Rozendaals veld

Afgelopen zondag ben ik gaan wandelen in Rozendaal. Het was een erg koude dag maar gelukkig kwam in het begin van de middag de zon er door en werd het nog ongeveer 10 graden, bij een zwakke noorden wind.
Daarom wilde ik gaan wandelen in een open gebied zodat ik tenminste nog kon genieten van de zon. Omdat ik al lange tijd niet meer op het Rozendaalse veld ben geweest, leek het mij leuk om dit gebied weer eens op te zoeken.
Het was een zonnige zondag en het was herfstvakantie dus er waren veel mensen. Ik was er tegen 15.00 uur en de 3 parkeerplaatsen stonden vol met auto`s; gelukkig vond ik meteen een lege plek. Ik zag veel gezinnen met kinderen en bijna allemaal hadden ze een hond bij zich.

Het 1e stuk van de wandeling liep ik nog door een klein bosgebied en al snel zag ik al 4 verschillende soorten paddenstoelen staan. De afgelopen paar dagen had het veel geregend en ik had er al rekening mee gehouden dat er nu wel meer paddenstoelen zouden zijn. Uiteraard had ik mijn fototoestel bij me, dus ik kon meteen op de knieën om te fotograferen.
Nadat het kleine bosgebied ophoudt kom je als wandelaar in een gebied met rul zand en hier staan ook nog stukken met bomen en struiken erom heen. Doordat ik in de bomenrijke gebieden bleef hangen, werd het al snel wat rustiger qua mensen, schreeuwende kinderen en blaffende honden.
Om in de rust te blijven besloot ik niet achter de mensenmeute aan te lopen maar te kiezen om meer richting de bosrand te gaan. Afwisselend liep ik in de zon en dan weer in de schaduw.

Na bijna 45 minuten kwam ik bij de T-splitsing waar een houten bank staat. Helaas stond deze in de schaduw en ik zag dat er erg veel grond rondom de bank was weggegraven. Als je op de bank wil zitten dan kun je niet eens meer met de voeten op de grond komen; mensen met lange benen waarschijnlijk wel.
In de loop der jaren hebben veel honden zich op het zandgraven kunnen uitleven terwijl de baasjes op de bank zaten, met als gevolg dat het nu niet erg prettig meer is om er op te zitten. In de periode van 2008 - 2013 toen ik geregeld hier kwam met mijn Jack Russell, gebeurde dit graven door de honden ook al. En de baasjes laten de honden maar graven; ze zeggen er niets van.
Ik besloot om verder te lopen en links af te slaan. Op deze T-splitsing staan meerdere dennenbomen en lage struiken maar ik zag jammer genoeg geen paddenstoelen staan. Het wandelpad wordt hierna een stuk breder en egaler om over heen te lopen. Het ligt parallel aan de grote zandvlakte die hier is ontstaan nadat men in de periode van 2010-2011 heel veel dennenbomen hebben gekapt om het gebied weer terug te brengen tot een open zandvlakte.
Op dit brede wandelpad kwam ik een vrouw tegen die 2 zeer grote honden bij zich had, Deense / Duitse doggen, een was donker grijs en de ander wit met zwarte vlekken. Ik heb even met haar staan praten en de wit / zwarte Dog kwam naar me toe lopen en liet zich uitgebreid door mij aaien. Dit vond ik heerlijk om te doen en de hond genoot er ook van.

Deze foto is van een Deense / Duitse Dog gefotografeerd in mijn vorige woonwijk in Arnhem

