Landgoed Warnsborn

Op zaterdag 21 oktober besloot ik een wandeling te gaan maken in de bosrijke omgeving van Arnhem. Ik koos ervoor om weer naar Landgoed Warnsborn te gaan; hier was ik 10 dagen geleden samen met iemand, voor de 1e keer, naar toegegaan.
Op donderdag 12 oktober waren Martin (de persoon die mij de beginselen van de fotografie leert) en ik begonnen aan een wandelroute van 5.1 km maar we hebben deze niet afgemaakt, omdat we veel tijd namen om te fotograferen. Ik vond de omgeving zó mooi dat ik het nog een keer wilde terugzien.
Het was zaterdagmiddag regelmatig bewolkt maar de zon scheen er regelmatig doorheen en het was uitzonderlijk zacht voor de tijd van het jaar, 17 graden.
Tegen 15.00 uur vertrok ik voor een rondwandeling van 5.1 km en ik volgde de rode paaltjesroute. Ik wist van de vorige wandeling nog dat hier veel paddenstoelen te zien zouden zijn.

Het begin van de route gaat over de toegangsweg naar Hotel-restaurant Warnsborn en de Orangerie en ik merkte dat het gebied behoorlijk heuvelachtig is. Voordat ik bij de start van de rode paaltjesroute was, passeerde ik al een kleine camping en iets verderop voorbij de Orangerie, begint de wandelroute echt.
Ik liep langs een prachtige terrassentuin met waterlopen, vijvers en keermuurtjes. Er liggen een aantal sprengen en er ontspringen beekjes die opvallend genoeg naar het noorden stromen en niet naar de rivier in het zuiden. Na een aantal vijvers en plassen verdwijnt het water weer in de grond. In het begin zie je als wandelaar nog een oude grasheuvels en er zijn verschillende heideveldjes. (deze info heb ik van de website Landgoed Warnsborn gehaald)

Nadat ik de sprengen voorbij was, ging ik links af het bos in. Intussen had ik al meerdere keren paddenstoelen gefotografeerd. Ik wist dat ik een eind verderop langs een open terrein zou komen en daar tegenover staat een langgerekte strook met jonge Berkenbomen. De vorige keer dat ik hier met Martin was, stonden hier tussen de Berken in zeer veel Vliegenzwammen en ik hoopte het weer zo aan te treffen. Toen ik bij het open stuk aankwam, zag ik langs het wandelpad meerdere soorten paddenstoelen die je niet zo vaak ziet en die heb ik op de foto heb gezet.

De zwammetjes

Hierna ben ik op een boomstam gaan rusten; even iets drinken en genieten van de zon in mijn gezicht. Ik had uitzicht op de jonge Berkenbomen waarvan ik hoopte om daar weer mooie Vliegenzwammen te zien.
Ruim 20 minuten later toen ik voor de jonge Berkenbomen stond, viel het tegen want ik zag slechts een drietal Vliegenzwammen staan.

De vliegenzwammen tussen de Berken

Waar Martin en ik de vorige keer terug waren gegaan, ging ik nu verder over een breed zandpad.
Aan het eind van het zandpad ging tot mijn verbazing de wandelroute naar rechts; voor mijn gevoel was dat de verkeerde kant op. Ik had het idee dat ik al zeker 3/4 van de 5.1 km gelopen had; blijkbaar was dit niet het geval.

Het wandelpad liep tussen 2 heidevelden door en ik zag dat je via een houten poort het gebied in kon gaan. Mijn wandelroute liet mij verder doorlopen en aan het eind van het pad kwam ik uit op een T-splitsing met een verharde weg. Recht voor mij zag ik een mooie woning staan en de wandelroute leidde mij over de verharde weg naar links. Hierna werd het even onduidelijk waar ik heen moest; ik zag in het pad dat naar links ging een parkeerplaats en ik zag dat meerdere mensen door een poort het heideveld in liepen. Ik besloot om naar die poort te lopen om te zien of ik daar een rode paal zou zien. Gelukkig was dit het geval en ik ging door de poort het heideveld in dat helemaal omheind was door palen.
Het was een erg mooi gebied; in het 1e stuk zag ik uitgebloeide heideplanten en daarna een waterpoel met rondom allemaal rietplanten. Aan beide kanten zag ik veel bomen met verkleurende bladeren.
Omdat het inmiddels al tegen 17.00 uur liep, zakte de zon steeds verder achter de bomen en de zonnestralen schenen mooi door de bomen heen. Het pad waar ik overheen liep ging geleidelijk aan omhoog, om aan het eind ervan spits toe te lopen. Via een toegangspoort kon ik het heideveld weer verlaten. Hierna liep ik weer in dicht begroeid bosgebied en ik merkte dat de schemering snel kwam opzetten.

