Katwijk aan Zee

Om 11.15 uur stonden Ibo en ik al in het NS station Den Haag Centraal, samen met onze fietsen. In de hal van het treinstation overlegden we welke fietsroute we zouden gaan doen. Ik had namelijk 2 routes gemaakt: 1 route van Den Haag naar Wassenaar (32 km) en 1 route van Den Haag naar Katwijk aan Zee (40 km). Het was afhankelijk van de verwachte weeromslag welke afstand we zouden gaan fietsen.
Het 1e deel van beide fietsroutes was in ieder geval allebei naar Wassenaar. Ik had inmiddels ontdekt dat we de route Den Haag - Wassenaar al een keer eerder hadden gefietst, namelijk in september 2014.
De weersvoorspelling was dat het in de loop van de middag vanuit het zuidwesten bewolking zou komen opzetten met een kans op regen. In de ochtend was er nog stralend zon aan een felblauwe hemel en de temperatuur was ongeveer 20 -22 graden bij een matige zuidenwind.

Toen we het treinstation verlieten duurde het toch even voordat we ons 1e fietsknooppunt hadden gevonden. Via een onnodige omweg kwamen we uit aan de voorkant bij het NS station en aan de overkant, bij het Malieveld, vonden we het knooppuntbord. We moesten weer terug naar waar we net vandaan kwamen, maar dat was niet erg want we hadden nu het goede fietsknooppunt.
We gingen al snel het Haagse Bos in en daarna over het landgoed Clingendael, door Nieuw Wassenaar, door het natuurgebied Meijendel en hierna langs een drukke verkeersweg naar Oud Wassenaar. We kwamen langs het bekende Duinrell in de mooie plaats Wassenaar. We zagen hier veel grote, vrijstaande woningen in de bouwstijl van de jaren 50. Ik herkende veel plekken terug van de vorige fietstocht in 2014.

Nadat we Wassenaar achter ons hadden gelaten, besloten Ibo en ik om toch naar Katwijk a. Zee te fietsen.
De zon scheen nog volop en onze fietsroute ging het natuurgebied Lentevreugd in. Helaas bleven we langs de verkeersweg N441 rijden en dat was niet bepaald rustig; de voorbijrijdende auto`s gaven een constant geraas in mijn oren. Ik werd er doodmoe van en toen ik onderhand toe was aan een lunchpauze waren we net in het plaatsje Katwijk aan de Rijn. We gingen op zoek naar een rustig / stille plek maar we vonden die niet. Een bank die wat verder van de weg afstond, bevond zich in de schaduw en dat vond ik te fris. Inmiddels was de wind behoorlijk toegenomen. Aan de andere kant van de weg stonden nog enkele banken en deze stonden wel in de zon. Het nadeel was wel dat we precies aan de doorgaande weg zaten en er de hele tijd auto`s voorbij reden. Het was inmiddels 13.15 uur en ik moest hoognodig iets eten vanwege een zakkende suikerspiegel. Dus er zat niets anders op dan op die bank te gaan zitten en in de zon onze boterhammen op te eten.

Na een pauze van 20 minuten gingen we verder en een paar kilometer verderop lag Katwijk aan Zee.
We zagen de zee en een wandelboulevard en nadat we onze fietsen even ergens geparkeerd hadden, wilden we naar de zee te kijken. Bovenaan bij een trap die naar het strand ging, merkten we al dat het erg hard waaide. We besloten om op het terras van een strandtent te gaan zitten en daar een kop thee te bestellen. Jammer genoeg zaten we niet geheel uit de wind, deze waaide behoorlijk over of door het terras heen. Veel tafels en stoelen waren leeg en voorzien van een bordje 'gereserveerd vanaf 14.00 uur'. De overige tafels waren veelal bezet maar uiteindelijk vonden we een loungebank die redelijk uit de wind stond. Terwijl we thee dronken, nam de bewolking toe en de wind werd steeds frisser.

