Sneeuw in De Liemers

In het weekend van vrijdag 8 december tot en met maandag 11 december hadden we te maken met sneeuw. Het toeval wilde dat ik mijn oppashond Olivia, een ruwharige teckel van 16 jaar te logeren had. Voor haar was het wandelen geen pretje en voor mij gaf het meer werk dan dat ik er lol van had.
Het uitlaten ging moeizaam: ik kwam niet verder dan het eind van mijn straat. En dat was jammer.

Olivia

Op zondag, aan het eind van de middag toen het niet meer zo heel hard sneeuwde, ben ik alleen naar buiten gegaan. Het was al 16.15 uur toen ik buiten liep en ik had mijn fototoestel meegenomen. Dat was aan de late kant om nog optimaal van het daglicht gebruik te kunnen maken. Uiteraard heb ik wel foto`s gemaakt en dat lukte best wel aardig.
Mijn wandelroute ging eerst door het Tichelplantsoen waar ik probeerde om mijn poppetje 'Maya de Bij' te fotograferen en ook een huis met een kerstverlichting aan, door de besneeuwde takken van een struik heen. Omdat het inmiddels begon te (sneeuw)regenen liep ik weer terug naar huis. Bij mijn huis aangekomen was het weer droog en ik besloot om verder te wandelen naar de dijk.

Bij weinig daglicht, in het Tichelplantsoen

Via het wandelpad dat rondom de kerk loopt, ben ik de dijk over gegaan. In de verte zag ik 'iets' en ook dat er meerdere mensen op de dijk stonden. Het leek op een voertuig dat van de dijk was afgegleden. Dichterbij gekomen bleek het een tractor te zijn die op de op/afrit vast stond en het laatste stuk niet omhoog kon komen door de gladheid. Ik ben er even blijven staan en al snel kwam er hulp in de vorm van een andere tractor. Inmiddels werd het steeds donkerder en ik kreeg het koud dus ben ik niet blijven wachten om te zien of het de boeren zou lukken om de tractor bovenop de dijk te krijgen.
Na een uitje van bijna 45 minuten was ik weer thuis.

Op de maandag ben ik `s middags weer gaan wandelen; zonder hond omdat zij inmiddels al weer was opgehaald door de eigenaar.
Ik ben bij de kerk het pad naar beneden gelopen en heb een stuk onderlangs gelopen. Onderweg bij een aantal opgestapelde boomstammen, heb ik mijn poppetje Maya de Bij er bovenop gezet om een paar foto`s te maken.

Maya de Bij in de sneeuw

Vervolgens ben ik bij het pad waar op de dag ervoor de tractor vast zat, weer naar boven gelopen. Het was zwaar lopen op het drassige en modderige pad waar nu ook een sneeuwlaag op lag.
De basisschool was inmiddels uit en er kwamen een aantal kinderen met hun sleetje aan. Ze gingen hier met hun slee naar beneden en ik heb er even naar staan kijken.

Mijn wandeling ging verder boven over de dijk en bij de weg van de Geldersewaard ben ik naar beneden gegaan. Hier op het hoekje bevindt zich een waterpoel waar aan het einde ervan een paar omgevallen boomstammen liggen. Het leek mij wel leuk om bij de boomstammen nog een paar foto`s te maken. Ik had een groene porseleinen vogeltje mee genomen om die als blikvanger in de sneeuw te fotograferen. Alleen maar om te oefenen met wat instellingen van de camera.
Na de fotosessie ben ik de dijk weer opgelopen, de dijk overgestoken en weer naar beneden gelopen; langs het Breulymeer heen en daarna het pad ingeslagen dat langs een aantal visvijvers loopt. Het poppetje Maya de Bij had ik ook bij mij en ik besloot haar op de reling van het bruggetje te zetten en te fotograferen. Het ene moment zat ze er en een volgend moment was ze weg....... een windvlaag blies haar van de reling af in het water. Ik keek in het water en omdat het helder water was, zag ik het poppetje liggen op de boden. Het was was niet zo heel diep maar ik had geen zin om met mijn arm het koude water in te gaan om het eruit te halen. Dat was balen.

Na een nachtrust had ik de volgende ochtend een oplossing bedacht: ik gebruik mijn stok met de grijparmen. (zo`n ding waarbij je dingen van de vloer kan oprapen als je niet meer kan bukken)
Op dinsdag ging ik, rond het middaguur terug naar de visvijver en bij de 1e poging lukte het meteen; ik had Maya de Bij weer terug.

Op de dinsdag was het lekker koud en zonnig weer en er lag nog voldoende sneeuw ondanks dat de temperatuur boven nul was.
Halverwege de middag ben ik nog een wandeling gaan maken en ik had het geluk dat ik tegen zonsondergang buiten was. Ik was weer in de buurt van de visvijvers en ik had nu een ander voorwerp mee genomen: een kikker.
Ik kwam langs een sloot waar nog volop sneeuw lag en de zon, die bijna onderging, scheen met een mooie gloed over het water heen. Omdat ik geen zin had om met mijn knieën in de drassige sneeuw te zitten, bleef ik gebukt staan en hierdoor kreeg ik het scherptepunt niet goed op de kikker gericht. Gelukkig zijn ze wel mooi geworden.

Kikker bij ondergaande zon

Landgoed Warnsborn

Op zaterdag 21 oktober besloot ik een wandeling te gaan maken in de bosrijke omgeving van Arnhem. Ik koos ervoor om weer naar Landgoed Warnsborn te gaan; hier was ik 10 dagen geleden samen met iemand, voor de 1e keer, naar toegegaan.
Op donderdag 12 oktober waren Martin (de persoon die mij de beginselen van de fotografie leert) en ik begonnen aan een wandelroute van 5.1 km maar we hebben deze niet afgemaakt, omdat we veel tijd namen om te fotograferen. Ik vond de omgeving zó mooi dat ik het nog een keer wilde terugzien.
Het was zaterdagmiddag regelmatig bewolkt maar de zon scheen er regelmatig doorheen en het was uitzonderlijk zacht voor de tijd van het jaar, 17 graden.
Tegen 15.00 uur vertrok ik voor een rondwandeling van 5.1 km en ik volgde de rode paaltjesroute. Ik wist van de vorige wandeling nog dat hier veel paddenstoelen te zien zouden zijn.

Het begin van de route gaat over de toegangsweg naar Hotel-restaurant Warnsborn en de Orangerie en ik merkte dat het gebied behoorlijk heuvelachtig is. Voordat ik bij de start van de rode paaltjesroute was, passeerde ik al een kleine camping en iets verderop voorbij de Orangerie, begint de wandelroute echt.
Ik liep langs een prachtige terrassentuin met waterlopen, vijvers en keermuurtjes. Er liggen een aantal sprengen en er ontspringen beekjes die opvallend genoeg naar het noorden stromen en niet naar de rivier in het zuiden. Na een aantal vijvers en plassen verdwijnt het water weer in de grond. In het begin zie je als wandelaar nog een oude grasheuvels en er zijn verschillende heideveldjes. (deze info heb ik van de website Landgoed Warnsborn gehaald)

Nadat ik de sprengen voorbij was, ging ik links af het bos in. Intussen had ik al meerdere keren paddenstoelen gefotografeerd. Ik wist dat ik een eind verderop langs een open terrein zou komen en daar tegenover staat een langgerekte strook met jonge Berkenbomen. De vorige keer dat ik hier met Martin was, stonden hier tussen de Berken in zeer veel Vliegenzwammen en ik hoopte het weer zo aan te treffen. Toen ik bij het open stuk aankwam, zag ik langs het wandelpad meerdere soorten paddenstoelen die je niet zo vaak ziet en die heb ik op de foto heb gezet.

De zwammetjes

Hierna ben ik op een boomstam gaan rusten; even iets drinken en genieten van de zon in mijn gezicht. Ik had uitzicht op de jonge Berkenbomen waarvan ik hoopte om daar weer mooie Vliegenzwammen te zien.
Ruim 20 minuten later toen ik voor de jonge Berkenbomen stond, viel het tegen want ik zag slechts een drietal Vliegenzwammen staan.

De vliegenzwammen tussen de Berken

Waar Martin en ik de vorige keer terug waren gegaan, ging ik nu verder over een breed zandpad.
Aan het eind van het zandpad ging tot mijn verbazing de wandelroute naar rechts; voor mijn gevoel was dat de verkeerde kant op. Ik had het idee dat ik al zeker 3/4 van de 5.1 km gelopen had; blijkbaar was dit niet het geval.