Zonneschijn tussen de bomen

Ik liep verder over een verhard zandpad en ik zag een aantal woonhuizen waar ik vlak langs ging. Bij de eerste woning zag ik op een afgezaagde boomstam een complete kaboutertuin uitgestald staan. Het huis had trouwens ook een mooie naam: Zevenster. Na het passeren van de 4 woonhuizen liep ik over een smalle geasfalteerde bosweg en deze kwam uit op een T-splitsing; hier herkende ik de toegangsweg naar het Hotel-restaurant Warnsborn. Op het grasperk waar ik tegenaan keek, zag ik een standbeeld staan van dhr. Heemstra.
Het laatste stuk van de wandelroute ging nog even behoorlijk steil omhoog en het was bijna 17.30 uur toen ik aankwam bij mijn auto.

De kabouterboom

Dhr. Heemstra

Twente

Op zondag 15 oktober ben ik met de trein naar Almelo gegaan en vanaf hier met Eveline een fietstocht in deze omgeving gaan maken.
Het was een zonnige dag met een aangename temperatuur van ongeveer 22 graden, de wind kwam uit het zuiden. In de loop van de middag zou het steeds warmer gaan worden maar ik vond de wind toch wel enigszins aan de frisse kant.
Door het zachte en zonnige weer waren veel mensen erop uit getrokken, we zagen veel wandelaars, fietsers en ook motorrijders.

Om 12.00 uur kwam ik aan in Almelo en ik werd op het perron al opgewacht door Eveline. We vertrokken meteen richting Wierden en we vonden een mooie plek om te gaan lunchen. Er stond een bank langs de kant van de weg met uitzicht over water. Het was een vijver met een soort van waterval erin en aan de overkant van de vijver, zagen we weilanden en een aantal boerderijen. Het werkt kalmerend om over het water uit te kijken en we zaten heerlijk in de zon. Af en toe kwamen er meerdere motorrijders achter ons langs rijden; dat was even de oren dicht doen en daarna weer genieten van de rust.
Na 3 kwartier pauze gingen we verder en we fietsten afwisselend door open landschap en dan weer door een bomenrijk gebied heen. Onderweg zag ik meerdere keren paddenstoelen staan maar ik ben gewoon door blijven fietsen.

In Rijssen ging onze route door een bosrijk gebied en we kwamen uit bij een park. Hier wilde Eveline graag even doorheen wandelen. Ze zei dat ze het park wel eens van dichtbij wilde zien; ze kwam er vaak langs maar nooit erin. Het was een welkome afwisseling voor mijn vermoeide en pijnlijke beenspieren en wie weet welke soorten paddenstoelen we zouden tegenkomen.
In het park zagen we een spuitende fontein in een grote vijver en het wandelpad liep hier omheen. We zijn nog over een ander pad gaan lopen en met een boog naar links kwamen we langs een muziekkapel en iets verderop passeerden we een kleine speelplaats voor kinderen en een kleine kinderboerderij.

Toen we weer op de fiets zaten, raakten we al snel de route kwijt en besloten we om een stukje terug te fietsen naar het laatst geziene fietsknooppuntnummer. Dus fietsten we nogmaals door het bosrijke gebied en vonden we het juiste nummer van onze fietsroute weer terug.
We gingen naar Notter, maar vóórdat we hier aankwamen, reden we lange tijd langs een smalle rivier /  kanaal, De Regge. Halverwege zagen we naast ons fietspad een mooi grasveld met een bank in de zon besloten we om hier te pauzeren. Even wat drinken en relaxen in de zon; we hebben zelfs een tijdje in het gras gelegen. Achter de hoge rietplanten hoorden we meerdere keren de stemmen van de kanoërs; we hoorden ze wel maar zagen ze niet, soms zagen we een gekleurd eindstuk van de peddel. Al liggend in het gras merkten we dat de zon nog behoorlijk krachtig scheen. Later thuis zou ik merken dat ik op sommige plekken licht verbrand was.
Het liggen in het gras had ons allebei goed gedaan; het vermoeide gevoel was weg. Na een ruim half uur gingen we weer verder en we zagen dat het landschap wat meer in landbouwgebied veranderde.