Het was bijna 14.30 uur toen we na de theepauze verder gingen; onze fietsroute liep langs de duinenrand richting Scheveningen. De zon verdween al snel langdurig achter de wolken en ik stopte al snel om mijn windjack aan te trekken. De afkoeling zette snel door en de wind die steeds harder waaide, hadden we schuin voor. Ik ging achter Ibo fietsen en we merkten dat het fietspad regelmatig hoogteverschillen had. Onderweg zijn we een paar keer afgestapt bij een uitkijkpunt. Via een trap liep je omhoog en kon je kijken over een mooie waterplas die verscholen lag in de duinen.
Na 9 km door de duinen te hebben gefietst besloten we bij een splitsing van het knooppuntennetwerk links af te gaan en meer landinwaarts te gaan fietsen. Het was eigenlijk de bedoeling om naar Scheveningen te fietsen maar dan moesten we nog eens 6 km rechtdoor fietsen. Door de harde tegenwind had ik daar geen zin meer in.

Vanaf fietsknooppuntnummer 40 konden we via knooppunt 44 naar nummer 35 en vervolgens 34. Op dit knooppuntnummer kwamen we weer terecht op dezelfde weg als de heenweg. Dus we fietsten weer door het natuurgebied Meijendel en daarna landgoed Clingendael. Hier kon ik meteen de mooie Berkenzwam op de foto zetten die ik op de heenweg had gezien.

En een eind verderop zag ik ergens in een struikgewas een vermolmde boomstam liggen met een vrij grote beige zwam erop die nog onbeschadigd was. Ik besloot om nogmaals van de fiets te stappen en met mijn fototoestel er naar toe te lopen. Voordat ik bij de boomstam was, werd ik onverwachts geconfronteerd met zeer veel wegspringende beestjes. Ze sprongen ook rondom mijn voeten weg en van de schrik begon ik te gillen. De beestjes bleken zeer kleine padden te zijn en het waren er vele tientallen; zelfs op de foto die ik maakte van de zwam is een kleine pad te zien.

De kleine pad op de zwam

Vervolgens gingen we naar het Haagse Bos en fietsten we voor de 2e keer langs het voormalige paleis van prinses Beatrix. Het Haagse Bos is erg mooi om door heen te wandelen en door de brede verharde paden kan je er makkelijk door heen fietsen.

Tegen 16.30 uur kwamen we weer terug bij het NS station Den Haag Centraal en moesten we op zoek naar de Javastraat; we wilden hier gaan eten bij een Indonesisch restaurant. Na het bestuderen van de Stadsplattegrond lukte het ons om er te komen; helaas was het restaurant gesloten. In een naastliggende straat vonden we een Indonesische Toko waar we ook konden eten. Omdat het nog maar net 17.00 uur was, waren er nog geen andere bezoekers en werden we vlot van eten voorzien. We hebben hier heerlijke saté gegeten.
Weer buiten gekomen, merkten we dat het licht regende; gelukkig ging het fietsen terug naar het treinstation vlotter dan op de heenweg.
Om 18.23 uur vertrok onze trein en om 20.30 uur was ik weer thuis.
Op de fiets-dagteller stond 50 km.

Boswandeling in Beek

Vanmiddag ben ik met mijn oppashond Olivia in het Bergherbos in Beek gaan wandelen.
De zon scheen af en toe en er stond een lichte wind. Gelukkig was de tropisch warmte van de afgelopen week verdwenen, de temperatuur bleef vandaag steken bij 20 graden.
Ik had een bescheiden rondwandeling in gedachten en zou in ieder geval niet de gekleurde wandelpijlen gaan volgen. Inmiddels ken ik het bos goed genoeg om zelf een rondje te gaan lopen.

Vanwege de zondag was het druk in het bos en ik besloot om na de speelplek voor de kinderen, links af te gaan. Ik merkte vrij snel dat ik naar de doorgaande weg richting `s Heerenbergh liep. Aangezien ik nergens een pad naar rechts zag, besloot ik om de weg over te steken. Dit betekende dat ik Olivia voor de 2e keer in korte tijd moest optillen omdat er langs de rand van de weg een vrij grof raster voor het regenwater lag, over de hele breedte van het wandelpad. Toen ik van de P-plaats kwam en richting het restaurant `t Peeske liep, lag er ook al zo`n grof regenwaterrooster. Er zitten vrij grote gaten in en Olivia kan hier niet overheen lopen en springen kan ze ook niet meer vanwege haar korte pootjes en ook niet omdat ze een bejaarde hond is.