Het wandelpad liep tussen 2 heidevelden door en ik zag dat je via een houten poort het gebied in kon gaan. Mijn wandelroute liet mij verder doorlopen en aan het eind van het pad kwam ik uit op een T-splitsing met een verharde weg. Recht voor mij zag ik een mooie woning staan en de wandelroute leidde mij over de verharde weg naar links. Hierna werd het even onduidelijk waar ik heen moest; ik zag in het pad dat naar links ging een parkeerplaats en ik zag dat meerdere mensen door een poort het heideveld in liepen. Ik besloot om naar die poort te lopen om te zien of ik daar een rode paal zou zien. Gelukkig was dit het geval en ik ging door de poort het heideveld in dat helemaal omheind was door palen.
Het was een erg mooi gebied; in het 1e stuk zag ik uitgebloeide heideplanten en daarna een waterpoel met rondom allemaal rietplanten. Aan beide kanten zag ik veel bomen met verkleurende bladeren.
Omdat het inmiddels al tegen 17.00 uur liep, zakte de zon steeds verder achter de bomen en de zonnestralen schenen mooi door de bomen heen. Het pad waar ik overheen liep ging geleidelijk aan omhoog, om aan het eind ervan spits toe te lopen. Via een toegangspoort kon ik het heideveld weer verlaten. Hierna liep ik weer in dicht begroeid bosgebied en ik merkte dat de schemering snel kwam opzetten.

Zonneschijn tussen de bomen

Ik liep verder over een verhard zandpad en ik zag een aantal woonhuizen waar ik vlak langs ging. Bij de eerste woning zag ik op een afgezaagde boomstam een complete kaboutertuin uitgestald staan. Het huis had trouwens ook een mooie naam: Zevenster. Na het passeren van de 4 woonhuizen liep ik over een smalle geasfalteerde bosweg en deze kwam uit op een T-splitsing; hier herkende ik de toegangsweg naar het Hotel-restaurant Warnsborn. Op het grasperk waar ik tegenaan keek, zag ik een standbeeld staan van dhr. Heemstra.
Het laatste stuk van de wandelroute ging nog even behoorlijk steil omhoog en het was bijna 17.30 uur toen ik aankwam bij mijn auto.

De kabouterboom

Dhr. Heemstra

Twente

Op zondag 15 oktober ben ik met de trein naar Almelo gegaan en vanaf hier met Eveline een fietstocht in deze omgeving gaan maken.
Het was een zonnige dag met een aangename temperatuur van ongeveer 22 graden, de wind kwam uit het zuiden. In de loop van de middag zou het steeds warmer gaan worden maar ik vond de wind toch wel enigszins aan de frisse kant.
Door het zachte en zonnige weer waren veel mensen erop uit getrokken, we zagen veel wandelaars, fietsers en ook motorrijders.

Om 12.00 uur kwam ik aan in Almelo en ik werd op het perron al opgewacht door Eveline. We vertrokken meteen richting Wierden en we vonden een mooie plek om te gaan lunchen. Er stond een bank langs de kant van de weg met uitzicht over water. Het was een vijver met een soort van waterval erin en aan de overkant van de vijver, zagen we weilanden en een aantal boerderijen. Het werkt kalmerend om over het water uit te kijken en we zaten heerlijk in de zon. Af en toe kwamen er meerdere motorrijders achter ons langs rijden; dat was even de oren dicht doen en daarna weer genieten van de rust.
Na 3 kwartier pauze gingen we verder en we fietsten afwisselend door open landschap en dan weer door een bomenrijk gebied heen. Onderweg zag ik meerdere keren paddenstoelen staan maar ik ben gewoon door blijven fietsen.

In Rijssen ging onze route door een bosrijk gebied en we kwamen uit bij een park. Hier wilde Eveline graag even doorheen wandelen. Ze zei dat ze het park wel eens van dichtbij wilde zien; ze kwam er vaak langs maar nooit erin. Het was een welkome afwisseling voor mijn vermoeide en pijnlijke beenspieren en wie weet welke soorten paddenstoelen we zouden tegenkomen.
In het park zagen we een spuitende fontein in een grote vijver en het wandelpad liep hier omheen. We zijn nog over een ander pad gaan lopen en met een boog naar links kwamen we langs een muziekkapel en iets verderop passeerden we een kleine speelplaats voor kinderen en een kleine kinderboerderij.

Toen we weer op de fiets zaten, raakten we al snel de route kwijt en besloten we om een stukje terug te fietsen naar het laatst geziene fietsknooppuntnummer. Dus fietsten we nogmaals door het bosrijke gebied en vonden we het juiste nummer van onze fietsroute weer terug.
We gingen naar Notter, maar vóórdat we hier aankwamen, reden we lange tijd langs een smalle rivier /  kanaal, De Regge. Halverwege zagen we naast ons fietspad een mooi grasveld met een bank in de zon besloten we om hier te pauzeren. Even wat drinken en relaxen in de zon; we hebben zelfs een tijdje in het gras gelegen. Achter de hoge rietplanten hoorden we meerdere keren de stemmen van de kanoërs; we hoorden ze wel maar zagen ze niet, soms zagen we een gekleurd eindstuk van de peddel. Al liggend in het gras merkten we dat de zon nog behoorlijk krachtig scheen. Later thuis zou ik merken dat ik op sommige plekken licht verbrand was.
Het liggen in het gras had ons allebei goed gedaan; het vermoeide gevoel was weg. Na een ruim half uur gingen we weer verder en we zagen dat het landschap wat meer in landbouwgebied veranderde.

Het riviertje De Regge, met op de achtergrond overdwarse balken erin

Voorbij Notter wist Eveline een plek waar we thee konden drinken en waar we naar de wc konden gaan. Het bleek een Bed&Breakfast te zijn in een boerderij; buiten in de tuin was een half open tuinhuis waar we ons zelf konden voorzien van een kop thee. We zaten in de tuin, op kleine afstand van een grote schuur, waar hard gewerkt werd. Het bleek een half open koeienstal te zijn en gezien het tijdstip (16.30 uur) hadden we het idee dat de koeien werden gevoerd en/ of werden gemolken. Op het erf zagen we een grote zwarte Deense dog rondlopen en deze kwam ook even bij ons kijken. De hond had echter meer interesse in de geuren die uit onze fietstassen kwamen; mijn brood van de avondmaaltijd zat erin en dat rook ze. Zij liep om onze fietsen heen, die naast elkaar op de standaard stonden en ze snuffelde er uitgebreid aan. Op het moment dat ze met haar snuit mijn fietstas in wilde gaan, reageerde ik door op een luide en felle toon 'foei' te roepen. Want ik zag het al gebeuren dat als ze mijn fietstas zou ingaan, dat mijn fiets van de standaard zou omvallen en dan tegen de fiets van Eveline zou vallen. Dit wilde ik niet laten gebeuren met mijn nieuwe fiets.
Tot onze verbazing reageerde de hond meteen: ze keek op en liep daarna weg. Dat is nog eens een goed opgevoede hond!
Na een tijdje zakte de zon weg achter een boom en koelde het vrij snel af en nadat we allebei naar de wc waren geweest, vertrokken we weer.

Een paar km verderop fietsten we door een buitenwijk van Nijverdal heen en daarna gingen we richting Wierden. Omdat de middag al bijna voorbij was en ik graag de trein van 18.36 uur wilde halen, moesten we eigenlijk wel blijven doorfietsen.
Toch zijn we onderweg, voordat we in Wierden waren, nog een keer van de fiets gestapt om naar een paar grote paddenstoelen te kijken. Ze stonden in een weiland waar ook een aantal schapen stonden te grazen. Om dichter bij de paddenstoelen te komen, moest ik via een greppel een oversteek maken en daarna kon ik al knielend tussen het prikkeldraad door de paddenstoelen fotograferen; met de schapen op de achtergrond. Echt makkelijk en stevig stond ik niet om rustig foto`s te maken; ik stond lichtelijk te wiebelen. Opeens roept Eveline: 'kijk, ze bewegen'. Ik reageerde daar nogal lacherig op want ik dacht dat ze bedoelde dat de paddenstoelen bewogen. Zij bedoelde dat de schapen in beweging kwamen. Het bleek dat de eigenaar aan de zijkant van de wei de schapen naar zich toe lokte met een emmer voer.
Ik vond deze spraakverwarring erg grappig en we hebben er smakelijk om staan lachen. Helaas lukte het me niet om een goede en scherpe foto te maken. (bleek achteraf)

De paddenstoelen met rennende schapen op de achtergrond

In dit gebied waar we door heen gingen, was het zwaar fietsen. We reden over een breed zandpad dat zwaar verzadigd was van het vele regenwater van de paar weken ervoor. Aan beide kanten stond het vol met paddenstoelen; dat was wel weer leuk.
Nadat we het zandpad hadden we verlaten, kwamen we vrij snel in Wierden en we fietsten door het centrum heen.
Gezien het tijdstip was het een kwestie van geluk hebben of ik de trein van 18.36 uur nog zou halen; even flink doorfietsen en misschien dat het zou lukken.
In Almelo aangekomen gingen we via de snelste weg door een woonwijk naar het NS-station. Dankzij de hulp van Eveline kon ik nog net de trein halen; zij heeft me goed geholpen om alvast de liften naar beneden te halen zodat ik mijn fiets snel op het goede perron te krijgen.
Om 20.30 uur was ik thuis en ik zag op de dagteller dat we 44 km gefietst hadden.

