Kroondomein Het Loo

Op zaterdag 10 oktober vertrok onze fietstocht vanaf NS station Apeldoorn.

Het weer was behoorlijk fris maar het zou een zonnige dag worden. Helaas zou het niet warmer worden dan 11 of 12 graden, bij een zwakke noord tot noordoosten wind. De fietstocht zou ongeveer 41 km lang zijn en ging van Apeldoorn richting Elspeet en vervolgens naar Vaassen en daarna weer terug naar Apeldoorn.

We begonnen tegen 12.00 uur te fietsen en het duurde even voordat we de bordjes van de fietsknooppuntennetwerk gevonden hadden. Gelukkig wisten we dat het begin richting Paleis het Loo ging en daarom fietsten we, via de gewone fietsrichtingsborden, die kant op. Net buiten het centrum van Apeldoorn konden we overstappen op onze fietsknooppunten-bordjes.

Nadat we Apeldoorn in noordwestelijke richting verlieten, kwamen we al snel in het natuurgebied De Veluwe terecht. Het grootste deel ging door het Kroondomein Het Loo; hier was nauwelijks autoverkeer en dus heerlijk rustig.

We fietsten over een breed zandpad die in een rechte lijn naar Elspeet ging. Af en toe was er een lichte glooiing en moesten we ons wat meer inspannen om vooruit te komen. Onderweg was er een behoorlijk lang stuk zandpad dat modderig was en lastig om door heen te fietsen; we zagen dat er met zware voertuigen door heen was gereden. Een eind verderop zagen we de oorzaak van de moddersporen: er waren veel bomen gekapt. Deze lagen allemaal opgestapeld aan de rand van het zandpad en zouden nog opgehaald worden.

Toen we bijna bij Elspeet waren en het Kroondomein Het Loo al hadden we verlaten, werd ik hard geraakt door een vallende eikel. De eikel kwam vrij hard tegen mijn voorhoofd aan en het deed behoorlijk pijn. Later in de middag voelde ik dat er op mijn voorhoofd een klein wondje zat: een opgedroogd bloedkorstje.

Voordat we bij het centrum van Elspeet aankwamen, ben ik toch één keer van mijn fiets gestapt om paddenstoelen te fotograferen. Ik had er onderweg al zo veel gezien en was al die keren keurig doorgefietst. Nu zag ik een paar Porseleinzwammen en deze had ik dit jaar nog niet eerder gezien.

In Elspeet scheen de zon zo lekker dat we ergens buiten op een terras onze lunchpauze gehouden hebben.

Hierna zijn we via het centrum van Elspeet verder gegaan en onze fietsroute ging richting Vaassen. We kwamen weer in het gebied van het Kroondomein Het Loo, ditmaal aan de noordkant. Weer een lange rechte weg en het was prettig dat het fietspad géén zandpad was; dus geen gehobbel meer.

Bij aankomst in Vaassen zagen we al vrij snel het Kasteel Cannenburgh. Om er met de fiets naar toe te gaan, moesten we via een bomenlaantje rijden. Dit laantje was erg smal en je kon elkaar van tegenovergestelde richting niet passeren. De tegenligger moest bij het begin van het pad of wachten of tussen de bomen gaan staan. Bij het begin / eind van dit bomenlaantje  staan enkele bomen zo schuin dat het een wonder is dat ze nog niet omgevallen zijn. Het is wel een heel mooi gezicht en mede omdat de herfstkleuren volop in de bomen zitten.

Nadat Ibo en ik bij het kasteel waren aangekomen, zijn we eerst thee gaan drinken. We hebben weer buiten op het terras gezeten. Hier hadden we een goed uitzicht over alle gebouwen die bij het kasteel horen. Alles zag er zeer goed uit; de gebouwen waren zeer recent gerestaureerd.

Bij het kasteel bevindt zich ook een grote en goed onderhouden tuin; hier mogen bezoekers gratis in om te wandelen en / of te vissen in een van de vijvers.