Ik zag dat aan mijn rechterkant de rand van de zandvlakte weer behoorlijk aan het dicht groeien is: met heidestruiken en jong boompjes. Achter deze begroeiing liggen nog steeds de boomstronken die men tijdens de 'grote kap' heeft laten liggen. Ik ben de zandvlakte op gegaan en tussen de boomstronken gaan lopen. Op een ervan, die een goede en vlakke bovenkant had, ben ik gaan zitten. Lekker in de zon en genieten van de stilte, die niet al te lang duurde omdat er regelmatig wandelaars langs kwamen. Na mijn pauze vond ik bij een van de boomstronken een mooie oranje paddenstoel die de moeite waard was om te fotograferen. Daarna nog wat verder tussen de boomstronken door gelopen, vervolgens nog een stuk over het rulle zand gelopen en toen weer teruggegaan naar het verharde brede zandpad.
Vrij snel ben ik links afgeslagen, een smal pad dat door hoog opgeschoten heidegras liep. Toen ik bijna vooraan was (bij het rulle zand dat voor het kleine bosgebied ligt), zag ik een beschadigde paddenstoel in het heidegras liggen. Jammer genoeg lag de steel ernaast en de bovenkant lag ondersteboven en was gehalveerd. Ik liep er naar toe en zag ik dat-ie rood was en het was nauwelijks te zien maar er zaten een paar minuscule witte stippen op; een Vliegenzwam. Ik zocht de omgeving af naar andere maar dit was de enige die hier stond / lag.
Hierna liep ik weer verder naar het kleine bosgebied en al snel kwam ik bij mijn auto aan. Op mijn horloge zag ik dat ik bijna 2 uur op het Rozendaalse veld was geweest. Ik had een tevreden gevoel want ik had 8 verschillende paddenstoelen gezien.

Winterswijk - Burlo Vardingholtervenn

Op zondag 16 oktober gingen Ibo en ik met de fiets in de trein naar Winterswijk; tegen 11.00 uur waren we al daar. Na eerst een kop thee te hebben gedronken in de stationsrestaurant vertrokken we.
Het doel was naar het natuurgebied op de grens met Duitsland te gaan; hier waren we vorig jaar ook al geweest. De reden waarom ik er naar terug wilde is dat ik nu door het vennengebied heen wilde wandelen en ik hoopte tevens om hier de Vliegenzwammen te zien. De bodem bij de vennen is vochtig en vorig jaar zag ik hier ook de eerste Vliegenzwammen staan.
Het weer was weer geweldig: zonnig en aangenaam warm, er stond een zwakke noordoosten wind en het zou ongeveer 18-20 graden worden.

We verlieten Winterswijk aan de oostkant, via de rondweg om het centrum heen en gingen in de richting van Ratum. In het buitengebied van Winterswijk ging de route al snel over naar verharde zandpaden die langs de landbouwgronden liepen. Het geheel werd afgewisseld door stukken bos. In de ochtend was het zand nog vochtig en makkelijk te berijden; later in de middag werd het soms lastig om erover heen te fietsen. Het zand was erg droog en we moesten opletten om niet omver te vallen omdat het zand door de droogte van de afgelopen maanden erg droog is.

Na iets meer dan 10 km fietsen kwamen we in Duitsland aan en we gingen naar de plaats Oeding. Net voordat we Oeding in fietsten, reden we nog door een bosgebied heen en ik zag toen op de bovenkant van een afgezaagde boomstam een gele zwam in wording zitten.

Ik reed er eerst voorbij maar besloot een eindje verderop om toch terug te gaan en het te fotograferen. Ibo fietste intussen zachtjes door en hij ontdekte iets verderop een picknicktafel die nog net voor een deel in de zon stond. We besloten om hier onze lunchpauze te gaan houden; het was toen bijna half 1.
Een half uur later vertrokken we weer en de route ging aan de andere kant van Oeding weer door landbouwgebied heen. We moesten wel omschakelen naar andere bewegwijzering; we volgden nu de witte borden met een rode fiets erop. Bij een fietswijzerbord zag ik dat aan de onderkant ook een aantal routebordjes hingen; ons knooppuntnummer hing er ook bij. Dat was een prettige gedachte, we konden in ieder geval die fietsborden op de verharde wegen volgen en op de afgelegen fietspaden door bos of landbouwgebied konden we de witte borden met de rode fiets volgen. Dat gaf ons al heel wat meer zekerheid nu we wisten dat de fietsknooppunten toch ook op Duits grondgebied te volgen waren.

