achter de mensenmeute aan te lopen maar te kiezen om meer richting de bosrand te gaan. Afwisselend liep ik in de zon en dan weer in de schaduw.

Na bijna 45 minuten kwam ik bij de T-splitsing waar een houten bank staat. Helaas stond deze in de schaduw en ik zag dat er erg veel grond rondom de bank was weggegraven. Als je op de bank wil zitten dan kun je niet eens meer met de voeten op de grond komen; mensen met lange benen waarschijnlijk wel.
In de loop der jaren hebben veel honden zich op het zandgraven kunnen uitleven terwijl de baasjes op de bank zaten, met als gevolg dat het nu niet erg prettig meer is om er op te zitten. In de periode van 2008 - 2013 toen ik geregeld hier kwam met mijn Jack Russell, gebeurde dit graven door de honden ook al. En de baasjes laten de honden maar graven; ze zeggen er niets van.
Ik besloot om verder te lopen en links af te slaan. Op deze T-splitsing staan meerdere dennenbomen en lage struiken maar ik zag jammer genoeg geen paddenstoelen staan. Het wandelpad wordt hierna een stuk breder en egaler om over heen te lopen. Het ligt parallel aan de grote zandvlakte die hier is ontstaan nadat men in de periode van 2010-2011 heel veel dennenbomen hebben gekapt om het gebied weer terug te brengen tot een open zandvlakte.
Op dit brede wandelpad kwam ik een vrouw tegen die 2 zeer grote honden bij zich had, Deense / Duitse doggen, een was donker grijs en de ander wit met zwarte vlekken. Ik heb even met haar staan praten en de wit / zwarte Dog kwam naar me toe lopen en liet zich uitgebreid door mij aaien. Dit vond ik heerlijk om te doen en de hond genoot er ook van.

Deze foto is van een Deense / Duitse Dog gefotografeerd in mijn vorige woonwijk in Arnhem

Ik zag dat aan mijn rechterkant de rand van de zandvlakte weer behoorlijk aan het dicht groeien is: met heidestruiken en jong boompjes. Achter deze begroeiing liggen nog steeds de boomstronken die men tijdens de 'grote kap' heeft laten liggen. Ik ben de zandvlakte op gegaan en tussen de boomstronken gaan lopen. Op een ervan, die een goede en vlakke bovenkant had, ben ik gaan zitten. Lekker in de zon en genieten van de stilte, die niet al te lang duurde omdat er regelmatig wandelaars langs kwamen. Na mijn pauze vond ik bij een van de boomstronken een mooie oranje paddenstoel die de moeite waard was om te fotograferen. Daarna nog wat verder tussen de boomstronken door gelopen, vervolgens nog een stuk over het rulle zand gelopen en toen weer teruggegaan naar het verharde brede zandpad.
Vrij snel ben ik links afgeslagen, een smal pad dat door hoog opgeschoten heidegras liep. Toen ik bijna vooraan was (bij het rulle zand dat voor het kleine bosgebied ligt), zag ik een beschadigde paddenstoel in het heidegras liggen. Jammer genoeg lag de steel ernaast en de bovenkant lag ondersteboven en was gehalveerd. Ik liep er naar toe en zag ik dat-ie rood was en het was nauwelijks te zien maar er zaten een paar minuscule witte stippen op; een Vliegenzwam. Ik zocht de omgeving af naar andere maar dit was de enige die hier stond / lag.
Hierna liep ik weer verder naar het kleine bosgebied en al snel kwam ik bij mijn auto aan. Op mijn horloge zag ik dat ik bijna 2 uur op het Rozendaalse veld was geweest. Ik had een tevreden gevoel want ik had 8 verschillende paddenstoelen gezien.

Winterswijk - Burlo Vardingholtervenn

Op zondag 16 oktober gingen Ibo en ik met de fiets in de trein naar Winterswijk; tegen 11.00 uur waren we al daar. Na eerst een kop thee te hebben gedronken in de stationsrestaurant vertrokken we.
Het doel was naar het natuurgebied op de grens met Duitsland te gaan; hier waren we vorig jaar ook al geweest. De reden waarom ik er naar terug wilde is dat ik nu door het vennengebied heen wilde wandelen en ik hoopte tevens om hier de Vliegenzwammen te zien. De bodem bij de vennen is vochtig en vorig jaar zag ik hier ook de eerste Vliegenzwammen staan.
Het weer was weer geweldig: zonnig en aangenaam warm, er stond een zwakke noordoosten wind en het zou ongeveer 18-20 graden worden.