Aan de overkant van de weg was het in ieder geval iets rustiger met de hoeveelheid wandelaars. Ik herkende het wandelpad als onderdeel van de paarse route en het pad liep gestaag naar boven. Eindelijk kon ik rechts af slaan en op een gegeven moment zag ik aan de linkerkant een open terrein liggen. Het was een zandterrein en het ging behoorlijk de hoogte in. Grappig om te zien was dat er boven aan, mensen op een bankje zaten en dat de kinderen op de steile zandvlakte aan het spelen waren.
Op het moment dat ik er het beste zicht op had, stond ik op een kruispunt en aan de rechterkant van mij ging er ook een pad omhoog. Dit pad was niet zo hoog als het pad voor linksaf, de zandberg op. Ik besloot hier omhoog te gaan omdat ik een paar afgezaagde boomstronken zag, waar ik op wilde gaan zitten. Olivia was onderhand wel aan een pauze toe. Toen ik bovenaan gekomen was en op de boomstronk zat, had ik een mooi uitzicht over de zandvlakte. Een goed moment om van Olivia een foto te maken met op de achtergrond de steil omhoog lopende zandvlakte.

Olivia rust uit in het zand

Na een pauze van ongeveer 15 minuten ben ik weer verder gegaan; eerst weer een stukje naar beneden gelopen en vervolgens weer verder gegaan op het pad waar ik vandaan kwam. Deze kwam vrij snel uit op de weg die ik eerder al een eindje naar beneden al was overgestoken. Hier zag ik weer dezelfde regenwaterrooster liggen en moest ik Olivia wéér optillen.

Aan de overkant kwam ik bij P-plaats en bij een van de auto`s sprak iemand mij aan; een jonge vrouw zei dat ze mij ergens van kende. Deze vrouw was ik vóór de 1e rustpauze al ergens onderweg gepasseerd en ik had haar toen netjes 'gedag' gezegd. Doordat zij mij nu aansprak, antwoordde ik dat haar gezicht mij ook wel bekend voorkwam. Maar ik had niet meteen in de gaten dat zij jaren geleden een collega van mij geweest was. Dit werd mij pas duidelijk toen zij mij aansprak en vroeg of wij elkaar kenden van 'Fokus'? Zij vertelde dat ze een vakantiehulp geweest was bij Stichting Fokus in Arnhem-Rijkerswoerd. Hier heb ik inderdaad gewerkt; daarom herkende ik haar niet meteen omdat zij maar korte tijd met mij heeft samengewerkt. Wel knap van haar dat zij mij zoveel jaar later nog herkent; ik werk er al niet meer sinds 2001.

De wandeling met Olivia ging na het korte gesprek weer verder en ik herkende al snel het bospad waar we opliepen. Dat gaf al een gerust gevoel en ik kon nu in ieder geval kiezen hoe ik verder zou lopen om weer bij een bank uit te komen voor de volgende pauze. Onderweg zag ik een aantal keren paddenstoelen staan en heb maar één keer een foto gemaakt, van een kleine Stinkzwam.

Stinkzwam

Toen we aankwamen bij het kruispunt, bij de rand van het bos met uitzicht over een leeg akkerveld, ben ik op de bank gaan zitten. Na bijna een kwartier wilde ik verder gaan; het stilzitten vond ik toch wel wat fris. De bank stond in de schaduw en de wind waaide precies over me heen, maar Olivia wilde na bijna een kwartier nog steeds niet opstaan. Ze was blijkbaar wel erg moe.
Het was vanaf de bank niet meer zo heel ver lopen naar de auto. Alles bij elkaar ben ik 1 uur en 3 kwartier in het bos geweest.

Pruikzwam

Na veel verhalen over fietstochten is het nu weer eens tijd voor een wandelverhaal.
Op zondag 11 september ben ik met Olivia, mijn oppashond, gaan wandelen in het bos. Het weer was er geschikt voor, het was een zonloze dag en toch aangenaam warm. Omdat Olivia bijna 15 jaar oud is, kan ik niet meer zo heel ver met haar lopen.
Vrijdagavond was op het GLD-journaal  te zien geweest dat er op dit moment in Wolfheze een bijzondere paddenstoel te bewonderen is; namelijk de Pruikzwam. Aangezien ik al een aantal jaren veel paddenstoelen fotografeer, wilde ik deze heel graag in het echt zien.