Vlak voor fietsknooppunt 37 herkende ik het fietspad dat zo ontzettend smal is; het loopt tussen een smalle bomenrij door. We waren aangekomen bij het natuurgebied Burlo Vardingholtervenn. We stopten bij een infobord, vlakbij een uitkijkpost. We hoefden niet ver te lopen om een kijkje te nemen bij de vogelkijkhut, helaas waren er geen watervogels te zien in het meer. Wij wilden een rondwandeling maken maar het pad dat direct langs het water loopt, bleek overwoekerd te zijn met doornstruiken. We hebben het geprobeerd maar het was niet te doen en we besloten om terug te gaan.
Hierna zijn we een eindje verder gaan fietsen en bij het 2e infobord weer van de fiets gestapt. Vorig jaar waren we hier ook geweest maar doordat wij toen al vrij laat in de middag aankwamen zijn we er toen maar een klein stuk ingelopen.

Wij waren er deze keer om 14.15 uur en we hadden de tijd om een rondwandeling van ongeveer 4 km te maken. Nadat we een eindje over het pad langs een smalle ven liepen, zagen we een paar Vliegenzwammen. Ibo zag ze staan want hij keek meer naar de rechterkant van het pad terwijl ik meer naar links keek. Yes, ze stonden er, een beetje verscholen onder struiken. Ik werd helemaal blij en uiteraard heb ik ze op de foto gezet. In totaal kwamen we 3 keer Vliegenzwammen tegen, waarvan er 1 helemaal gaaf was en mooie witte stippen had.
Het wandelpad maakte op een gegeven moment een afslag naar rechts en we liepen nu langs de rand van het bos en langs weilanden heen. In een van die weilanden liepen behoorlijk wat jonge stieren rond; ze varieerden van erg jong tot jong volwassen en ze waren zwart / bruin van kleur en ze hadden mooie hoorns. Alleen de oudere hadden grotere hoorns dan de hele jonge stieren.
Het wandelpad ging vervolgens naar links en aan de rechterkant bevond zich een veld met bloeiende koolzaadplanten en in de verte zag ik de weg. Omdat de wandelroute niet voorzien was van richtingbordjes had ik geen zin om vervolgens naar die straat te lopen en vervolgens over een fietspad te lopen. Dit zag ik omdat er een paar mensen voor ons liepen en die sloegen rechtsaf, iets voorbij het koolzaadveld. Aan de andere kant van het koolzaadveld zag ik door de bomen heen een paar huizen staan. Ik voelde er meer voor om terug te lopen en dat hebben we dan ook maar gedaan; konden we tenminste de Vliegenzwammen nog een keer zien. Jammer dat we niet meer van het vennengebied gezien hebben.

Weer op de fiets gezeten gingen we nog een stuk over het super smalle fietspad heen en bij fietsknooppuntnummer 31 kwamen we weer op Nederlands grondgebied uit. Al snel kwamen we langs een Kaasboerderij uit dat tevens een restaurant en een kaaswinkel heeft. We hebben hier onze theepauze gehouden buiten op het terras, helaas zaten we in de schaduw omdat de zon niet meer op het terras scheen.
Een half uur later vertrokken we weer en de fietsroute bracht ons via een groengebied naar het gehucht Kotten. Hier was knooppuntnummer 29 en thuis had ik op dit punt de route gewijzigd. De bedoeling was om via een binnendoorweg bij fietsknooppunt 20 uit te komen.
Jammer genoeg ging dat niet helemaal goed; het duurde erg lang voordat we eindelijk de Sieverdinkweg vonden. Op mijn beschrijving stond dat we links af moesten slaan maar achteraf bleek dat fout te zijn; we hadden rechtsaf moeten slaan. Doordat wij linksaf gingen maakten we een extra ommetje van ongeveer 4 km. Het voelde al vrij snel niet goed toen we na de Sieverdinkweg weer linksaf gingen. Uiteindelijk kwamen we weer uit bij fietsknooppuntnummer 39, waar we 45 minuten eerder ook al waren geweest. Toen moesten we weer opnieuw naar knooppuntnummer 29 fietsen; nu ging het een stuk sneller en we kwamen weer door het kleine buurtschap Kotten. Een eind buiten de bebouwde kom vonden we de Sieverdinkweg weer en nu gingen we rechtsaf. De extra omweg ging wel door een mooi landelijk gebied heen en we zagen verschillende Achterhoekse boerderijen; Kotten worden ze genoemd. Ik had voor de binnendoorweg gekozen omdat we dan meer op stille landwegen of zandpaden reden i.p.v. de plaatselijke doorgaande wegen.