Het riviertje De Regge, met op de achtergrond overdwarse balken erin

Voorbij Notter wist Eveline een plek waar we thee konden drinken en waar we naar de wc konden gaan. Het bleek een Bed&Breakfast te zijn in een boerderij; buiten in de tuin was een half open tuinhuis waar we ons zelf konden voorzien van een kop thee. We zaten in de tuin, op kleine afstand van een grote schuur, waar hard gewerkt werd. Het bleek een half open koeienstal te zijn en gezien het tijdstip (16.30 uur) hadden we het idee dat de koeien werden gevoerd en/ of werden gemolken. Op het erf zagen we een grote zwarte Deense dog rondlopen en deze kwam ook even bij ons kijken. De hond had echter meer interesse in de geuren die uit onze fietstassen kwamen; mijn brood van de avondmaaltijd zat erin en dat rook ze. Zij liep om onze fietsen heen, die naast elkaar op de standaard stonden en ze snuffelde er uitgebreid aan. Op het moment dat ze met haar snuit mijn fietstas in wilde gaan, reageerde ik door op een luide en felle toon 'foei' te roepen. Want ik zag het al gebeuren dat als ze mijn fietstas zou ingaan, dat mijn fiets van de standaard zou omvallen en dan tegen de fiets van Eveline zou vallen. Dit wilde ik niet laten gebeuren met mijn nieuwe fiets.
Tot onze verbazing reageerde de hond meteen: ze keek op en liep daarna weg. Dat is nog eens een goed opgevoede hond!
Na een tijdje zakte de zon weg achter een boom en koelde het vrij snel af en nadat we allebei naar de wc waren geweest, vertrokken we weer.

Een paar km verderop fietsten we door een buitenwijk van Nijverdal heen en daarna gingen we richting Wierden. Omdat de middag al bijna voorbij was en ik graag de trein van 18.36 uur wilde halen, moesten we eigenlijk wel blijven doorfietsen.
Toch zijn we onderweg, voordat we in Wierden waren, nog een keer van de fiets gestapt om naar een paar grote paddenstoelen te kijken. Ze stonden in een weiland waar ook een aantal schapen stonden te grazen. Om dichter bij de paddenstoelen te komen, moest ik via een greppel een oversteek maken en daarna kon ik al knielend tussen het prikkeldraad door de paddenstoelen fotograferen; met de schapen op de achtergrond. Echt makkelijk en stevig stond ik niet om rustig foto`s te maken; ik stond lichtelijk te wiebelen. Opeens roept Eveline: 'kijk, ze bewegen'. Ik reageerde daar nogal lacherig op want ik dacht dat ze bedoelde dat de paddenstoelen bewogen. Zij bedoelde dat de schapen in beweging kwamen. Het bleek dat de eigenaar aan de zijkant van de wei de schapen naar zich toe lokte met een emmer voer.
Ik vond deze spraakverwarring erg grappig en we hebben er smakelijk om staan lachen. Helaas lukte het me niet om een goede en scherpe foto te maken. (bleek achteraf)

De paddenstoelen met rennende schapen op de achtergrond

In dit gebied waar we door heen gingen, was het zwaar fietsen. We reden over een breed zandpad dat zwaar verzadigd was van het vele regenwater van de paar weken ervoor. Aan beide kanten stond het vol met paddenstoelen; dat was wel weer leuk.
Nadat we het zandpad hadden we verlaten, kwamen we vrij snel in Wierden en we fietsten door het centrum heen.
Gezien het tijdstip was het een kwestie van geluk hebben of ik de trein van 18.36 uur nog zou halen; even flink doorfietsen en misschien dat het zou lukken.
In Almelo aangekomen gingen we via de snelste weg door een woonwijk naar het NS-station. Dankzij de hulp van Eveline kon ik nog net de trein halen; zij heeft me goed geholpen om alvast de liften naar beneden te halen zodat ik mijn fiets snel op het goede perron te krijgen.
Om 20.30 uur was ik thuis en ik zag op de dagteller dat we 44 km gefietst hadden.

De Achterhoek

De Achterhoek is een mooi gebied om in te fietsen en wandelen. Ik koos ervoor om met de trein naar Varsseveld te gaan en vanaf daar terug te fietsen naar Doetinchem en dan weer met de trein terug naar Zevenaar.
Ik wist niet wat de precieze fietsafstand zou worden; ik zou me laten verrassen. Van een papieren fietskaart van Oost Nederland had ik een aantal fietsknooppuntnummers opgeschreven, maar helaas waren enkele nummers slecht te lezen. Onderweg staan genoeg overzichtsborden met de knooppuntnummers, dus ik zou het onderweg wel corrigeren.
Het was droog maar wel aan de frisse kant, slechts 12-14 graden, zwakke wind uit het NW en de zon was regelmatig van de partij.