`S middags na mijn lunch, ben ik in de auto gestapt zonder precies te weten waar ik in Wolfheze moest zijn; dat was er niet bij verteld. Ik had thuis nog enig zoekwerk gedaan, op de website van Omroep Gelderland, maar daar vond ik jammer genoeg geen benoeming van de plek. Ik had op de TV wel een herkenningspunt gezien en ik gokte erop dat de paddenstoel te vinden zou zijn bij Hotel Wolfheze.
Toen ik mijn auto had geparkeerd en Olivia uit de auto had getild, gingen we de P-plaats af en toen kwam ik de bewuste boom al tegen. Wat een geluk, ik kon meteen al foto`s ervan maken.
Hierna kon ik tenminste rustig wandelen zonder nog te moeten zoeken naar de Pruikzwam.

Vervolgens ben ik naar de Duizendjarige den gelopen; deze bevindt zich ook vlak bij de P-plaats. Ik was er vrij snel en tot mijn verbazing zag ik dat hij niet meer staat maar ligt. De vorige keer dat ik in dit gebied gewandeld heb, stond de boom nog. Nou ja, zoveel boom was het toen ook al niet meer.
Toen stond er ook al een hek omheen met een infobord erbij en nu nog steeds.
zie artikel in De Gelderlander - 30 mei 2006

Ik ben een bospad ingeslagen en kwam al vrij snel parallel te lopen langs een droog gevallen beek. Onderweg zag ik her en der gekleurde pijlen van wandelroutes staan, maar ik wist niet welke afstanden de wandelroutes hadden. Dus ik ben op mijn gevoel gaan lopen: eind rechtdoor, ergens rechtsaf, weer rechts af en nog een keer rechts af, dan zou ik weer terug moeten zijn op ongeveer dezelfde plek. Dit ging goed, bij terugkomst zag ik de dakpannen van het hotel door de bladeren heen.
Omdat ik nog wel energie over had, besloot ik nog een kleine rondwandeling te maken maar dan linksom. Tot mijn verbazing ging het pad op een gegeven moment over in een verharde weg dat onder een tunnel van de A12 doorging. Nadat ik eronder doorgelopen was, herkende ik de omgeving aan de andere kant wel weer. In het verleden was ik ook wel eens vanaf deze kant gaan wandelen; hier is ook een P-plaats te vinden. Dit was in de periode 2007- 2008; toen ik net mijn hondje Benni, een Jack Russel, had gekregen.

Onderweg zag ik een behoorlijk aantal verschillende paddenstoelen en doordat ik regelmatig stil stond om ze te bewonderen en te fotograferen, kon Olivia steeds uitrusten.
Regelmatig verliet ik het gewone wandelpad en struinde ik door of langs struiken en omgevallen boomstammen heen. Olivia liep steeds braaf achter mij aan; dit kon ook niet anders, want ze zat aan de riem vast. Ik zorgde er wel voor dat het 'struinpad' goed te belopen was voor de hond, want ze heeft erg korte pootjes en door haar hoge leeftijd kan ze niet meer over allerlei laaghangende takken van struiken of over platliggende boomstammetjes springen.
Na 1 ½ uur was ik weer terug bij mijn auto en kon Olivia uitrusten op de achterbank van de auto.
Ik was tevreden: ik had mooie paddenstoelen gezien waarvan enkele soorten die ik niet zo vaak gezien heb.

Hieronder een aantal foto`s

Pruikzam

Pruikzwam

?

Aardappelbovist en ?

Reuzenzwam

Biefstukzwam

Olivia

Apeldoorn - Radio Kootwijk

Op zaterdag 3 september gingen Ibo en ik weer fietsen. We vertrokken vanaf treinstation Apeldoorn om naar Kootwijk en omgeving te gaan; een afstand van ongeveer 40 km.
De weersverwachting was: droog, bewolking met zonnige perioden, weinig wind uit het zuidwesten en ongeveer 23 graden. In de ochtend was het nog erg vochtig en grijs van de regen die de nacht ervoor gevallen was.

Na aankomst, om 11.20 uur heeft Ibo een kop koffie bij De Kiosk gekocht en daarna zijn we op de fiets gestapt. Het was even zoeken naar het 1e fietsknooppunt omdat deze pas 2 km van het treinstation te vinden was. Via de westkant van Apeldoorn kwamen we in bosrijk gebied terecht, het Kroondomein Het Loo. We herkenden de lange boswegen van een vorige fietstocht, toen we naar Elspeet fietsten.
Op een gegeven moment staken we, na een afdaling, de spoorbaan van de lijn Apeldoorn - Amersfoort over en we bleven in het bosgebied doorfietsen.