Fietsknooppuntnummer 20 zagen we vrij snel verschijnen en vanaf hier was het nog ongeveer 1½ km fietsen voordat we bij het NS station van Winterswijk aankwamen.  We waren ruim op tijd voor de trein die maar 1 keer in het uur naar Arnhem gaat; deze zou om 17.48 uur vertrekken, dus we hadden nog een wachttijd van 25 minuten.
Ik zag op mijn fiets-dagteller dat we 42 km gefietst hadden.

De Vliegenzwammen

Nationaal Park De Utrechtse Heuvelrug

Op zondag 9 oktober zijn Ibo en ik met de trein naar Driebergen - Zeist gegaan; onze fietsen waren hadden we ook bij ons. We wilden een fietstocht gaan maken in het Nationaal Park De Utrechtse Heuvelrug; de vooraf geschatte afstand was ongeveer 42 km.
De weersvoorspelling had aangegeven dat het een frisse dag zou worden en overwegend grijs maar wel droog. Er stond een zwakke wind uit het noorden en het zou niet warmer dan 12 of 13 graden worden. Het geluk was met ons want de zon scheen regelmatig.

Om 11.15 uur vertrokken we vanaf Driebergen-Rijsenburg richting Zeist en vervolgens door het centrum van Zeist heen. Ik herkende de weg omdat we vorig jaar via deze weg naar de voormalige militaire vliegbasis Soesterberg waren gefietst.
Een paar km buiten het centrum van Zeist sloegen wij rechts af het bos in; de Kaapse bossen. We reden over goed berijdbare brede fietspaden naar Austerlitz.
In het bos viel het mij op dat er nog ontzettend veel blad aan de bomen zit en ook dat het allemaal nog zo groen is. De zon scheen regelmatig maar wij fietsten veelal in de schaduw; in het bos fietsen had wel als voordeel dat we minder last hadden van de kou. Ik hoopte vandaag ergens de Vliegenzwam te zien; het is inmiddels de juiste tijd hiervoor. Helaas hebben we die niet gezien; er is de laatste maanden weinig regen gevallen. De bodem is veel te droog vanwege de zeer warme dagen die we in de maand september hebben gehad. Gelukkig zag ik wel meerdere keren paddenstoelen staan; enkele soorten die ik niet zo heel vaak zie. (o.a. Porseleinzwam en een Oranje schijfzwam)