We verlieten Winterswijk aan de oostkant, via de rondweg om het centrum heen en gingen in de richting van Ratum. In het buitengebied van Winterswijk ging de route al snel over naar verharde zandpaden die langs de landbouwgronden liepen. Het geheel werd afgewisseld door stukken bos. In de ochtend was het zand nog vochtig en makkelijk te berijden; later in de middag werd het soms lastig om erover heen te fietsen. Het zand was erg droog en we moesten opletten om niet omver te vallen omdat het zand door de droogte van de afgelopen maanden erg droog is.

Na iets meer dan 10 km fietsen kwamen we in Duitsland aan en we gingen naar de plaats Oeding. Net voordat we Oeding in fietsten, reden we nog door een bosgebied heen en ik zag toen op de bovenkant van een afgezaagde boomstam een gele zwam in wording zitten.

Ik reed er eerst voorbij maar besloot een eindje verderop om toch terug te gaan en het te fotograferen. Ibo fietste intussen zachtjes door en hij ontdekte iets verderop een picknicktafel die nog net voor een deel in de zon stond. We besloten om hier onze lunchpauze te gaan houden; het was toen bijna half 1.
Een half uur later vertrokken we weer en de route ging aan de andere kant van Oeding weer door landbouwgebied heen. We moesten wel omschakelen naar andere bewegwijzering; we volgden nu de witte borden met een rode fiets erop. Bij een fietswijzerbord zag ik dat aan de onderkant ook een aantal routebordjes hingen; ons knooppuntnummer hing er ook bij. Dat was een prettige gedachte, we konden in ieder geval die fietsborden op de verharde wegen volgen en op de afgelegen fietspaden door bos of landbouwgebied konden we de witte borden met de rode fiets volgen. Dat gaf ons al heel wat meer zekerheid nu we wisten dat de fietsknooppunten toch ook op Duits grondgebied te volgen waren.

Vlak voor fietsknooppunt 37 herkende ik het fietspad dat zo ontzettend smal is; het loopt tussen een smalle bomenrij door. We waren aangekomen bij het natuurgebied Burlo Vardingholtervenn. We stopten bij een infobord, vlakbij een uitkijkpost. We hoefden niet ver te lopen om een kijkje te nemen bij de vogelkijkhut, helaas waren er geen watervogels te zien in het meer. Wij wilden een rondwandeling maken maar het pad dat direct langs het water loopt, bleek overwoekerd te zijn met doornstruiken. We hebben het geprobeerd maar het was niet te doen en we besloten om terug te gaan.
Hierna zijn we een eindje verder gaan fietsen en bij het 2e infobord weer van de fiets gestapt. Vorig jaar waren we hier ook geweest maar doordat wij toen al vrij laat in de middag aankwamen zijn we er toen maar een klein stuk ingelopen.

Wij waren er deze keer om 14.15 uur en we hadden de tijd om een rondwandeling van ongeveer 4 km te maken. Nadat we een eindje over het pad langs een smalle ven liepen, zagen we een paar Vliegenzwammen. Ibo zag ze staan want hij keek meer naar de rechterkant van het pad terwijl ik meer naar links keek. Yes, ze stonden er, een beetje verscholen onder struiken. Ik werd helemaal blij en uiteraard heb ik ze op de foto gezet. In totaal kwamen we 3 keer Vliegenzwammen tegen, waarvan er 1 helemaal gaaf was en mooie witte stippen had.
Het wandelpad maakte op een gegeven moment een afslag naar rechts en we liepen nu langs de rand van het bos en langs weilanden heen. In een van die weilanden liepen behoorlijk wat jonge stieren rond; ze varieerden van erg jong tot jong volwassen en ze waren zwart / bruin van kleur en ze hadden mooie hoorns. Alleen de oudere hadden grotere hoorns dan de hele jonge stieren.
Het wandelpad ging vervolgens naar links en aan de rechterkant bevond zich een veld met bloeiende koolzaadplanten en in de verte zag ik de weg. Omdat de wandelroute niet voorzien was van richtingbordjes had ik geen zin om vervolgens naar die straat te lopen en vervolgens over een fietspad te lopen. Dit zag ik omdat er een paar mensen voor ons liepen en die sloegen rechtsaf, iets voorbij het koolzaadveld. Aan de andere kant van het koolzaadveld zag ik door de bomen heen een paar huizen staan. Ik voelde er meer voor om terug te lopen en dat hebben we dan ook maar gedaan; konden we tenminste de Vliegenzwammen nog een keer zien. Jammer dat we niet meer van het vennengebied gezien hebben.