Na de theepauze zijn we in de kasteeltuin gaan wandelen en we hadden volop keuze uit wandelpaden, zowel langs de rand van de tuin als door het midden van de tuin. We zagen zitbankjes aan de waterkanten staan, enkele mooie bruggetjes en een eind van de grote (vis)vijvers af, liepen we nog langs een verhoogd aangelegde vijver.

Omdat ik toch weer paddenstoelen wilde spotten zijn we een stuk langs de rand gelopen omdat hier de kans het grootst is om ze te vinden. En dit was inderdaad zo; ik heb ze gezien.

Na een half uur wandelen waren we terug bij onze fietsen en zijn we weer verder gegaan. Vanaf hier zou het nog ongeveer 8 km fietsen zijn om weer in Apeldoorn te komen.

Tegen 18.00 uur waren we in het centrum van Apeldoorn en gingen we op zoek naar een pannenkoekenrestaurant. Uiteindelijk vonden we er een aan de rand van het winkelcentrum en ze hadden hier heerlijke pannenkoeken. Het was er niet al te druk en we hoefden niet al te lang te wachten.

Om 19.06 uur stapten we weer in de trein naar huis, na bijna 42 km te hebben gefietst.

Natte voeten in park De Hoge Veluwe

Ik zou met Heleen naar de Hoge Veluwe gaan om weer terug te gaan naar de beeldentuin van het Kröller Mullermuseum. En dat hebben we op dinsdagmiddag 6 oktober gedaan.

Na een vrij lange periode met veel zon en droog herfstweer, sloeg juist op deze dag het weer om. De temperatuur was wel hoog (19 graden) maar er was regen voorspeld in de loop van de middag.

We besloten het er maar op te wagen omdat wij naar het noorden gingen en de regen pas na 15.00 uur in het zuiden van de provincie Gelderland zou arriveren. (volgens de buienradar)

We kwamen via een andere ingang van het park aan, bij Schaarsbergen en we kregen bij de kassa te horen dat het nog 10 km fietsen was om bij het Kröller Mullermuseum te komen. Hier hadden we geen zin in omdat we dan ook weer terug moesten fietsen en er zou regen komen. Dit leek ons niet verstandig.

Daarom besloten we om in dit deel van het park te gaan wandelen. Bij de beeldentuin was het toch al de bedoeling geweest om te gaan wandelen; juist vanwege de paddenstoelen in het bos. We kozen voor de route van 5½ km.

Het 1^e stuk van het wandelpad begon al met een drassige grond en grote modderpoelen. Op dat moment was het nog steeds droog en de lucht klaarde zelfs op. Het leek alsof de zon er ook nog bij zou komen. Mijn schoenen werden al vrij snel behoorlijk nat. 

We merkten dat we langs een militair oefenterrein liepen; we zagen wel dat we langs een gaashekwerk liepen. We hoorden vlak bij ons het zware geluid van een helikopter.

We hadden amper 100 meter gelopen toen we de eerste mooie paddenstoelen al te zien kregen. Mijn aandacht werd getrokken door een gaashek met op de grond een mooie rand van opgehoogde bladeren. Ik liep erheen omdat ik een zwam zag die door het gaas heen was gegroeid. Toen we bij het hek stonden, zagen we een heleboel paarse rodekoolzwammen staan. Een eind verderop zagen we ook Vliegenzwammen staan en vele Aardappelbovisten, Stobbezwammetjes, Honingzwammen, Russula`s, bruine Boleten, Heksenzwammen, Wasplaatzwammen en oranje Trilzwammen en nog vele andere soorten.

De wandelroute ging door een afwisselend landschap en we liepen ook door open vlaktes en door stukken heidevelden. We zagen dat er nog steeds heideplanten in bloei stonden.