Om 14.30 uur begon ik aan mijn fietstocht, meteen door het centrum van Varsseveld en daarna via een woonwijk. Al snel liet ik de bebouwde kom achter me.
Toen ik de provinciale weg N18 wilde oversteken ging het mis; de oversteek was afgesloten vanwege een bouw van een voetgangers / fietserstunnel. Onderweg had ik een geel bord zien staan met de mededeling dat ik een omleiding moest volgen, maar dat bord had ik genegeerd. Waarom?
Omdat ik anders mijn fietsknooppuntnummer kwijt zou zijn. Helaas moest ik toch terug fietsen omdat er nergens een 'illegale' doorsteek was. Ik was niet de enige fietser die het probeerde; toen ik terug fietste zag ik nog een paar fietsers. En ook nog een paar wandelaars die de weg naar het kruispunt toe waren overgestoken en aan de andere kant van de weg, via de berm, naar de andere weg probeerden te komen.
De N18 wordt uitgebreid van 2 naar 4 rijstroken en het is een semi-snelweg door vele Achterhoekse dorpen.

Door de omleiding kwam ik een eind verderop bij een een oversteekplaats die al wel klaar was en kon ik alsnog de N18 oversteken. Maar hoe nu verder????
Op goed geluk fietste ik een doodlopende weg in, die wel toegankelijk was voor fietsers en brommers. In de verte zag ik de wit / rode fietsbewijzeringsborden van de ANWB en ik besloot om daar naar toe te rijden. Dan kon ik kijken welke plaatsen erop staan en zo mijn route te vervolgen. Net voordat ik bij dat bord was, zag ik een fietsknooppuntnummer. Het was er een die ik op mijn briefje had staan.

Ik stak nogmaals de N18 over en hierna ging mijn route langs een smal kanaal en fietste ik over een hobbelig pad langs de bosrand. Op een gegeven moment zag ik een paar jonge zwanen die nog niet helemaal hun witte veren hadden. Ze kwamen naar mij toe en ik besloot om ze op de foto te zetten. Het leek me wel leuk om de lengte van het kanaal en aan de rechterkant de lange rij bomen waarvan een deel al de mooie herfstkleuren had. Later zag ik steeds vaker zeer grote paddenstoelen; hiervan heb ik ook een foto gemaakt.

De jonge zwanen

Na een paar km hield het pad naast het kanaal op en ging ik links af, naar Westendorp. Ik ging door het centrum heen en vervolgens richting Gaanderen maar zover kwam ik niet want de route sloeg links af. Mijn fietspad was nu een breed zandpad met zand dat in normale toestand hard zou zijn; nu was de grond heel erg zacht. De oorzaak hiervan was: de vele regen van de afgelopen week. Het voelde raar om over dat zand heen te fietsen; het was redelijk zwaar trappen en de enkele modderpoelen die er ook waren, kon ik gelukkig makkelijk passeren.

Omdat ik thuis 1 knooppuntnummer niet goed had kunnen ontcijferen, kwam ik in een lastige situatie want mijn eventuele vervangende nummer stond ook niet op het bord dat aangeeft dat er een knooppuntnummer verandering komt. Ik moest op zoek naar andere knooppuntnummers en mijn route veranderen. Ik kon kiezen tussen óf met een linkse boog óf met een rechtse boog om niet al te ver te hoeven te fietsen om in Doetinchem uit te komen. Het werd de route die via Terborg gaat omdat ik deze plaats wel weer eens terug wilde zien.
Ik fietste nog een tijdje door bosgebied heen en kwam vervolgens op een bedrijventerrein van Terborg uit. In het centrum van Terborg herkende ik nog een aantal dingen terug; ook al is het inmiddels vele jaren geleden dat ik hier geweest ben.
Omdat een vriendin van mij in het ernaast liggende dorp woont, besloot ik om van mijn fietsroute af te gaan en een paar km extra te fietsen om naar Etten te gaan. Even kijken of ze thuis was en dan zou ik meteen even kunnen opwarmen; want inmiddels was ik moe en koud geworden.
Ik had geluk; ze was thuis en ze was zeer verrast door mijn bezoek; ik kreeg er een kop thee en we hebben gezellig bijgepraat. Na 1½ uur vertrok ik om 17.45 uur weer, met een nieuwe routebeschrijving die de vriendin mij had gegeven. Ik moest in het centrum van Terborg ergens links afslaan en zou dan terecht komen bij een vrijliggend en verhard fietspad dat langs de Oude IJssel loopt. Hier aangekomen, zag ik ook een bord met een fietsknooppuntnummer staan en het klopte met de nummers die ik nog op mijn papiertje had staan. Ik kwam uit bij de bedrijventerreinen van Doetinchem en het laatste stuk fietste ik langs druk autoverkeer. Hier is o.a. de op- en afrit van de autoweg A18 en er staat op dit kruispunt een Mac Donalds Drive-in restaurant.
Om 18.10 uur kwam ik bij het NS Station van Doetinchem en ik na 12 minuten wachten, kwam mijn trein eraan.
Thuis gekomen zag ik dat ik 30 km gefietst had.

Mijn nieuwe E-bike

Enkele paddenstoelen