Weer op de fiets gezeten gingen we nog een stuk over het super smalle fietspad heen en bij fietsknooppuntnummer 31 kwamen we weer op Nederlands grondgebied uit. Al snel kwamen we langs een Kaasboerderij uit dat tevens een restaurant en een kaaswinkel heeft. We hebben hier onze theepauze gehouden buiten op het terras, helaas zaten we in de schaduw omdat de zon niet meer op het terras scheen.
Een half uur later vertrokken we weer en de fietsroute bracht ons via een groengebied naar het gehucht Kotten. Hier was knooppuntnummer 29 en thuis had ik op dit punt de route gewijzigd. De bedoeling was om via een binnendoorweg bij fietsknooppunt 20 uit te komen.
Jammer genoeg ging dat niet helemaal goed; het duurde erg lang voordat we eindelijk de Sieverdinkweg vonden. Op mijn beschrijving stond dat we links af moesten slaan maar achteraf bleek dat fout te zijn; we hadden rechtsaf moeten slaan. Doordat wij linksaf gingen maakten we een extra ommetje van ongeveer 4 km. Het voelde al vrij snel niet goed toen we na de Sieverdinkweg weer linksaf gingen. Uiteindelijk kwamen we weer uit bij fietsknooppuntnummer 39, waar we 45 minuten eerder ook al waren geweest. Toen moesten we weer opnieuw naar knooppuntnummer 29 fietsen; nu ging het een stuk sneller en we kwamen weer door het kleine buurtschap Kotten. Een eind buiten de bebouwde kom vonden we de Sieverdinkweg weer en nu gingen we rechtsaf. De extra omweg ging wel door een mooi landelijk gebied heen en we zagen verschillende Achterhoekse boerderijen; Kotten worden ze genoemd. Ik had voor de binnendoorweg gekozen omdat we dan meer op stille landwegen of zandpaden reden i.p.v. de plaatselijke doorgaande wegen.

Fietsknooppuntnummer 20 zagen we vrij snel verschijnen en vanaf hier was het nog ongeveer 1½ km fietsen voordat we bij het NS station van Winterswijk aankwamen.  We waren ruim op tijd voor de trein die maar 1 keer in het uur naar Arnhem gaat; deze zou om 17.48 uur vertrekken, dus we hadden nog een wachttijd van 25 minuten.
Ik zag op mijn fiets-dagteller dat we 42 km gefietst hadden.

De Vliegenzwammen

Nationaal Park De Utrechtse Heuvelrug

Op zondag 9 oktober zijn Ibo en ik met de trein naar Driebergen - Zeist gegaan; onze fietsen waren hadden we ook bij ons. We wilden een fietstocht gaan maken in het Nationaal Park De Utrechtse Heuvelrug; de vooraf geschatte afstand was ongeveer 42 km.
De weersvoorspelling had aangegeven dat het een frisse dag zou worden en overwegend grijs maar wel droog. Er stond een zwakke wind uit het noorden en het zou niet warmer dan 12 of 13 graden worden. Het geluk was met ons want de zon scheen regelmatig.

Om 11.15 uur vertrokken we vanaf Driebergen-Rijsenburg richting Zeist en vervolgens door het centrum van Zeist heen. Ik herkende de weg omdat we vorig jaar via deze weg naar de voormalige militaire vliegbasis Soesterberg waren gefietst.
Een paar km buiten het centrum van Zeist sloegen wij rechts af het bos in; de Kaapse bossen. We reden over goed berijdbare brede fietspaden naar Austerlitz.
In het bos viel het mij op dat er nog ontzettend veel blad aan de bomen zit en ook dat het allemaal nog zo groen is. De zon scheen regelmatig maar wij fietsten veelal in de schaduw; in het bos fietsen had wel als voordeel dat we minder last hadden van de kou. Ik hoopte vandaag ergens de Vliegenzwam te zien; het is inmiddels de juiste tijd hiervoor. Helaas hebben we die niet gezien; er is de laatste maanden weinig regen gevallen. De bodem is veel te droog vanwege de zeer warme dagen die we in de maand september hebben gehad. Gelukkig zag ik wel meerdere keren paddenstoelen staan; enkele soorten die ik niet zo heel vaak zie. (o.a. Porseleinzwam en een Oranje schijfzwam)