De Achterhoek

De Achterhoek is een mooi gebied om in te fietsen en wandelen. Ik koos ervoor om met de trein naar Varsseveld te gaan en vanaf daar terug te fietsen naar Doetinchem en dan weer met de trein terug naar Zevenaar.
Ik wist niet wat de precieze fietsafstand zou worden; ik zou me laten verrassen. Van een papieren fietskaart van Oost Nederland had ik een aantal fietsknooppuntnummers opgeschreven, maar helaas waren enkele nummers slecht te lezen. Onderweg staan genoeg overzichtsborden met de knooppuntnummers, dus ik zou het onderweg wel corrigeren.
Het was droog maar wel aan de frisse kant, slechts 12-14 graden, zwakke wind uit het NW en de zon was regelmatig van de partij.

Om 14.30 uur begon ik aan mijn fietstocht, meteen door het centrum van Varsseveld en daarna via een woonwijk. Al snel liet ik de bebouwde kom achter me.
Toen ik de provinciale weg N18 wilde oversteken ging het mis; de oversteek was afgesloten vanwege een bouw van een voetgangers / fietserstunnel. Onderweg had ik een geel bord zien staan met de mededeling dat ik een omleiding moest volgen, maar dat bord had ik genegeerd. Waarom?
Omdat ik anders mijn fietsknooppuntnummer kwijt zou zijn. Helaas moest ik toch terug fietsen omdat er nergens een 'illegale' doorsteek was. Ik was niet de enige fietser die het probeerde; toen ik terug fietste zag ik nog een paar fietsers. En ook nog een paar wandelaars die de weg naar het kruispunt toe waren overgestoken en aan de andere kant van de weg, via de berm, naar de andere weg probeerden te komen.
De N18 wordt uitgebreid van 2 naar 4 rijstroken en het is een semi-snelweg door vele Achterhoekse dorpen.

Door de omleiding kwam ik een eind verderop bij een een oversteekplaats die al wel klaar was en kon ik alsnog de N18 oversteken. Maar hoe nu verder????
Op goed geluk fietste ik een doodlopende weg in, die wel toegankelijk was voor fietsers en brommers. In de verte zag ik de wit / rode fietsbewijzeringsborden van de ANWB en ik besloot om daar naar toe te rijden. Dan kon ik kijken welke plaatsen erop staan en zo mijn route te vervolgen. Net voordat ik bij dat bord was, zag ik een fietsknooppuntnummer. Het was er een die ik op mijn briefje had staan.

Ik stak nogmaals de N18 over en hierna ging mijn route langs een smal kanaal en fietste ik over een hobbelig pad langs de bosrand. Op een gegeven moment zag ik een paar jonge zwanen die nog niet helemaal hun witte veren hadden. Ze kwamen naar mij toe en ik besloot om ze op de foto te zetten. Het leek me wel leuk om de lengte van het kanaal en aan de rechterkant de lange rij bomen waarvan een deel al de mooie herfstkleuren had. Later zag ik steeds vaker zeer grote paddenstoelen; hiervan heb ik ook een foto gemaakt.

De jonge zwanen

Na een paar km hield het pad naast het kanaal op en ging ik links af, naar Westendorp. Ik ging door het centrum heen en vervolgens richting Gaanderen maar zover kwam ik niet want de route sloeg links af. Mijn fietspad was nu een breed zandpad met zand dat in normale toestand hard zou zijn; nu was de grond heel erg zacht. De oorzaak hiervan was: de vele regen van de afgelopen week. Het voelde raar om over dat zand heen te fietsen; het was redelijk zwaar trappen en de enkele modderpoelen die er ook waren, kon ik gelukkig makkelijk passeren.

Omdat ik thuis 1 knooppuntnummer niet goed had kunnen ontcijferen, kwam ik in een lastige situatie want mijn eventuele vervangende nummer stond ook niet op het bord dat aangeeft dat er een knooppuntnummer verandering komt. Ik moest op zoek naar andere knooppuntnummers en mijn route veranderen. Ik kon kiezen tussen óf met een linkse boog óf met een rechtse boog om niet al te ver te hoeven te fietsen om in Doetinchem uit te komen. Het werd de route die via Terborg gaat omdat ik deze plaats wel weer eens terug wilde zien.
Ik fietste nog een tijdje door bosgebied heen en kwam vervolgens op een bedrijventerrein van Terborg uit. In het centrum van Terborg herkende ik nog een aantal dingen terug; ook al is het inmiddels vele jaren geleden dat ik hier geweest ben.
Omdat een vriendin van mij in het ernaast liggende dorp woont, besloot ik om van mijn fietsroute af te gaan en een paar km extra te fietsen om naar Etten te gaan. Even kijken of ze thuis was en dan zou ik meteen even kunnen opwarmen; want inmiddels was ik moe en koud geworden.
Ik had geluk; ze was thuis en ze was zeer verrast door mijn bezoek; ik kreeg er een kop thee en we hebben gezellig bijgepraat. Na 1½ uur vertrok ik om 17.45 uur weer, met een nieuwe routebeschrijving die de vriendin mij had gegeven. Ik moest in het centrum van Terborg ergens links afslaan en zou dan terecht komen bij een vrijliggend en verhard fietspad dat langs de Oude IJssel loopt. Hier aangekomen, zag ik ook een bord met een fietsknooppuntnummer staan en het klopte met de nummers die ik nog op mijn papiertje had staan. Ik kwam uit bij de bedrijventerreinen van Doetinchem en het laatste stuk fietste ik langs druk autoverkeer. Hier is o.a. de op- en afrit van de autoweg A18 en er staat op dit kruispunt een Mac Donalds Drive-in restaurant.
Om 18.10 uur kwam ik bij het NS Station van Doetinchem en ik na 12 minuten wachten, kwam mijn trein eraan.
Thuis gekomen zag ik dat ik 30 km gefietst had.

Mijn nieuwe E-bike

Enkele paddenstoelen

Doorn - De Kaapse bossen

Op zondag 24 september was het lekker wandelweer: zonnig, een temperatuur van 19-20 graden en er waaide een zwakke wind uit het oosten.
Ik kwam vrij laat in Driebergen-Zeist aan omdat ik in de verkeerde Intercity zat; deze stopte niet in Driebergen-Zeist. Dit hield in dat ik in Utrecht weer terug moest gaan met de Sprinter die wel stopt in Driebergen-Zeist.
Om 14.10 uur zat ik op de fiets naar Doorn, waar ik tegen 15.00 uur aankwam na ongeveer 8 km fietsen. Ik fietste het grootste deel op een fietspad dat naast de Arnhemse Bovenweg ligt en het was druk met voorbij rijdende auto`s. Onderweg zag ik meerdere keren mooie paddenstoelen staan maar ik ben gewoon door blijven fietsen. De bedoeling was dat ik in de Kaapse bossen de paddenstoelen zou gaan bewonderen en fotograferen. Het startpunt was het Doornse Gat, gelegen in de Kaapse Bossen waar ik een wandeling van 5 km wilde gaan maken.