Na een tijdje viel het mij op dat er erg veel fietsers ons tegemoet reden, vooral groepen wielrenners met hun hoge snelheid. Deze mensen hielden weinig rekening met de 'gewone' recreatiefietsers. De wielrenners gingen bijna allemaal wel terug in hun groep, strak naast elkaar, zodat wij er langs konden, maar ze minderden géén snelheid. Het fietspad was niet al te breed en een enkele keer gebeurde het wel eens dat 1 van de mannen niet goed oplette en dan ging het maar nèt goed met het op tijd invoegen in de groep, zonder tegen ons aan te rijden. Een keer werd ik het zat en ging ik extra naar links om de wielrenners te laten schrikken.
Er bleek dit weekend wéér een georganiseerde fietsrondrit te zijn, die ook over het terrein van Radio Kootwijk ging; net zoals Ibo en ik dat ook van plan waren. Er is in dit gebied veel heide en die staan nu in bloei. Hierna ging onze fietsroute via Kootwijkerzand naar Kootwijk.
In het bosgebied vóór Radio Kootwijk ben ik maar één keer afgestapt om een paddenstoel te fotograferen, hoewel ik ze onderweg meerdere keren zag staan.

Op een kruispunt van een verharde weg en verschillende bospaden, net voor de afslag naar Radio Kootwijk, hebben Ibo en ik onze boterhammen opgegeten. Hier stond ook een ijscokar en daarom stopten veel mensen om een ijsje te kopen. We zagen erg veel mensen passeren, o.a. de groepen wielrenners, de gewone fietsers (veelal met een E-bike), een groep motorrijders van de Honda Goldwing, nog een andere groep motoren, een paar Volkswagen Kevers met een toernummer op de achterklep, enkele wandelaars en zelfs een jonge vrouw op een paard. Haar auto met trailer erachter stond tegenover de ijscokar en ik zag hoe ze haar paard ging afzadelen en het paard in de paardentrailer leidde.

Na onze lunch gingen Ibo en ik over de doodlopende weg naar Radio Kootwijk, ongeveer 2 km verderop. We zagen op het terrein van Radio Kootwijk een aantal kleine huizen staan; deze hoorden blijkbaar bij dit terrein. Iets verderop zagen we tussen een aantal bomen een watertoren van grijs beton. Ibo en ik fietsten erheen en toen zagen we dat er omheen gewandeld kon worden.
Links van deze watertoren zagen we een restaurant, waar een groep mensen buiten zaten te luisteren naar een speech. Het bleek een 'besloten bruiloft' te zijn; deze mensen hadden het hele restaurant afgehuurd. Hier kwam ik achter nadat ik binnen naar het toilet geweest was en daarna mijn enkel verzwikte doordat ik van de vrij hoge drempel viel.
Nadat ik al een tijd in de wc-ruimte had gestaan met een verschrikkelijke zere enkel, ben ik naar het buffet gestrompeld en vertelde de 2 medewerksters dat ik van de hoge drempel bij de wc gevallen was. Het duurde even voordat er actie werd ondernomen maar ik kreeg uiteindelijk een rekverband om mijn enkel. Ik was blij dat ik nog iets kon lopen en als ik mijn voet recht hield, lukte het mij wel om met de voet een beetje kracht te zetten op de trapper. Alleen het op- en afstappen was lastig.

Foto`s van de watertoren en de voorgevel van het gebouw Radio Kootwijk 

Na het oponthoud zagen Ibo en ik iets verderop het karakteristieke gebouw van Radio Kootwijk. We stapten weer van onze fietsen af en hebben het gebouw aan de voorkant wat nader bekeken. Er liep daar een vrijwilliger rond, die ons een beetje van de geschiedenis verteld heeft. Het gebouw is gesloten maar wordt bij speciale gelegenheden nog opengesteld; bijvoorbeeld bij muziekuitvoeringen of bij de Monumentendagen. (weekend van 10 en 11 september)
Omdat ik niet meer goed kon lopen, zijn Ibo en ik weer verder gegaan. Het hele gebied rondom het voormalige Radiostation is heidegebied en er liep een fietspad doorheen dat ons weer naar een volgend fietsknooppunt bracht. We hoefden dus niet eerst terug te fietsen naar het kruispunt waar we eerder onze lunchpauze gehouden hadden. We zagen hier ook de routeborden staan van de georganiseerde fietsrondrit, waar we al vele fietsers tegemoet waren gereden.