In de omgeving van Austerlitz zagen we alweer veel groepjes wielrenners die ons met hoge snelheid tegemoet kwamen; er was blijkbaar weer een toerrit georganiseerd.
In Austerlitz wilde ik graag de Pyramide weer zien; ik ben er een keer geweest in de periode van 2010 - 2012. Ik zag meerdere keren op een Paddenstoel-routewijzer de aankondiging staan dat de afstand naar de Pyramide 4 km, 2 km of 1.2 km was. Gek genoeg kwam onze fietsroute er wel vlak langs maar we gingen er niet naar toe; net ervoor veranderde onze fietsroute van richting. Later in de middag zijn we er alsnog naar toe gegaan.
In het kleine dorp Austerlitz hebben Ibo en ik de lunchpauze gehouden bij een restaurant. We kozen er voor om buiten zitten, uit de wind in de zon. Na een ruim half uur vertrokken we weer en we gingen door het bos (Kaapse bossen) richting Maarn, waar we een stukje door een woonwijk heen reden en waar nog volop bijgebouwd werd. Daarna weer het bos in en naar Maarsbergen, waar we via de zuidkant langs fietsten en vervolgens naar Doorn fietsten.
In Doorn zagen wij een bijzonder mooi huis: Buitenplaats de Ruiterberg van 1916 met een indrukwekkende geometrische tuin. In 1917 werd er op de Buitenplaats een poortgebouw, een carrévormige boerderij, een jachthuis met kleine orangerie en een ijskelder gebouwd. Het landhuis is in 1950 opnieuw gebouwd nadat het was vernietigd in de oorlog. We zijn van de fiets gestapt om even naar het gebouw te kijken en een blik onder de Poort te werpen.
Hierna ging onze fietsroute helaas over een fietspad dat naast de provinciale weg lag en dus raasde er weer veel auto`s langs ons heen. Helaas geen zondagsrust!
We kwamen hierna in de buitenwijk van Driebergen-Rijsenburg en toen besloten we dat we nog een keer naar Austerlitz zouden gaan fietsen. We hadden op een infobord van de fietsknooppunten al gezien dat we vlak bij een knooppuntnummer waren die uitkwam waar we rond het middaguur al geweest waren. Het was een doorsteek dwars door het bos heen.

Tegen 15.45 uur kwamen we aan bij de Pyramide en we zijn eerst thee gaan drinken; ditmaal binnen in het zelfbedieningsrestaurant om weer een beetje warm te worden. Ondanks het fietsen hadden we het wel een beetje koud gekregen door de lage temperatuur; we waren inmiddels al heel wat uren buiten. Na de thee zijn we naar de Pyramide gelopen; het was maar een klein stukje lopen vanaf het restaurant.
Bij aankomst zag ik een compleet andere Pyramide als dat ik mij kon herinneren.
In mijn herinnering lag er toen een grote zandvlakte voor; nu staat zich er een groene haag er omheen. Je kan er helemaal omheen wandelen en dit hebben Ibo en ik dan ook gedaan; mede omdat we nergens een ingang zagen. Die vonden we toen we er bijna helemaal omheen waren gelopen; we hadden in ieder geval de Pyramide van alle kanten kunnen bekijken. Het geheel bestaat uit etages die begroeid zijn met gras. Er is een mogelijkheid tot het beklimmen van de 36 m hoge Pyramide en we besloten om dit te doen; na het betalen van entreegeld zijn we via een steile roodmetalen trap omhoog gegaan. Helaas waren er rond omheen veel te veel hoge dennenbomen die het zicht in de verte belemmerde; dat was jammer. Tijdens de afdaling hebben we de traptreden geteld: 81 traptreden en daarna nog een stukje trap van 11 treden. Om 17.00 uur was de sluitingstijd van de Pyramide en we waren net iets daarvoor weer beneden. Hierna zijn we weer naar onze fietsen terug gelopen.
Voor meer info, zie hier: Pyramide_van_Austerlitz