Na aankomst op de P-plaats, begon ik meteen aan de wandeling en ik dacht dat het Doornse gat een waterplas zou zijn maar het blijkt een zandvlakte te zijn. Deze ligt erg laag ten opzichte van de rest van het gebied. Het was er druk vanwege het mooie weer en ik zag veel campers en dagjesmensen die er een tent hadden opgezet, gezinnen met kinderen. Een aantal mensen hadden dingen zoals tafels, stoelen en een barbecue meegenomen.
Mijn wandelpad lag op een plateau hoger om het zandgat heen en even later zou ik via een houten trap nog weer een eind omhoog gaan. Toen ik na een moeizame beklimming boven was, zag ik geen routebord meer en ik besloot om rechtdoor te blijven lopen. Het was een smal pad dat nog verder omhoog ging; de bodem zat vol met opstekende boomwortels en ik moest uitkijken om mijn enkels niet te verzwikken. Ondertussen zag ik zowel links als rechts van mij veel paddenstoelen staan.
Bij een T-splitsing aangekomen, zag ik nog steeds geen routebord en ik besloot om terug te lopen naar de trap. Daar aangekomen heb ik aan 3 verschillende mensen gevraagd of zij iets wisten van een groene wandelroute, maar niemand wist het. Dat schoot natuurlijk niet op en ik besloot om eerst een pauze te nemen, op een van de banken die naast de trap staan. Ik zat er goed, heerlijk in de zon en een mooi uitzicht op de recreanten beneden in het Doornse Gat. Nadat ik een versnapering op had en weer enigszins tot rust gekomen was, kon ik weer helder denken. Ik besloot om via de trap weer naar beneden te lopen en terug te gaan naar het routebord dat daar staat. Het bleek dat ik gewoon beneden had moeten blijven, op het verharde wandelpad.

Aan het eind van dit pad ging mijn wandelroute weer naar boven, maar nu was het minder vermoeiend. In 1e instantie ging ik nog wel omhoog het bosgebied in maar daarna bleef het gebied overwegend vlak.
In het begin zag ik veel Berken en Sparren staan en ik hoopte dat ik de Vliegenzwam zou zien; deze staan vaak bij de Berkenbomen. Verderop zag ik andere loofbomen staan en op de bodem zag ik op sommige plekken al veel tamme kastanjes en eikels liggen en ik zag heel veel paddenstoelen. Ik kwam wel een rode paddenstoel tegen maar het was niet de Vliegenzwam.

Nadat ik de drukte uit was, liep ik alleen op een bospad en ik hoorde rechts van mij iets in de struiken, daardoor bleef ik stilstaan. En wat komt er uit de struiken gerend? Een vos.
De vos hield even zijn snelheid in en keek mij aan en omdat ik stil stond durfde de vos het wel aan om het pad over te steken en verder te rennen. Het ging allemaal zo snel ging en ik dacht: ik kan nu niet mijn fototoestel pakken want dan zou de vos schrikken van mijn bewegingen.

Thuis had een beschrijving uitgeprint van een aantal 'weetjes' waar ik tijdens de rondwandeling langs zou komen, maar helaas heb ik er weinig van gezien. De route gaat over Landgoed De Ruitenberg en ik zou langs het markante poortgebouw en het landhuis dat gebouwd is in de Delftse Schoolstijl komen. Jammer genoeg heb ik het Poortgebouw niet gezien en het landhuis ben ik 2 keer op grote afstand gepasseerd; ik zag wel een mooi toegangshek en een mooie oprijlaan. Ik had graag dat Poortgebouw terug willen zien; vorig jaar tijdens een fietstocht rond Austerlitz kwamen Ibo en ik er langs. Het is een zeer mooi gebouw en ik had het graag nog een keer willen zien.

Ik vraag me af of ik wel de goede 'groene wandelroute' had genomen. Gelukkig maakte het grote bosgebied (De Kaapse Bossen) veel goed en ik genoot natuurlijk ook van de vele paddenstoelen die ik tegenkwam. Af en toe liep ik door open gebied heen en ik zag een paar keer bloeiende heideplanten.
Na de 2e rustpauze die ik had moeten nemen omdat ik last had van pijnlijke spieren in mijn bovenbenen, zag ik 3 verschillende soorten paddenstoelen die ik nog niet eerder in de natuur had gezien. Deze heb ik uiteraard gefotografeerd. De vermoeide en zere benen waren ontstaan door de vele keren dat ik gehurkt zat om paddenstoelen te fotograferen en van de stevige klimpartij op de houten trap.

Het laatste stuk van de wandelroute liep ik over een breed en verhard zandpad en ik zag vele opgestapelde boomstammen liggen. Het viel me op dat er op iedere stapel een A4-tje hing met de tekst: 'niet op klimmen'. Het papier was opgehangen in het midden van de stapel terwijl kinderen of jongeren via de zijkant beginnen met het erop klimmen en er vervolgens overheen lopen. Deze mededeling zien zij dus niet!

Om 17.45 uur was ik weer terug bij de fiets en moest ik vervolgens weer 8 km terug fietsen naar het NS station van Driebergen-Zeist. Ik besloot om de gehele terugweg op het fietspad naast de Arnhemse Bovenweg te blijven fietsen; dit was de kortste en dus de snelste route. Op dit tijdstip reden er inmiddels niet meer zo veel auto`s, dus dat was wel prettig.
Na 35 minuten fietsen arriveerde ik bij het treinstation en 25 minuten later kon ik met de trein mee naar Arnhem.

Foto`s komen nog

Landgoed De Bijvanck

Op zondag 3 september was het lekker weer om buiten iets te gaan doen; ik besloot om naar een klein natuurgebied tussen Babberich en Beek te gaan fietsen en dan te gaan wandelen. De fietsafstand is slechts 7 km. Ik was er een aantal weken geleden al geweest en heb er toen een klein stuk doorheen gelopen; deze keer wilde ik het landgoed helemaal zien.
Het was zonnig met af en toe bewolking bij een temperatuur van 19-20 graden.
Landgoed De Bijvanck ligt naast de autosnelweg A12 en deels gaat het over op Duits grondgebied.
De natuur hier wordt onderhouden door Natuurmonumenten en op een infobord kon ik lezen dat de natuurmedewerkers in de maand augustus bezig geweest waren om bomen op te ruimen die de doorgang van het water in de sloten hinderden. Dit had als gevolg dat er op meerdere brede wandelpaden enorme diepe bandensporen te zien waren en die deels vol met water en modder zaten.

In het begin moest ik een aantal keren maar zien hoe ik er langs moest lopen; de oplossing was: van het wandelpad afgaan en tussen de struiken en bomen door lopen. Ik zag veel omgezaagde bomen en af en toe zag ik op verrotte boomstammen enkele paddenstoelen staan. Aan het eind van het rechte pad waar ik overheen liep kwam ik bij T-splitsing en recht voor mij zag ik een groot landhuis staan. Een groot hek met een bord erbij gaf aan dat dit gebied niet toegankelijk is; ik kon kiezen rechts of links afslaan. Ik besloot rechts af te gaan omdat ik een bord zag staan met de verwijzing naar een Maria kapelletje. Via een kleine houten brug liep ik over een droog gevallen greppel heen en iets verder op zag ik dat aan beide kanten er iets te bekijken was. Op een infobord kan men lezen over het landgoed.

Mijn wandelpad ging hierna met een bocht naar links en ik zag wederom paddenstoelen staan. Na enige tijd zag ik de bomensoort veranderen en ik liep door een gebied waar overwegend dennenbomen staan en een eind verderop stond de bodem vol met varens. Vervolgens liep ik langs een open vlakte waar alle bomen bewust weggehaald waren; volgens mij om meer daglicht te creëren voor nieuwe aanplant. Nadat ik hier voorbij gewandeld was, ging ik door een bomenlaan met middelgrote eiken. Aan de linkerkant zag ik een grasweide en ik herkende het van de 1e wandeling door dit gebied. Ik zag hier toen een jonge ree die ik tot heel dichtbij kon benaderen omdat ik het heel rustig aan deed en het lukte me toen ook om die ree op de foto te zetten.

De eenzame ree

De bomenlaan

Na de bomenlaan ging ik weer het bosgedeelte in en mijn wandelpad kwam uit bij een andere in- en uitgang van dit landgoed. Op goed geluk liep ik dit pad over om te zien waar ik zou uitkomen en ik kwam langs een woonhuis en een kleine parkeerplaats.
Omdat ik geen zin had om terug te lopen, liep ik verder over de straat totdat ik weer rechtsaf het bos kon inlopen. Helaas werd het pad doorkruist door een afzetting die 2 weilanden met elkaar verbond en waar ik in de verte een aantal paarden zag staan. Achter de afzetting liep het wandelpad gewoon verder en ik besloot om over de draadafzetting te klimmen en het stuk weiland door te gaan en dan door de spijlen van het ijzeren hek door te gaan om verder te kunnen wandelen. Tijdens deze onderneming zag ik een bord staan met de tekst: 'verboden toegang - camera toezicht'. Oeps.....
Gelukkig stonden de paarden een eind verderop in de wei want anders had ik niet door de wei durven te lopen. De camera zag ik nergens; het was vast een loze kreet of waarschuwing.