Eenmaal op onze eigen route terug, fietsten wij langs het van het militaire oefenterrein De Harskamp. We reden net op de grens van een bosrand en aan de andere kant het heidegebied.
Een tijd lang fietsten we richting Harskamp maar een paar kilometer ervoor, sloegen wij rechts af en gingen naar Kootwijk. Vrij snel nadat we rechtsaf waren gegaan, passeerden we het beroemde terrein Kootwijkerzand. We zagen de zandduinen en er was een wandelpad dat naar een uitkijktoren zou gaan. Helaas was dit voor mij niet te doen en moest ik dat overslaan. Erg jammer; ik had dat grote zandgebied graag willen zien.
We fietsten erlangs en jammer genoeg zagen we nauwelijks iets van de zandvlaktes; er stond een rij met hoge sparrenbomen en dicht op elkaar staande struiken voor.
Na een paar kilometer arriveerden we in het dorp Kootwijk en bij restaurant De Brinckhof hebben Ibo en ik een theepauze genomen.

Na Kootwijk ging onze fietsroute richting Hoog Soeren en over een afstand van 6 km kwamen we nog 2 keer door een heidegebied heen. En we fietsten nog een tijdje over een fietspad dat precies naast het spoor lag. We hoorden aan de andere kant van het spoor een verkeersweg liggen, waar enkele keren zeer luidruchtige motorrijders overheen scheurden. Dus met het geluid was het niet helemaal 'stil', maar het fietste toch wel prettig, zo dicht langs de spoorbaan.
Het laatste stuk kwamen we uit op het punt waar we op de heenweg de treinbaan van Apeldoorn - Amersfoort waren overgestoken. Hierna kwamen we weer in het gebied van Kroondomein Het Loo, met de lange rechte boswegen.
In de buitenwijken van Apeldoorn aangekomen, zijn we via het centrum op zoek gegaan naar een pannenkoekrestaurant. In de richting van het treinstation vonden we er een en heel toevallig waren we hier al eens eerder geweest. Het was er nog rustig en we waren vrij snel klaar met eten.
Om 18.06 uur stapten we in de trein richting Arnhem.
Thuis gekomen zag ik dat we precies de geplande 40 km gefietst hadden.

Holten - Nijverdal

Op zaterdag 28 augustus begonnen Ibo en ik onze fietstocht vanaf Holten; een mooie route door de Sallandse Heuvelrug met veelal glooiend landschap en dat veel heide heeft. Holten is bekend van de Holterberg en de Canadese begraafplaats.
Het zou in het oosten van Nederland een groot deel van de dag nog zonnig en warm weer worden, later in de middag zou er een regenbui kunnen vallen en de temperatuur kon nog oplopen naar 28 graden.
Naar mijn idee is die 28 graden niet gehaald omdat in het begin van de middag de wind harder begon te waaien. En er kwam regelmatig bewolking voor de zon en later in de middag verdween de zon steeds vaker. Een keer werd het zo dreigend donker dat we ons afvroegen of het wel droog zou blijven. Gelukkig is het wel de hele dag droog gebleven; maar tijdens de theepauze om 15.30 uur heb ik vanwege de frisse wind mijn blouse met lange mouwen toch maar even aangetrokken.

Onze fietsroute ging deels door het bosgebied van Holten heen en daarna richting Nijverdal; ik had er een 8 vormige rondrit van gemaakt en daarom passeerden we een aantal fietspaden dubbel.
Om 11.00 uur vertrokken Ibo en ik vanaf treinstation Holten, zonder eerst thee te drinken. Het duurde even voordat we het 1e fietsknooppunt hadden gevonden maar uiteindelijk is het ons toch weer gelukt.
In Holten kwamen we langs de Canadese begraafplaats. Hoewel onze route niet over de Holterberg heen ging; ontkwamen we niet aan lange stukken met lichte stijgingen volgens de methode 'vals plat'.