We besloten om onze fietsroute iets te wijzigen en door het dorp Austerlitz te gaan en aan de andere kant van het dorp een nieuw fietsknooppuntnummer te zoeken. Dit ging goed, we vonden knooppuntnr. 80 aan de rand van het dorp. We fietsten weer door het bos heen en kwamen uit aan de westkant van Driebergen-Rijsenburg. We hoefden nu niet zo ver meer voordat we bij het Pannenkoekrestaurant De Princenhof aankwamen; bij aankomst was het bijna 17.45 uur. Het was vol en we moesten even buiten op het terras wachten voordat we binnen een tafel toegewezen kregen. Door de kou gingen alle mensen naar binnen. Gelukkig konden we na amper 5 minuten al naar binnen en 1 uur later vertrokken we weer naar het treinstation. We waren net op tijd voor de trein van 19.16 uur richting Arnhem.
Om 20.30 uur was ik weer thuis en ik zag op mijn fietsdagteller dat we 45 km hadden gefietst.

Katwijk aan Zee

Om 11.15 uur stonden Ibo en ik al in het NS station Den Haag Centraal, samen met onze fietsen. In de hal van het treinstation overlegden we welke fietsroute we zouden gaan doen. Ik had namelijk 2 routes gemaakt: 1 route van Den Haag naar Wassenaar (32 km) en 1 route van Den Haag naar Katwijk aan Zee (40 km). Het was afhankelijk van de verwachte weeromslag welke afstand we zouden gaan fietsen.
Het 1e deel van beide fietsroutes was in ieder geval allebei naar Wassenaar. Ik had inmiddels ontdekt dat we de route Den Haag - Wassenaar al een keer eerder hadden gefietst, namelijk in september 2014.
De weersvoorspelling was dat het in de loop van de middag vanuit het zuidwesten bewolking zou komen opzetten met een kans op regen. In de ochtend was er nog stralend zon aan een felblauwe hemel en de temperatuur was ongeveer 20 -22 graden bij een matige zuidenwind.

Toen we het treinstation verlieten duurde het toch even voordat we ons 1e fietsknooppunt hadden gevonden. Via een onnodige omweg kwamen we uit aan de voorkant bij het NS station en aan de overkant, bij het Malieveld, vonden we het knooppuntbord. We moesten weer terug naar waar we net vandaan kwamen, maar dat was niet erg want we hadden nu het goede fietsknooppunt.
We gingen al snel het Haagse Bos in en daarna over het landgoed Clingendael, door Nieuw Wassenaar, door het natuurgebied Meijendel en hierna langs een drukke verkeersweg naar Oud Wassenaar. We kwamen langs het bekende Duinrell in de mooie plaats Wassenaar. We zagen hier veel grote, vrijstaande woningen in de bouwstijl van de jaren 50. Ik herkende veel plekken terug van de vorige fietstocht in 2014.

Nadat we Wassenaar achter ons hadden gelaten, besloten Ibo en ik om toch naar Katwijk a. Zee te fietsen.
De zon scheen nog volop en onze fietsroute ging het natuurgebied Lentevreugd in. Helaas bleven we langs de verkeersweg N441 rijden en dat was niet bepaald rustig; de voorbijrijdende auto`s gaven een constant geraas in mijn oren. Ik werd er doodmoe van en toen ik onderhand toe was aan een lunchpauze waren we net in het plaatsje Katwijk aan de Rijn. We gingen op zoek naar een rustig / stille plek maar we vonden die niet. Een bank die wat verder van de weg afstond, bevond zich in de schaduw en dat vond ik te fris. Inmiddels was de wind behoorlijk toegenomen. Aan de andere kant van de weg stonden nog enkele banken en deze stonden wel in de zon. Het nadeel was wel dat we precies aan de doorgaande weg zaten en er de hele tijd auto`s voorbij reden. Het was inmiddels 13.15 uur en ik moest hoognodig iets eten vanwege een zakkende suikerspiegel. Dus er zat niets anders op dan op die bank te gaan zitten en in de zon onze boterhammen op te eten.