We hoopten ook nog herten te zien maar helaas zagen we ze niet; wel omgewoelde stukken grond waar de wilde zwijnen geweest waren en ook verse poep. (weet niet of dit van wilde zwijnen of herten was)

Halverwege de wandeling kwam toch nog de zon tevoorschijn en dat was een aangename verrassing. We genoten van de natuur, tal van bomen hadden al mooi verkleurde bladeren. Het was erg rustig in het park omdat het geen vakantieperiode is.

Tijdens de hele wandeling was de bodem op veel plaatsen erg nat; blijkbaar had het de avond en / of de nacht er voor veel geregend.

Mijn wandelschoenen die ik dit voorjaar had aangeschaft voor de Nordic Walk blijken niet waterdicht te zijn; dit had ik al eerder ondervonden toen ik over nat gras liep. Hier zal ik toch aan moeten denken bij een volgende wandeling want dit is al de 3 of 4^e keer dat ik met natte voeten thuiskom.

Heleen en ik zijn bijna 2 uur in het park aan het wandelen geweest en toen we om 16.00 uur weer bij de auto terug kwamen, was het nog steeds droog. Onderweg, toen we weer terug reden in zuidelijke richting, kregen we ter hoogte van Velp een regenbui over ons heen.

Winterswijk

Op zondag 4 oktober zijn Ibo en ik gaan fietsen in en rond Winterswijk. Deze plaats ligt in het uiterste oosten van de provincie Gelderland, dicht bij de Duitse grens.

De route die ik had uitgezocht ging voor een klein deel over Duits grondgebied en was ongeveer 38 km lang.

Op de grens met Duitsland ligt een mooi natuurgebied, Naturschutzgebiet Burlo-Vardingholter-Venn/Entenschlatt en daar gingen we naar toe.

Het was aangenaam weer: zonnig, weinig wind en het voelde warm aan, ongeveer 19 graden.

We begonnen in het centrum van Winterswijk en na eerst verkeerd gereden te zijn, vonden we al snel de goede rijrichting.

We kwamen dus weer terug bij het treinspoor en fietsten er even langs, daarna gingen we verder op een fietspad dat naast een provinciale weg lag. Na een paar kilometer sloegen we af en ging de fietsroute over landwegen, al dan niet geasfalteerd. Soms ging de route letterlijk over het erf van een boerderij heen. Gelukkig zagen we hier geen loslopende waakhonden.

De zandwegen hadden geregeld een smal fietspad ernaast liggen. Helaas waren deze paden niet gelijkmatig: veel kuilen en getril door het groffe grind. Soms was het fietspad zo smal dat we alle aandacht op de grond moesten houden en nauwelijks om ons heen konden kijken. Het landschap was zeer afwisselend: dan weer open landbouwgebieden en dan weer stukken bos.

Doordat het zo lekker weer was, waren de zitbanken die we tegenkwamen, vaak bezet. Vooral de banken die in de zon stonden. Wij wilden na 1 uur fietsen een lunchpauze houden en we waren al een paar bezette banken gepasseerd. Gelukkig zagen we in een weiland met een vrije opening, een kunstwerk staan dat als bank bedoeld was. Er was zelfs een bruggetje van hout gemaakt om er naar toe te gaan. Aangezien er nergens een bord stond dat je er niet in mocht gaan, zijn Ibo en ik met de fiets over het bruggetje gegaan en naar de cirkelvormige bank gelopen. Deze was gemaakt van houten pallets. In deze open weide stonden meerdere kunstvoorwerpen, zagen we.

In ieder geval: wij zijn op de bank gaan zitten en we hadden een mooi uitzicht. Aan de andere kant van de weg waren 2 weilanden: een waar koeien in stonden te grazen en in de andere stonden een aantal paarden.

Af en toe kwamen er fietsers langs die ons vriendelijk groetten.

Op het moment dat ik een foto wilde maken van de bank met onze fietsen er half voor geparkeerd, zag ik een vrouw dichterbij komen. Ze wilde de kippen eten geven die vlakbij de ingang van de open wei een eigen afgezette ruimte hadden.