We reden verder noordwaarts richting Nijverdal en nèt voordat we het 1e heidegebied zouden ingaan, hebben Ibo en ik eerst een rustpauze gehouden en alvast een deel van onze boterhammen opgegeten. We moesten er wel opletten dat we tussendoor genoeg vocht tot ons namen, vanwege de warmte. (die er toen nog wel was)
Het viel mij op dat er erg veel fietsers waren, niet alleen recreatieve tourfietsers (zoals wij) maar met name veel MBT-ers en wielrenners. Ze kwamen allemaal van de heide af; waar wij na onze pauze doorheen wilden gaan. Het leek wel of er voor de MBT-ers een toerrit was uitgezet want we zagen ze in grote getale ons tegemoet fietsen. Een eind verderop zagen we ze niet meer en werd het gelukkig weer wat rustiger.
Nadat we door de bloeiende heide reden, zagen we op een gegeven moment een schaapskudde tussen de heideplanten grazen. De schapen stonden vrij dicht opeen en waren omringd door een oranje verplaatsbare omheining.
Via de zuidwest kant van Nijverdal fietsten we een stukje door Nijverdal heen en daarna een klein stuk langs de provinciale weg (Almeloseweg) om vervolgens die weg over te steken en links af te gaan. Nu fietsten we in de richting van Haarle en al vrij snel reden we weer door een heideveld heen en daarna gingen we weer door een bosgebied heen.

Ter hoogte van Haarle ging onze fietsroute dwars door het heidegebied heen en we moesten behoorlijk klimmen; het bleek De Sprengenberg te zijn. (hoogte is ongeveer 35 m) Boven op de Sprengenberg aangekomen zijn we van de fiets gestapt om even rond te kijken en iets te drinken. We hadden we een mooi uitzicht over het heidegebied heen. Daarna begon de 'gevaarlijke' afdaling over een fietspad waar losliggend fijn grint lag. Het was er pas neer gelegd en het was uitkijken dat we niet in de slip geraakten als we onverwachts hard moesten afremmen. We kwamen op dit smalle fietspad namelijk ook tegenliggers tegen.

Hierna kwamen we weer op een deel waar we al eerder hadden gefietst; dit betrof een stuk bosgebied met een lengte van ongeveer 2½ km. In de bosgebieden had ik inmiddels een soort paddenstoel gezien die ik nog nooit eerder had gezien en waarvan ik de naam nog moet opzoeken. Ik zag er ook een die ik niet zo vaak tegenkom, namelijk de Sponszwam. De grond is hier anders van samenstelling dus ik krijg andere paddenstoelen te zien; al waren dat slechts 2 soorten.

De bijzondere paddenstoel waarvan ik de naam nog steeds niet weet:
waarschijnlijk is het een Korianderzwam

 De Sponszwam

Daarna kwamen we weer langs de rand van een heidegebied en fietsten we weer noordwaarts, richting Haarle.
Terug aan de andere kant van De Sprengenberg, zagen we in de verte een witte toren staan, met een wit gebouw erbij. De zon scheen voluit op het spierwitte gebouw en met de donkerroze bloeiende heide ervoor en achter het witte gebouw was een rij met groene bomen te zien was het erg mooi om naar te kijken. We besloten om hier te stoppen en we gingen op een bankje zitten om van het uitzicht te genieten. We zagen dat er iets verderop een infobord stond en we hebben hier de geschiedenis van De Sprengenberg kunnen lezen (  Wikipedia - De Sprengenberg )

Het mooie witte gebouw:

Nadat we weer op de fiets waren gestapt, kwamen we vrij snel langs een klein houten gebouw dat van Natuurmonumenten bleek te zijn. Hier konden bezoekers ijs, frisdrank, koffie of thee kopen. Ibo en ik besloten om hier thee te gaan drinken en weer een rustpauze te nemen. We zaten buiten op het terras en het viel me op dat de wind steeds harder waaide; er waaide zelfs een parasol omver. Het was inmiddels niet meer zo warm en ik heb zelfs mijn blouse aangetrokken omdat ik het koud had.
Na de theepauze kwamen we weer op een stuk fietspad dat we al eerder hadden gehad en we kwamen uit bij de provinciale weg (Almeloseweg). Een paar km fietsen met autoherrie erbij; gelukkig was het niet meer zo ver weg van Nijverdal.
We gingen door het centrum richting het NS station en Ibo wist te vertellen dat er aan de andere kant van het treinstation een pannenkoekrestaurant was. We zijn daar naar toe gegaan en bij aankomst bleek het er erg druk te zijn. Aangezien we honger hadden, besloten we om te blijven en dan maar wat langer te moeten wachten. In ieder geval heeft de pannenkoek ons goed gesmaakt.
We namen de trein van 19.10 uur naar huis. Bij mijn huis aangekomen, zag ik dat de kilometerteller op 41 km stond.