Na een pauze van 20 minuten gingen we verder en een paar kilometer verderop lag Katwijk aan Zee.
We zagen de zee en een wandelboulevard en nadat we onze fietsen even ergens geparkeerd hadden, wilden we naar de zee te kijken. Bovenaan bij een trap die naar het strand ging, merkten we al dat het erg hard waaide. We besloten om op het terras van een strandtent te gaan zitten en daar een kop thee te bestellen. Jammer genoeg zaten we niet geheel uit de wind, deze waaide behoorlijk over of door het terras heen. Veel tafels en stoelen waren leeg en voorzien van een bordje 'gereserveerd vanaf 14.00 uur'. De overige tafels waren veelal bezet maar uiteindelijk vonden we een loungebank die redelijk uit de wind stond. Terwijl we thee dronken, nam de bewolking toe en de wind werd steeds frisser.

Het was bijna 14.30 uur toen we na de theepauze verder gingen; onze fietsroute liep langs de duinenrand richting Scheveningen. De zon verdween al snel langdurig achter de wolken en ik stopte al snel om mijn windjack aan te trekken. De afkoeling zette snel door en de wind die steeds harder waaide, hadden we schuin voor. Ik ging achter Ibo fietsen en we merkten dat het fietspad regelmatig hoogteverschillen had. Onderweg zijn we een paar keer afgestapt bij een uitkijkpunt. Via een trap liep je omhoog en kon je kijken over een mooie waterplas die verscholen lag in de duinen.
Na 9 km door de duinen te hebben gefietst besloten we bij een splitsing van het knooppuntennetwerk links af te gaan en meer landinwaarts te gaan fietsen. Het was eigenlijk de bedoeling om naar Scheveningen te fietsen maar dan moesten we nog eens 6 km rechtdoor fietsen. Door de harde tegenwind had ik daar geen zin meer in.

Vanaf fietsknooppuntnummer 40 konden we via knooppunt 44 naar nummer 35 en vervolgens 34. Op dit knooppuntnummer kwamen we weer terecht op dezelfde weg als de heenweg. Dus we fietsten weer door het natuurgebied Meijendel en daarna landgoed Clingendael. Hier kon ik meteen de mooie Berkenzwam op de foto zetten die ik op de heenweg had gezien.

En een eind verderop zag ik ergens in een struikgewas een vermolmde boomstam liggen met een vrij grote beige zwam erop die nog onbeschadigd was. Ik besloot om nogmaals van de fiets te stappen en met mijn fototoestel er naar toe te lopen. Voordat ik bij de boomstam was, werd ik onverwachts geconfronteerd met zeer veel wegspringende beestjes. Ze sprongen ook rondom mijn voeten weg en van de schrik begon ik te gillen. De beestjes bleken zeer kleine padden te zijn en het waren er vele tientallen; zelfs op de foto die ik maakte van de zwam is een kleine pad te zien.

De kleine pad op de zwam

Vervolgens gingen we naar het Haagse Bos en fietsten we voor de 2e keer langs het voormalige paleis van prinses Beatrix. Het Haagse Bos is erg mooi om door heen te wandelen en door de brede verharde paden kan je er makkelijk door heen fietsen.

Tegen 16.30 uur kwamen we weer terug bij het NS station Den Haag Centraal en moesten we op zoek naar de Javastraat; we wilden hier gaan eten bij een Indonesisch restaurant. Na het bestuderen van de Stadsplattegrond lukte het ons om er te komen; helaas was het restaurant gesloten. In een naastliggende straat vonden we een Indonesische Toko waar we ook konden eten. Omdat het nog maar net 17.00 uur was, waren er nog geen andere bezoekers en werden we vlot van eten voorzien. We hebben hier heerlijke saté gegeten.
Weer buiten gekomen, merkten we dat het licht regende; gelukkig ging het fietsen terug naar het treinstation vlotter dan op de heenweg.
Om 18.23 uur vertrok onze trein en om 20.30 uur was ik weer thuis.
Op de fiets-dagteller stond 50 km.

Boswandeling in Beek

Vanmiddag ben ik met mijn oppashond Olivia in het Bergherbos in Beek gaan wandelen.
De zon scheen af en toe en er stond een lichte wind. Gelukkig was de tropisch warmte van de afgelopen week verdwenen, de temperatuur bleef vandaag steken bij 20 graden.
Ik had een bescheiden rondwandeling in gedachten en zou in ieder geval niet de gekleurde wandelpijlen gaan volgen. Inmiddels ken ik het bos goed genoeg om zelf een rondje te gaan lopen.