Ik sprak de vrouw aan en vroeg of wij wel op die cirkelvormige bank mochten zitten. Zij zei dat het juist de bedoeling was dat mensen hier gebruik van maakten. Zij bleek een kunstenares te zijn en ze vertelde ook nog dat ze er bewust niet voor gekozen had om er een uitnodigend bord neer te zetten. Dus zij zag mensen vaak staan twijfelen. Al met al hebben we hier een half uur rust gehouden. 

Toen we later op Duits grondgebied waren, was dat tussen Südlohn en Rhede. Hier ligt de zuidkant van het Naturschutzgebiet Burlo-Vardingholter-Venn/Entenschlatt . We fietsten er al een tijd langs zonder dat we veel zagen; het was goed afgeschermd door bomen en struiken. En wij fietsten op een erg smal pad, dus we konden nauwelijks om ons heen kijken.

Op een gegeven moment zijn we afgestapt toen we een overzichtsbord zagen met informatie en een plattegrond. We besloten om naar de Uitzichttoren te lopen over het smalle pad dat naast een watergebied lag. Juist op dit pad zagen we veel paddenstoelen,  zeer veel Vliegenzwammen en zelfs de paarse Rodekoolzwammetjes. Dit waren de eerste van dit jaar die ik zag.

Ibo en ik dachten naar een uitkijktoren te lopen maar dit klopte niet. Het bleek dat wij van het eigenlijke wandelpad waren afgeraakt doordat wij te veel met de paddenstoelen bezig waren.

We kwamen een paar wandelaars tegen die vertelden dat het pad, waar we nu opstonden, dood liep en het zou steeds drassiger worden. Zij hadden er ook van terug moeten keren.

Zij kenden deze omgeving wel en zij vertelden ons er iets over. Terwijl wij met hun terugliepen, zagen we dat het wandelpad halverwege een bocht naar rechts maakt. Die hadden we dus moeten volgen.

Dit hebben we niet meer gedaan omdat de uitkijktoren veel verder weg ligt als wij dachten. Wij zijn maar weer verder gegaan met onze fietsroute.

Bij een boerenhoeve, weer in Nederland, hebben we een theepauze gehouden. Net als bij de vorige pauze was deze boerderij een combinatie van een voormalige boerderij waar nu een minicamping en een Bed & Breakfast met eetgelegenheid is. Bij deze hoeve bevond zich tevens een groot restaurant.

Wij hebben buiten op het terras een kop thee besteld en er kwam een kleine waakhond naar ons toe. Het was een kruising tussen een Pinchertje en een Jack Russell. Het hondje was van de eigenaar en ze bewaakte het terrein goed, soms blafte ze naar passerende fietsers. De ene keer blafte ze feller dan de andere keer. Ze liet zich ook graag aaien en tot 2 keer toe heeft ze een tijdje naast mijn stoel gezeten waar ik haar mocht aaien.

Na een half uur zijn we verder gegaan en reden we nog een keer een klein stuk over Duits grondgebied. We kwamen door het buitengebied van Rhede. Grappig detail is dat ik mijn hele leven lang al in de buurt gewoond heb van de plaats Rheden. (bekend van het natuurgebied De Posbank)

Omdat het al tegen 16.00 uur liep, besloten Ibo en ik de route een stukje in te korten. Anders zou het te laat worden omdat we in Winterswijk eerst nog iets wilden gaan eten voordat we met de trein terug zouden gaan. En wat ook meespeelde is dat de treinen maar 1 keer per uur vertrekken  op zondag.

Tegen 17.30 uur kwamen we weer terug in het centrum van Winterswijk en we zijn in hetzelfde restaurant gaan eten waar we rond het middaguur waren begonnen met een kop thee.

Het was er rustig en we hadden vrij snel onze warme hap op tafel staan.

Om 18.50 uur stapten we in de trein en 1 uur later was ik thuis.