Nadat ik het 2e hek was gepasseerd, herkende ik het pad waar ik verder ging. Het einde van dit pad eindigt in een cirkel met in het midden een bank rondom een boom. Hier had ik een kwartier eerder al een rustpauze genomen. Toen ik weer bij de T-splitsing was ben ik rechtdoor gelopen i.p.v. links of rechts af te slaan. Er was een smal pad te zien waar ik over heen kon. Aan de linker kant zag ik in de verte het huis De Bijvanck staan en daar wilde ik nog niet naar toe en ik wilde ook niet over dit nieuw aangelegde wandelpad lopen omdat het vrij kaal oogde met nieuw aangeplante jonge boompjes. Het dicht begroeide bos vind ik interessanter: oude boomstammen en op de grond veel half vergane boomstronken en boomstammen die half afgebroken of deels verbrand zijn door blikseminslag. En hier is een grotere kans om paddenstoelen te zien.

Kapotte stinkzwam met slak

Bij de rand van het landgoed liep ik vast en ik moest een stukje terug om in het bosgebied te blijven. En weer kwam ik uit bij een net nieuw aangelegd wandelpad met aan beide zijden jonge boompjes. Het viel me op dat er dit jaar meerdere nieuwe wandelpaden aangelegd zijn. Via dit nieuwe zandpad liep ik terug richting het woonhuis De Bijvanck en vervolgens vond ik het modderpad terug waar ik op de heenweg ook al overheen had gelopen. Aan het eind van dit pad stond mijn fiets geparkeerd.
Al met al ben ik bijna 2 uur in het bos van dit landgoed geweest.

Hattem-Wezep-Wapenveld

Op zondag 13 augustus kwam ik om 11.20 uur aan in Zwolle en de bedoeling was om een fietstocht te gaan maken aan de andere kant van de IJssel. Ik had een route uitgestippeld die via Hattem naar de natuurgebieden van Wezep ging en via Wapenveld zou ik over de dijk terug fietsen naar Zwolle; een afstand van bijna 43 km.
Het was prima fietsweer: zonnig en af en toe bewolking, weinig wind die uit het westen kwam en de temperatuur zou 20 graden zijn.

Ik had al snel mijn 1e fietsknooppunt gevonden en ik fietste via de zuidwestkant van Zwolle naar het buitengebied. Aan de rand van Zwolle reed ik door een straat met aan beide kanten een bomenrij op een grasstrook en al snel zag ik paddenstoelen staan. In de loop van deze tocht werd ik verwend met de vele verschillende paddenstoelen; ik zag ze in vele kleuren zoals: oranje, roze, rood, wit, geel, grijs en bruin.
Toen ik Zwolle achter mij liet, ging ik over een rood metalen spoorbrug heen waar tevens een fietspad naast lag. Op het moment dat ik op de brug reed, zag ik rechts van mij in de verte nog 2 bruggen over de IJssel liggen. Dit deed mij aan Arnhem denken; hier liggen op betrekkelijke korte afstand ook 3 bruggen over het water maar dan over de rivier De Rijn.

Aan de andere kant van de IJssel kwam ik al snel in Hattem en ik fietste er via de noordkant met een grote boog omheen. Onderweg raakte ik mijn fietsknooppuntnummerbord kwijt en ben ik tijdelijk op een ander nummer door gefietst. Maar het voelde niet goed en toen ik in de plaats Hattemerbroek uitkwam, ben ik toch maar terug gegaan want anders klopte mijn fietsroute helemaal niet meer. Gelukkig hoefde ik maar 2½ km terug te fietsen en op de terugweg zag ik het bord wel duidelijk zichtbaar op een lantaarnpaal vlak voor een kruispunt. Als ik achteraf terugkijk, ben ik blij dat ik ben teruggegaan want anders had ik de vele mooie paddenstoelen niet gezien.
Weer terug op de goede weg ging ik in de richting van de Vuursteenberg, een natuurgebied dat opzij van Wezep ligt. De weg er naar toe gaat door de bossen van De Veluwe en ik zag dat de grond langs naast het fietspad overal was omgewoeld door de wilde zwijnen. Hier naast het fietspad zag ik meermaals mooie paddenstoelen en ik stapte steeds vaker van mijn fiets af om mijn fotocamera te pakken.
Een eindje verderop ging ik via een viaduct over de snelweg A 50 heen en tot mijn verbazing zag ik bloeiende heide in de bermen van de autoweg. Dit was bij de afslag Wezep en Hattem.
Tussen Arnhem en Ede (A12) en bij Schaarsbergen richting Apeldoorn (A50) is ook een lang stuk heidegebied te zien langs de autosnelweg. Leuke verrassing want ik had niet verwacht dat de heide in het noorden van Nederland al in bloei zou staan; het is nog maar net half augustus.

Nadat ik over het viaduct van de A50 heen was, ging ik op zoek naar een bankje waar ik kon lunchen. Ik was al een tijdje flauw van de honger en het lukte mij niet om een goede plek te vinden. Op een gegeven moment zag ik aan de rand van een bospad een witte paddenstoel staan die helemaal onbeschadigd was. Ik stapte weer van de fiets af en omdat ik hier op dit bospad nog veel meer paddenstoelen zag staan, besloot ik om hier een rustplek te zoeken. Op een zacht stuk mosgrond dat verhoogd was, ben ik gaan zitten; met mijn rug tegen een dennenboom aan en naast een paar grijze paddenstoelen. Om geen energiedip te krijgen moest ik iets eten want het was inmiddels 12.50 uur; ik had een koude macaronimaaltijd bij me en die smaakte heerlijk.

Na de lunch zag ik het bord van de bebouwde kom van Wezep; hier ging ik links af en na korte tijd zag ik aan de rechterkant een groot heideveld. Het was een natuurgebied waar mensen via een poort naar binnen kunnen gaan om er te gaan wandelen; ik zag 2 kleuren wandelroutes. Ik ben met mijn fiets door het hek gegaan en daarna op een bank gaan zitten om de bloeiende heide te bekijken. Vrij snel nadat ik was gaan zitten werd mijn aandacht getrokken door een vrij grote paddenstoel en ik ben er naar toe gelopen. Hierna zag ik nog veel meer paddenstoelen en ik ben een tijd lang onder de bomen rondgelopen, langs de rand van dit gebied.
Een half uur later zat ik weer op de fiets en ik passeerde het toegangsbord van het gebied De Vuursteenberg. Hier ging mijn fietspad doorheen en in het licht glooiende landschap zag ik wederom de bloeiende heide. Vervolgens kwam ik weer in een bosrijk gebied en fietste langs het landgoed Petrea.

De bloeiende hei

In het buitengebied van Heerde veranderde het landschap en reed ik over smalle geasfalteerde landwegen en zag ik overwegend weilanden en boerderijen. Via Wapenveld ging ik richting de IJssel, via de Werverdijk kwam ik nog langs een watergebied, De Bottenstrank. Ik zag dat de dijk net weer was opengesteld na werkzaamheden; helaas ging mijn fietsroute er langs heen en kwam ik pas een eind verder bovenop de dijk. Iets verder ging ik de dijk al weer af en vervolgde ik mijn weg naar een smalle weg (Hoenwaardseweg) die parallel aan de IJssel ligt. Ik zag in ieder geval regelmatig de IJssel en de niet meer in gebruik zijnde IJsselcentrale.
Deze had ik op 24 juni tijdens een fietstocht met Eveline ook al gezien; toen stonden wij aan de overkant van de IJssel. Het gebouw wordt ontmanteld maar ik zag dat men niet veel verder was gekomen met de werkzaamheden.

Eenmaal op de dijk ging mijn fietsroute rechtstreeks naar Hattem. In de zomermaanden vaart er een kleine pont over voor voetgangers en fietsers en ik besloot om hier gebruik van te maken. Voordat ik met de pont over zou gaan, heb ik eerst weer een pauze genomen en zittend op een bank had ik een mooi overzicht over de IJssel. Nadat de pont één keer heen en weer was geweest, stapte ik na 20 minuten pauze erop om mee over te gaan.
Aan de andere kant van de IJssel ging ik naar links en had zicht op de rode spoorbrug, in de verte.
Voordat ik de dijk afging, zag ik een bord staan met de verwijzing naar IJssel - Biënnale en ik ben er even naar toe gereden. Helaas was er niet zo heel veel te zien, het merendeel van de kunstwerken was verdwenen. Ik zag een paar hoge palen en op 4 ervan zat nog een kunstwerk aan bevestigd. Ik ben erlangs gefietst en verder doorgegaan naar het water; hier heb ik nog een kwartier gezeten met uitzicht op de rode spoorbrug. Leuk gezicht om de trein erover zien te rijden.