Vanwege de zondag was het druk in het bos en ik besloot om na de speelplek voor de kinderen, links af te gaan. Ik merkte vrij snel dat ik naar de doorgaande weg richting `s Heerenbergh liep. Aangezien ik nergens een pad naar rechts zag, besloot ik om de weg over te steken. Dit betekende dat ik Olivia voor de 2e keer in korte tijd moest optillen omdat er langs de rand van de weg een vrij grof raster voor het regenwater lag, over de hele breedte van het wandelpad. Toen ik van de P-plaats kwam en richting het restaurant `t Peeske liep, lag er ook al zo`n grof regenwaterrooster. Er zitten vrij grote gaten in en Olivia kan hier niet overheen lopen en springen kan ze ook niet meer vanwege haar korte pootjes en ook niet omdat ze een bejaarde hond is.

Aan de overkant van de weg was het in ieder geval iets rustiger met de hoeveelheid wandelaars. Ik herkende het wandelpad als onderdeel van de paarse route en het pad liep gestaag naar boven. Eindelijk kon ik rechts af slaan en op een gegeven moment zag ik aan de linkerkant een open terrein liggen. Het was een zandterrein en het ging behoorlijk de hoogte in. Grappig om te zien was dat er boven aan, mensen op een bankje zaten en dat de kinderen op de steile zandvlakte aan het spelen waren.
Op het moment dat ik er het beste zicht op had, stond ik op een kruispunt en aan de rechterkant van mij ging er ook een pad omhoog. Dit pad was niet zo hoog als het pad voor linksaf, de zandberg op. Ik besloot hier omhoog te gaan omdat ik een paar afgezaagde boomstronken zag, waar ik op wilde gaan zitten. Olivia was onderhand wel aan een pauze toe. Toen ik bovenaan gekomen was en op de boomstronk zat, had ik een mooi uitzicht over de zandvlakte. Een goed moment om van Olivia een foto te maken met op de achtergrond de steil omhoog lopende zandvlakte.

Olivia rust uit in het zand

Na een pauze van ongeveer 15 minuten ben ik weer verder gegaan; eerst weer een stukje naar beneden gelopen en vervolgens weer verder gegaan op het pad waar ik vandaan kwam. Deze kwam vrij snel uit op de weg die ik eerder al een eindje naar beneden al was overgestoken. Hier zag ik weer dezelfde regenwaterrooster liggen en moest ik Olivia wéér optillen.

Aan de overkant kwam ik bij P-plaats en bij een van de auto`s sprak iemand mij aan; een jonge vrouw zei dat ze mij ergens van kende. Deze vrouw was ik vóór de 1e rustpauze al ergens onderweg gepasseerd en ik had haar toen netjes 'gedag' gezegd. Doordat zij mij nu aansprak, antwoordde ik dat haar gezicht mij ook wel bekend voorkwam. Maar ik had niet meteen in de gaten dat zij jaren geleden een collega van mij geweest was. Dit werd mij pas duidelijk toen zij mij aansprak en vroeg of wij elkaar kenden van 'Fokus'? Zij vertelde dat ze een vakantiehulp geweest was bij Stichting Fokus in Arnhem-Rijkerswoerd. Hier heb ik inderdaad gewerkt; daarom herkende ik haar niet meteen omdat zij maar korte tijd met mij heeft samengewerkt. Wel knap van haar dat zij mij zoveel jaar later nog herkent; ik werk er al niet meer sinds 2001.

De wandeling met Olivia ging na het korte gesprek weer verder en ik herkende al snel het bospad waar we opliepen. Dat gaf al een gerust gevoel en ik kon nu in ieder geval kiezen hoe ik verder zou lopen om weer bij een bank uit te komen voor de volgende pauze. Onderweg zag ik een aantal keren paddenstoelen staan en heb maar één keer een foto gemaakt, van een kleine Stinkzwam.

Stinkzwam

Toen we aankwamen bij het kruispunt, bij de rand van het bos met uitzicht over een leeg akkerveld, ben ik op de bank gaan zitten. Na bijna een kwartier wilde ik verder gaan; het stilzitten vond ik toch wel wat fris. De bank stond in de schaduw en de wind waaide precies over me heen, maar Olivia wilde na bijna een kwartier nog steeds niet opstaan. Ze was blijkbaar wel erg moe.
Het was vanaf de bank niet meer zo heel ver lopen naar de auto. Alles bij elkaar ben ik 1 uur en 3 kwartier in het bos geweest.