In de omgeving van Austerlitz zagen we alweer veel groepjes wielrenners die ons met hoge snelheid tegemoet kwamen; er was blijkbaar weer een toerrit georganiseerd.
In Austerlitz wilde ik graag de Pyramide weer zien; ik ben er een keer geweest in de periode van 2010 - 2012. Ik zag meerdere keren op een Paddenstoel-routewijzer de aankondiging staan dat de afstand naar de Pyramide 4 km, 2 km of 1.2 km was. Gek genoeg kwam onze fietsroute er wel vlak langs maar we gingen er niet naar toe; net ervoor veranderde onze fietsroute van richting. Later in de middag zijn we er alsnog naar toe gegaan.
In het kleine dorp Austerlitz hebben Ibo en ik de lunchpauze gehouden bij een restaurant. We kozen er voor om buiten zitten, uit de wind in de zon. Na een ruim half uur vertrokken we weer en we gingen door het bos (Kaapse bossen) richting Maarn, waar we een stukje door een woonwijk heen reden en waar nog volop bijgebouwd werd. Daarna weer het bos in en naar Maarsbergen, waar we via de zuidkant langs fietsten en vervolgens naar Doorn fietsten.
In Doorn zagen wij een bijzonder mooi huis: Buitenplaats de Ruiterberg van 1916 met een indrukwekkende geometrische tuin. In 1917 werd er op de Buitenplaats een poortgebouw, een carrévormige boerderij, een jachthuis met kleine orangerie en een ijskelder gebouwd. Het landhuis is in 1950 opnieuw gebouwd nadat het was vernietigd in de oorlog. We zijn van de fiets gestapt om even naar het gebouw te kijken en een blik onder de Poort te werpen.
Hierna ging onze fietsroute helaas over een fietspad dat naast de provinciale weg lag en dus raasde er weer veel auto`s langs ons heen. Helaas geen zondagsrust!
We kwamen hierna in de buitenwijk van Driebergen-Rijsenburg en toen besloten we dat we nog een keer naar Austerlitz zouden gaan fietsen. We hadden op een infobord van de fietsknooppunten al gezien dat we vlak bij een knooppuntnummer waren die uitkwam waar we rond het middaguur al geweest waren. Het was een doorsteek dwars door het bos heen.

Tegen 15.45 uur kwamen we aan bij de Pyramide en we zijn eerst thee gaan drinken; ditmaal binnen in het zelfbedieningsrestaurant om weer een beetje warm te worden. Ondanks het fietsen hadden we het wel een beetje koud gekregen door de lage temperatuur; we waren inmiddels al heel wat uren buiten. Na de thee zijn we naar de Pyramide gelopen; het was maar een klein stukje lopen vanaf het restaurant.
Bij aankomst zag ik een compleet andere Pyramide als dat ik mij kon herinneren.
In mijn herinnering lag er toen een grote zandvlakte voor; nu staat zich er een groene haag er omheen. Je kan er helemaal omheen wandelen en dit hebben Ibo en ik dan ook gedaan; mede omdat we nergens een ingang zagen. Die vonden we toen we er bijna helemaal omheen waren gelopen; we hadden in ieder geval de Pyramide van alle kanten kunnen bekijken. Het geheel bestaat uit etages die begroeid zijn met gras. Er is een mogelijkheid tot het beklimmen van de 36 m hoge Pyramide en we besloten om dit te doen; na het betalen van entreegeld zijn we via een steile roodmetalen trap omhoog gegaan. Helaas waren er rond omheen veel te veel hoge dennenbomen die het zicht in de verte belemmerde; dat was jammer. Tijdens de afdaling hebben we de traptreden geteld: 81 traptreden en daarna nog een stukje trap van 11 treden. Om 17.00 uur was de sluitingstijd van de Pyramide en we waren net iets daarvoor weer beneden. Hierna zijn we weer naar onze fietsen terug gelopen.
Voor meer info, zie hier: Pyramide_van_Austerlitz

We besloten om onze fietsroute iets te wijzigen en door het dorp Austerlitz te gaan en aan de andere kant van het dorp een nieuw fietsknooppuntnummer te zoeken. Dit ging goed, we vonden knooppuntnr. 80 aan de rand van het dorp. We fietsten weer door het bos heen en kwamen uit aan de westkant van Driebergen-Rijsenburg. We hoefden nu niet zo ver meer voordat we bij het Pannenkoekrestaurant De Princenhof aankwamen; bij aankomst was het bijna 17.45 uur. Het was vol en we moesten even buiten op het terras wachten voordat we binnen een tafel toegewezen kregen. Door de kou gingen alle mensen naar binnen. Gelukkig konden we na amper 5 minuten al naar binnen en 1 uur later vertrokken we weer naar het treinstation. We waren net op tijd voor de trein van 19.16 uur richting Arnhem.
Om 20.30 uur was ik weer thuis en ik zag op mijn fietsdagteller dat we 45 km hadden gefietst.