De rode spoorbrug over de IJssel

witte vlinder, net naast het water

Toen ik weer terug was op de dijk, ging ik er een eind verderop weer af om uit te komen op dezelfde weg als de heenweg: de straat met de bomenrij waar ik de grote paddenstoelen had gefotografeerd. Het was nu nog ongeveer 3½ km fietsen naar het NS station.
Aangekomen bij het station hoefde ik niet al te lang meer te wachten op een trein; om 17.50 uur vertrok mijn trein.
Mijn totale fietsafstand was 47 km; 4 km meer dan de planning.

Nationaal park Kennemerland

Op zondag 6 augustus startte ik mijn fietstocht vanaf treinstation Haarlem. Ik kwam om 11.15 uur aan en toen ik buiten het station kwam, ging ik eerst op zoek naar een fietsknooppuntnummerbord of een gewoon fietsrichtingsbord. Het werkt het snelst om iemand aan te spreken en al gauw vond ik een persoon die bekend was in deze streek. De man wees mij naar de fietsborden met Bloemendaal erop en dan zou ik vanzelf wel bij Overveen komen.
De route die ik bij mij had was van vorig jaar en het 1e fietsknooppunt van die fietsroute begon bij het treinstation van Overveen. Omdat ik een NS-actiekaartje naar Haarlem had, durfde ik er niet mee verder te reizen naar Overveen.
Het was prima fietsweer: zon die werd afgewisseld door witte stapelwolken, niet al te veel wind en een temperatuur van 19-20 graden.

Al snel had ik een ANWB-fietsbord gevonden richting Bloemendaal en ik fietste door een woonwijk heen met veel vrijstaande woningen in een mooie bouwstijl; ook de woningen die aan elkaar vastgebouwd waren, hadden een bijzondere afwerking van de daken.
Na het verlaten van de woonwijk reed ik op een fietspad langs een provinciale autoweg en ik passeerde het pannenkoekenrestaurant waar Ibo en ik bijna een jaar geleden hebben gegeten. Hier zag ik mijn 1e fietsknooppuntnummer en werd het makkelijker omdat ik nu op mijn eigen route kon fietsen. Een eindje verderop sloeg ik rechts af en kwam ik al vrij snel bij het Bezoekerscentrum van het Nationaal Park Kennemerland.
Ik besloot hier van de fiets af te stappen en even naar binnen te gaan om naar een wc te gaan; daarna heb ik nog even rondgekeken in de winkel van Staatsbosbeheer. Omdat het buiten erg druk was met gezinnen met kleine kinderen, ben ik weer verder gegaan.
Het fietspad ging het park in en iets verderop zag ik aan de rechterkant een open veld met een picknicktafel staan, waar de zon op scheen. Het was bijna 12.00 uur en ik had wel zin om te lunchen. Het was weer een koude rijstmaaltijd die ik bij me had en die smaakte heerlijk. Af en toe kwamen er mensen uit het bos lopen die via de open zandvlakte overstaken en weer het bos ingingen; het bleek een wandelroute te zijn.

Na de lunch had ik weer genoeg energie en fietste ik, veelal in de schaduw van de lage bomen, richting de plaatsen Bloemendaal, Santpoort Zuid en Santpoort Noord. Bij deze 3 plaatsen reed ik meerdere keren langs de buitenrand van de bebouwde kom en het fietspad had regelmatig hoogteverschillen. En....... ik zag een aantal keren paddenstoelen staan.
Bij Santpoort Noord sloeg ik links af en fietste ik in het open duinlandschap en in de verte zag ik de hoge fabriekstorens van IJmuiden. Vorig jaar waren Ibo en ik nog verder naar het noorden gefietst naar Driehuis en daarna pas links af het duinengebied in, maar dat was deze zondag niet mijn bedoeling.

Ik ging vandaag eerder richting de zee, door het duinengebied en passeerde onderweg meerdere waterrijke gebieden. Op een gegeven moment kwam ik bij de smalle en langgerekte waterplas waar Ibo en ik vorig jaar een vos uit het struikgewas zagen komen. Op deze plek ben ik op een bank gaan zitten om te genieten van de omgeving. Helaas zaten er op de bank naast mij 2 mannen die geen minuut de mond dicht hielden; dus genieten van de stilte of natuurgeluiden was er niet bij.

Uitzicht over de waterplas  (vanaf het hoge uitkijkpunt gefotografeerd)

Omdat het vroeg in de middag was, waren er veel fietsers en wandelaars die langs mij heen kwamen. Vanwege mijn donkere spijkerbroek die ik aan had, werd de zonnewarmte op mijn benen te heftig en ik besloot, na 20 minuten, weer verder te fietsen.
Voorbij de lang gerekte waterplas zag ik een wandelpad naar een uitkijkpunt en het leek me wel leuk om de omgeving van bovenaf te bekijken. Het was een pittige klim naar boven, middels een zandpad. Bovenop was het uitzicht geweldig, ik zag de waterplas waar ik net geweest was, het uitgestrekte duinengebied en aan de andere kant zag ik de zee. De afstand was niet zo heel ver meer en het zou mijn volgende stop worden, want ik wilde nog wel even genieten van het uitzicht over de zee.

Bloeiende struiken naast het zandpad

Bij het strand Parnassia was het druk, mensen die van het strand afkwamen en mensen die er nog naar toe wilden gaan. Ik had geen zin om het strand op te lopen en ik ben boven blijven zitten op een bank met uitzicht over het water.

Uitzicht over zee

Na bijna een half uur ben ik weer verder gegaan en de route ging onderlangs de duinenrand richting Zandvoort. Maar daar wilde ik niet naar toe en ik sloeg voor die tijd links af, richting Haarlem. Dit hield in dat ik een tijd lang langs een autoweg fietste, die behoorlijk druk was. Gelukkig kon ik een paar km verderop rechts afslaan.

Ik fietste weer door een bosgebied heen en nog een tijdje vlak langs de spoorbaan. Bij het plaatsje Overveen kwam ik het bos uit en nadat ik het centrum had verlaten, zag ik al vrij snel de plaatsnaambord van Haarlem. Het was nu nog slechts een paar km fietsen naar het NS station van Haarlem en om 15.30 uur was ik er al.
Mijn fietstocht was slechts 30 km, vandaar dat ik zo vroeg in de middag al klaar was. Ik besloot om niets meer te gaan doen in Haarlem en meteen met de trein richting Arnhem te gaan. Dan zou ik op tijd thuis zijn voor de finale van het damesvoetbal: de Oranje-leeuwinnen tegen Denemarken.
Ik dacht dat het om 18.00 uur zou beginnen maar dat bleek niet te kloppen; het was de start van de 2e helft. Het was geweldig: Nederland won met 4-2 en werd Europees kampioen!

Bemmel

Zaterdag 15 juli ging ik eerst met de fiets in de trein naar Elst en vanaf het NS station naar Bemmel.
Het was prima fietsweer: af en toe zon, weinig wind en rond de 19/20 graden. Mijn plan was om na het bezoek aan de fietswinkel, over de Waaldijk die langs de Waal loopt, terug te fietsen naar Doornenburg.
In Elst fietste ik via het industrieterrein Westeraam over de autoweg A325 heen en vervolgens ging ik rechts af. Door landelijk gebied fietste ik richting de Betuwespoorlijn en via een verhoging ging ik erover heen. Ik reed door het buurtschap Ressen en al vrij snel zag ik weer een autoweg: de A15 die vlakbij Bemmel eindigt. Deze autoweg ken ik omdat ik met mijn auto hier vaker geweest ben.

De reden dat ik in Bemmel naar een fietsenwinkel wilde gaan is dat ik aan het rondkijken ben naar een andere E-bike. De vele advertenties van Stella-fietsen lokten mij naar de fietswinkel in Bemmel.
Vanaf de fietswinkel ben ik 3 keer op een proeffiets langs het centrum gefietst  en ik heb zowel over asfalt als over straatklinkers gereden. Bij de 2e rondrit ontdekte een park waar ik ingegaan ben en vervolgens zag ik de weg die de dijk opging. Goede stijging om de versnellingen uit te proberen bij de korte en steile klim en ook om de power van de trapondersteuning te ervaren.

Na de proefritten wist ik inmiddels de weg naar de dijk en bovenop de dijk zag ik meteen al een vrij grote waterplas waar mensen rond omheen konden lopen en het was tevens voorzien van zandstranden. Ideaal om te zonnebaden en te zwemmen en ook voor de hondenbezitters die hun hond hier kunnen laten zwemmen.
Mijn route volgde ik middels fietsknooppuntborden en zou vanaf Bemmel tot aan mijn huis een lengte hebben van ongeveer 15 - 17 km.
Bovenop de dijk ging ik links af en al snel zag ik aan de rechterkant van de Waaldijk een bomenrijk gebied waar ook een wandelpad naar toe ging en dat er tevens doorheen loopt.
De rivier De Waal loopt hier slingerend door het landschap heen en aan de overkant ligt het natuurgebied Ooijpolder. Onderweg zag ik een bord staan met de tekst: 'verboden voor motorrijders op feestdagen en in het het weekend'. Dit is een zeer goede maatregel en prettig voor de dijkbewoners, wandelaars en fietsers. Ik had de wind achter en zonder de herrie van de motorrijders was het rustig fietsen.

Ik passeerde de plaats Haalderen en hier zag ik een weg de dijk afgaan. Er stond een bord waarop ik kon lezen dat de weg naar een natuurgebied gaat dat hier ligt. Precies in deze bocht van de Waal liggen meerdere waterplassen, net naast de rivier. Mijn dijkweg lag er nog een eind vanaf en ik had geen zin om er een kijkje te gaan nemen. Dit kwam omdat ik moe was van de meerdere fietsproefritten.
Vervolgens reed ik verder en ter hoogte van Gendt zag ik aan de rechterkant, in een weiland onderaan de dijk, een kleine locomotief staan met 2 lorry`s erachter. Er zat een ijzeren hekwerk omheen. Hier zag ik weer een weg die volgens mij naar een voormalige steenfabriek gaat. Er staat wel een infobord met de naam van een Natuur / recreatiegebied; wat de naam is ben ik vergeten.

Iets voorbij Gendt zag ik aan de linkerkant van de Waaldijk een groot standbeeld staan: een zwarte gans.

Vlak voor dit standbeeld staat een bank waar ik even een rustpauze genomen heb. Helaas begon het een kwartier later duidelijk voelbaar harder te waaien en trok de zon helemaal weg. Ik keek achterom en zag een dreigende lucht mijn kant opkomen. Dus ik ben iets eerder dan de bedoeling was weer op de fiets gestapt om de bui voor te blijven.

De donkere wolk die mij achterna kwam

Ik volgde de Waaldijk naar Hulhuizen en daarna passeerde ik een soort van vuurtoren. Op het zandstrand dat ervoor ligt, lagen een aantal koeien naast het water te rusten. Ik ben hier even van de fiets gestapt om bij de vuurtoren naar de passerende vrachtschepen te kijken en enkele foto`s te maken.
Hier vaart ook nog een voet/fietsveer naar Millingen heen en weer; ik zag hem gaan met 2 fietsers erop. Het pontje steekt over in een draai waar de Waal naar rechts afbuigt en de dijkweg naar links gaat.

koeien bij De Waal

Nadat ik weer op de fietst was gestapt kon ik nog een klein stuk bovenop de dijk blijven rijden en om de dorpskern van Doornenburg heen te fietsen.
Bij Doornenburg ligt de splitsing van De Waal en het Pannerdens Kanaal. Het gebied waar de pont heen en weer vaart heet: Sterrenschans.
Net voordat ik bij de pont was, begon het steeds harder te waaien en tijdens de oversteek de pont zag ik de donkere lucht boven mij hangen. Op het moment dat ik de pont af ging vielen er een paar spetters. Gelukkig bleef het bij die paar spetters, maar ik bleef wel een tijdlang fietsen op de grens van die donkere wolk.

Aan de overkant bleef ik nog een klein stuk over de Rijndijk van Pannerden fietsen. Op deze dijk mogen motorrijders in het weekend wel rijden en al snel hoorde ik de herrie van een paar motorrijders langs mij heengaan.
Van de werkzaamheden waar men vorig jaar mee bezig was, zag ik niets meer. Het gebied is voorzien van een nevengeul waar bij hoog water het overtollige water van de Rijn naar toe kan. Alles ziet er weer puur natuur uit; in het laagstaande water zag ik veel watervogels en in de weilanden zag ik een aantal ooievaars staan.
Na Pannerden ging ik naar een andere dijkweg en moest ik nog 6 km fietsen voordat ik thuis zou komen.
In totaal heb ik ongeveer 22 km gefietst.

Dordrecht - Biesbosch

Op zondag 2 juli bezocht ik het Dordrechts museum vanwege een tentoonstelling van Aert Schouman. (Koninklijk Paradijs) Hierna wilde ik op de fiets naar De Biesbosch gaan om daar te gaan wandelen en/of fietsen.
De weersvoorspelling was goed: zonnig, ongeveer 20 - 22 graden en niet al te veel wind.

Tegen 11.30 uur haalde ik een NS-fiets op, dit deed ik voor de 1e keer omdat ik een gratis abonnement had geactiveerd op mijn OV chipcard. Ik wilde dit uitproberen om te kijken hoe het een en ander in het werk gaat en ook om te voelen hoe zo`n blauw / gele NS fiets rijdt. Normaal fiets ik op een E-bike en het was een behoorlijk verschil merkte ik al snel. Gelukkig hoefde ik geen lange afstanden ermee te fietsen.
Het museum was binnen 10 minuten bereikt en ik ben daar 1½ uur binnen geweest, inclusief lunch. Om 13.15 uur fietste ik naar de Merwedekade om hier de waterbus te nemen naar de Biesbosch. Het duurde even voordat ik erachter was, welke watertaxi ik moest hebben en het bleek dat de mijne om 14.00 uur zou vertrekken. Op het internet had ik al informatie gevonden over deze watertaxi die naar de verschillende Drechtsteden vaart en ik wist dat de fiets gratis mee mocht.

De vaartocht duurde ongeveer 15 - 20 minuten; na aankomst was het ongeveer 10 minuten fietsen naar het Bezoekerscentrum De Biesbosch. Het gebouw herkende ik meteen omdat ik vorig jaar samen met Ibo, vanaf deze plaats een bootexcursie door de Biesbosch had gedaan.
In het Bezoekerscentrum heb ik even rondgelopen en een natuurfilm bekeken; hierna ben ik naar buiten gegaan. Op het informatiebord zag ik dat er een viertal uitgezette wandelingen in verschillende routekleuren waren en ik besloot om de blauwe route te gaan volgen.
Het begin viel samen met de 'Speel - onderzoekroute' voor de kleine kinderen. In het begin stonden er meerdere informatieborden over de bever in dit gebied en als wandelaar kon je een kleine uitkijktoren beklimmen. Dit heb ik gedaan en ik keek uit over een dicht begroeid waterrijk gebied heen; de bever liet zich niet zien.
Omdat de wandeling door dicht begroeid gebied ging, de bodem behoorlijk vochtig was en er genoeg boomstronken en omgezaagde boomstammen lagen, zag ik vrij snel de 1e paddenstoel staan.

Toen het wandelpad bij een T-splitsing op een verhard fietspad uitkwam, zag ik geen blauwe wandelpaaltjes meer en koos ik ervoor om rechts af te gaan. Het landschap was nu meer open, ik wandelde langs een netjes gemaaide graszone met daarachter rietplanten aan de waterkant.
Iets verderop kon ik kiezen om naar links of rechts te gaan; omdat ik de weg naar links meer mensen zag wandelen besloot ik dit ook te gaan doen. Naast het verharde wandel/fietspad lag een soort dijk waar je ook op kon lopen en ik besloot om er bovenop te gaan lopen. Vanaf hier had ik een mooier uitzicht over de omgeving en ik zag aan de rechterkant enkele bootjes door het water varen.

Omdat ik niet wist hoe lang ik zou moeten lopen, vroeg ik aan een tegemoet komende wandelaarster of zij wist hoe lang de rondwandeling zou duren. Zij gaf aan dat zijzelf er 1 uur over deed maar ik kon er ook voor kiezen om een afslag eerder te nemen; deze kwam ook uit bij het bezoekerscentrum De Biesbosch. Nadat ik van de dijk af was en een eind verderop een klein gemaal was gepasseerd, kwam ik bij de splitsing uit waar ik de kortere route kon nemen.
Direct na de afslag zag ik een paar banken staan, tegenover een klein veld met laagstam fruitbomen en ik besloot ff te pauzeren. Aan de zijkant zag ik een schuur staan waar de wandelroute doorheen liep; aan de buitenkant van de schuur zag ik zeer veel bijen die naar binnen wilden in de vele bijenkasten die daar staan.
Na een korte pauze liep ik door de schuur heen en heb ik een tak met zeer jonge appels van een fruitboom, die over het wandelpad hing, op de foto gezet.

De appelboom

Verderop passeerde ik een een ECO / Aqua lodge (bed & breakfast) die pal aan de waterkant staat. Ik kon door het afgesloten hek wat er voor staat, een blik naar binnen werpen en ik zag een zeer eenvoudige inrichting. De gasten die hier verblijven hebben een geweldig mooi uitzicht over het water en een mooie doorkijk tussen de bomen aan de overkant. Volgens mij is dit huisje zo neergezet dat je als gast óf een mooie zonsopkomst óf een mooie zonsondergang te zien krijgt.

Na het verlaten van dit stuk natuurgebied, kwam ik weer uit op een fietspad en ik zag mijn donkergele routebord niet meer; wel zag ik groene wegbewijzeringsborden van de Biesbosch-recreatieplaats. Ik koos voor de pijl richting de watertaxi en het Bezoekerscentrum en ik liep langs een kampeerplaats en daarna langs een gazon met banken langs enkele vijvers en waterkunstwerken. Kort hierna kwam ik uit op een weg die langs de Merwede loopt en ik zag meerdere vrachtschepen voorbij komen. Bij de halte van de watertaxi ben ik weer op een bank gaan zitten om iets te drinken, van de zon te genieten, uit te rusten en ook om naar de boten te kijken.

Ik kon via het fietspad naar het Bezoekerscentrum terug lopen maar ik koos ervoor om over een wandelpad verder te gaan dat door een smal bosgebied loopt. Ik zag aan de vele spelende kinderen dat het hier een speelterrein was voor recreanten. Het viel me op dat ik alweer een andere routekleur volgde en dit al de 4e kleur was. Gelukkig wist ik dat dit pad mij naar het Bezoekerscentrum zou brengen omdat het parallel lag aan het fietspad waar ik overheen gefietst was toen ik eerder in de middag van de boot afkwam.
Het was 16.30 uur toen ik klaar was met mijn wandeling. Ik kon nog even wat rondlummelen bij het Bezoekerscentrum want de watertaxi zou pas om 17.10 uur vertrekken.
Om 17.30 uur kwam ik van de boot af en fietste ik weer terug naar het NS station van Dordrecht, waar ik de NS-fiets weer kon inleveren. En om 18.10 uur vertrok mijn trein naar Arnhem.
Al met al was het een geslaagde dag en nu weet ik hoe het is om te fietsen op een blauw/gele fiets van de NS.

Heino - Zwolle

Op zondag 25 juni ben ik weer met Eveline gaan fietsen. Het plan was om een bezoek te brengen aan de Beeldentuin van Kasteel Nijenhuis in Heino en daarna een fietstocht naar Hattem en vanaf daar naar Zwolle.
Tegen half 12 kwamen onze treinen tegelijk aan op het treinstation van Heino en het was amper 10 minuten fietsen naar Kasteel Nijenhuis. De fietsroute zou ongeveer 29 km zijn en grotendeels parallel lopen langs de rivier De IJssel.
De weersvoorspelling voor deze zondag was helaas anders dan dat er gezegd was tijdens het Weerjournaal op de TV. Het zou droog blijven maar er waren geregeld korte miezerige regenbuien; gelukkig werden we hier niet al te nat van. Totdat het rond 17.00 uur langdurig bleef regenen en we besloten om toch maar niet naar Hattem te gaan.

Tegen 11.45 uur begonnen we aan onze wandeling in de Beeldentuin en we zagen vele soorten kunstwerken en we ontdekten dat er momenteel een zomertentoonstelling is met het thema 'water'.
In het park trokken de vele bijzondere bomen ook onze aandacht; gelukkig staan er naambordjes bij. Een aantal van de bomen stonden in bloei, o.a. meerdere Tulpenbomen en de tamme Kastanjeboom. Verder zagen we: een Cypres en een gigantisch brede Trompetboom, waarvan een van de takken zover omgebogen was dat deze op het gras verder groeit. Ik benoem slechts enkele bijzondere bomen want we zagen natuurlijk meer dan genoeg gewone en veel voorkomende bomen die in een bos of park staan. We liepen ook nog door een Beukenhaag heen.

De bloem van de Tulpenboom

Tegen 12.45 zijn Eveline en ik nog weer terug gelopen naar het buitenterras bij de Entree om te gaan lunchen. Helaas begon het na 20 minuten te regenen en we zijn we naar binnen gegaan. Nadat het weer droog was zijn we met de wandelroute verder gegaan.
Achter in het park lag een sloot waar een aantal Kunstwerken van het thema 'water' naast óf in het water staan. Via een bruggetje konden we door een klein stuk bos lopen waar we nog een aantal kunstwerken zagen staan.
Tot slot eindigde onze rondwandeling in een Paviljoen waar veel Kunst  te zien was m.b.t. het thema 'water'.

Enkele beelden die wij zagen

Een kunstig doorkijkje

Het was inmiddels 15.30 uur geworden toen wij weg fietsten en tegen 16.15 uur viel het mij op dat het sinds 15.15 uur nog steeds droog gebleven was.
Tijdens het fietsen zagen we 2 keer veel Oldtimer-auto`s rijden; ze reden mee met een toerrit.
Net voorbij het plaatsje Herxen, toen wij de dijk langs de IJssel omhoog waren gereden, kwam een groep motorrijders vlak na ons óók de dijk op. Dat was ff een hoop herrie....... En pech voor ons want de groep Oldtimer auto`s kwam er ook nog aan waardoor wij enige tijd achter elkaar moesten blijven fietsen. Het was leuk om bekende auto`s terug te zien uit onze jeugdjaren, de jaren `60 -`70, zoals de Volkswagen Kever, de kleine Fiat 500, een Saab, Renault en een BMW en er reden ook open sportwagentjes mee.

De dijkweg was niet al te lang en jammer genoeg verlieten we de dijk vrij snel. We hadden maar kort kunnen genieten van de De IJssel die we in de verte zagen.
Na enige tijd passeerden we een vrij grote waterplas en we stapten van onze fietsen af om te kijken naar de vele watervogels in het water. Op het zand aan de zijkant van de waterplas zagen we een zwanenpaartje staan met 2 jonge zwanen erbij.
Op het infobord dat hier staat, lazen we dat hier verschillende wandelroutes te volgen zijn. Na een korte stop gingen we weer verder en ter hoogte van de energiecentrale De IJssel kwamen we de IJsseldijk weer op. Deze energiecentrale staat op de andere oever van de IJssel en het gebouw is al lange tijd niet meer in gebruik als energiecentrale. De sloop van het gebouw is reeds gestart, zagen we.

Tegenover de energiecentrale staat ook een infobord en we stapten hier weer van de fiets af. Terwijl we hier stil stonden, voelden we de eerste druppeltjes alweer op ons gezicht vallen. En ja hoor....terwijl we verder fietsten begon het langzamerhand steeds harder te miezeren. Het zag er niet best uit voor ons: de lucht zat rondom helemaal potdicht.
Nadat we de dijk weer hadden verlaten, zijn we voor een boom gaan staan die ons redelijk droog hield. Eveline had alleen een regenjas aan en ik had alleen een regenbroek bij me die ik inmiddels aangetrokken had; mijn windjack is niet waterdicht.

We overlegden wat we zouden gaan doen: was het nog haalbaar om naar Hattem te gaan. Het was inmiddels 17.15 uur; we wisten niet hoelang de regen nog zou aanhouden en als we dit zouden doen dan was het nog 12 km fietsen.
We besloten om vanaf de plek waar we onder de boom stonden om toch maar rechtstreeks naar Zwolle te gaan, we stonden namelijk nog precies op het goede punt dat dit nog mogelijk was. Gezien het late tijdstip in de middag is het bij zonnig en droog weer leuker om naar Hattem fietsen.

Er stond in deze buurt helaas nergens fietsborden-bewegwijzering en toevallig kwam er net op dat moment een vrouw aanlopen die haar hondje aan het uitlaten was. Zij wees ons de weg en het bleek een rechtstreekse weg te zijn die uitkwam in een van de buitenwijken van Zwolle. Eenmaal hier was het makkelijk om naar het NS station te rijden omdat ik het fietsknooppuntnr. 65 zag en ik deze ook op mijn uitgeprinte route had staan. We kwamen vrij snel naast de spoorlijn te rijden en iets verderop konden we al naar binnen bij het NS station.
Nadat we op de vertrektijdenbord hadden gekeken, wisten we dat we slechts 20 minuten hoefden te wachten op onze treinen. Ze vertrokken vanaf hetzelfde perron om 18.18 uur en om 18.20 uur; met 2 minuten verschil.

Toen de trein het station in Deventer binnenreed, kwam de zon heel even tevoorschijn. Dat was de 1e keer van vandaag; bij thuiskomst toen het bijna 20.00 uur, heb ik de zon toch nog zien schijnen.
Ik zag dat mijn kilometerteller aangaf dat we 24 km gefietst hadden.