De zon scheen af en toe en er stond een lichte wind. Gelukkig was de tropisch warmte van de afgelopen week verdwenen, de temperatuur bleef vandaag steken bij 20 graden.
Ik had een bescheiden rondwandeling in gedachten en zou in ieder geval niet de gekleurde wandelpijlen gaan volgen. Inmiddels ken ik het bos goed genoeg om zelf een rondje te gaan lopen.
Vanwege de zondag was het druk in het bos en ik besloot om na de speelplek voor de kinderen, links af te gaan. Ik merkte vrij snel dat ik naar de doorgaande weg richting `s Heerenbergh liep. Aangezien ik nergens een pad naar rechts zag, besloot ik om de weg over te steken. Dit betekende dat ik Olivia voor de 2e keer in korte tijd moest optillen omdat er langs de rand van de weg een vrij grof raster voor het regenwater lag, over de hele breedte van het wandelpad. Toen ik van de P-plaats kwam en richting het restaurant `t Peeske liep, lag er ook al zo`n grof regenwaterrooster. Er zitten vrij grote gaten in en Olivia kan hier niet overheen lopen en springen kan ze ook niet meer vanwege haar korte pootjes en ook niet omdat ze een bejaarde hond is.
Aan de overkant van de weg was het in ieder geval iets rustiger met de hoeveelheid wandelaars. Ik herkende het wandelpad als onderdeel van de paarse route en het pad liep gestaag naar boven. Eindelijk kon ik rechts af slaan en op een gegeven moment zag ik aan de linkerkant een open terrein liggen. Het was een zandterrein en het ging behoorlijk de hoogte in. Grappig om te zien was dat er boven aan, mensen op een bankje zaten en dat de kinderen op de steile zandvlakte aan het spelen waren.
Op het moment dat ik er het beste zicht op had, stond ik op een kruispunt en aan de rechterkant van mij ging er ook een pad omhoog. Dit pad was niet zo hoog als het pad voor linksaf, de zandberg op. Ik besloot hier omhoog te gaan omdat ik een paar afgezaagde boomstronken zag, waar ik op wilde gaan zitten. Olivia was onderhand wel aan een pauze toe. Toen ik bovenaan gekomen was en op de boomstronk zat, had ik een mooi uitzicht over de zandvlakte. Een goed moment om van Olivia een foto te maken met op de achtergrond de steil omhoog lopende zandvlakte.
Olivia rust uit in het zand
Na een pauze van ongeveer 15 minuten ben ik weer verder gegaan; eerst weer een stukje naar beneden gelopen en vervolgens weer verder gegaan op het pad waar ik vandaan kwam. Deze kwam vrij snel uit op de weg die ik eerder al een eindje naar beneden al was overgestoken. Hier zag ik weer dezelfde regenwaterrooster liggen en moest ik Olivia wéér optillen.
Aan de overkant kwam ik bij P-plaats en bij een van de auto`s sprak iemand mij aan; een jonge vrouw zei dat ze mij ergens van kende. Deze vrouw was ik vóór de 1e rustpauze al ergens onderweg gepasseerd en ik had haar toen netjes 'gedag' gezegd. Doordat zij mij nu aansprak, antwoordde ik dat haar gezicht mij ook wel bekend voorkwam. Maar ik had niet meteen in de gaten dat zij jaren geleden een collega van mij geweest was. Dit werd mij pas duidelijk toen zij mij aansprak en vroeg of wij elkaar kenden van 'Fokus'? Zij vertelde dat ze een vakantiehulp geweest was bij Stichting Fokus in Arnhem-Rijkerswoerd. Hier heb ik inderdaad gewerkt; daarom herkende ik haar niet meteen omdat zij maar korte tijd met mij heeft samengewerkt. Wel knap van haar dat zij mij zoveel jaar later nog herkent; ik werk er al niet meer sinds 2001.
De wandeling met Olivia ging na het korte gesprek weer verder en ik herkende al snel het bospad waar we opliepen. Dat gaf al een gerust gevoel en ik kon nu in ieder geval kiezen hoe ik verder zou lopen om weer bij een bank uit te komen voor de volgende pauze. Onderweg zag ik een aantal keren paddenstoelen staan en heb maar één keer een foto gemaakt, van een kleine Stinkzwam.
Stinkzwam
Toen we aankwamen bij het kruispunt, bij de rand van het bos met uitzicht over een leeg akkerveld, ben ik op de bank gaan zitten. Na bijna een kwartier wilde ik verder gaan; het stilzitten vond ik toch wel wat fris. De bank stond in de schaduw en de wind waaide precies over me heen, maar Olivia wilde na bijna een kwartier nog steeds niet opstaan. Ze was blijkbaar wel erg moe.
Het was vanaf de bank niet meer zo heel ver lopen naar de auto. Alles bij elkaar ben ik 1 uur en 3 kwartier in het bos geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten