Bergherbos

Op donderdag 19 januari besloot ik om te gaan wandelen in het bos van Beek. Het was weer een zonnige dag, er stond weinig wind en het was koud.
Omdat ik al 1 uur in de auto had rondgereden om iets anders te doen, moest ik naar de wc. Dat wilde ik gaan doen bij het restaurant `t Peeske, de plek waar ik mijn wandeling wilde beginnen. Maar ik had pech: het restaurant was gesloten het ernaast liggende gebouw van Natuurmonumenten, waar de wc`s zijn, zat daarom ook dicht. Dus ik begon aan de wandeling van 7 km met een volle blaas.

Het was bijna 15.45 uur toen ik de route van de rode wandelpaaltjes begon en ik ging ervan uit dat ik dan in ieder geval op tijd terug zou zijn voordat het donker zou gaan worden.
Er lag behoorlijk wat sneeuw maar het wandelpad was sneeuwvrij en ik kon makkelijk lopen. Het begin van de route loopt langs de rand van het bos en aan de rechterkant ligt een kaal akkerbouwland dat glooiend afloopt naar een weg. Hier voelde ik wel een lichte koude wind maar ik wist dat een eindje verderop de route helemaal het bos ingaat en ik dan meer beschut zou lopen.
Het viel me op dat er deze middag erg weinig mensen aanwezig waren; ik heb er maar 4 gezien. Wat me ook opviel is dat ik paddenstoelen zag. Ze waren in goede staat en waren deels ondergesneeuwd en ze waren bevroren. Het verbaasde mij dat ik veel verschillende soorten zag: ik heb 9 soorten paddenstoelen gefotografeerd en ik zag nog een paar andere soorten in slechte / vergane staat die ik niet heb gefotografeerd.

Op een gegeven moment zag ik een uitkijktoren, een houten gebouw in nieuwstaat. Vorig jaar had ik er al van gehoord maar ik had het ding nog niet gezien en ik wist ook niet waar die zou staan. Nu liep ik er zo maar tegen aan. Ik bedacht me dat ik de vorige keren altijd van de rode route was afgeweken, bijv. om op de bruine route verder te lopen of de bordjes van de Nordic Walking te volgen. Vanaf nu weet ik dat je de uitkijktoren tegenkomt als je op 3/4 van de rode paaltjesroute bent.
Omdat de zon nog steeds scheen, het er rustig was omdat er geen mensen in de buurt waren en het helder weer was, besloot ik om naar boven te gaan. Het gebouw is van hardhout gemaakt en bestaat uit 8 keer een stuk trap waarvan 7 keer een trap van 12 houten treden en 1 trap van 13 metalen treden. Toen ik naar beneden liep heb ik de moeite genomen om ze te tellen. Tja, dat lukt alleen maar als ik niet word afgeleid door 'storende geluiden'.

Toen ik boven was, zag ik een mooie omgeving waar ik overheen keek; onder mij een bomenrijke omgeving en landbouwgronden; boven mij zag ik een strakblauwe lucht en een streep van de oranje / gele verkleuring van de inmiddels bijna ondergaande zon. In de verte zag ik Hoch Elten liggen en nog verder weg zag ik Emmerich en de brug over de Rijn liggen. Helaas hing er in de verte een soort van smog waardoor de Rijnbrug vaag te zien was. Ik ben bijna een kwartier boven geweest: foto`s gemaakt en heb wat gedronken en iets gegeten.
Het was bijna 17.00 uur en helaas kon ik er niet op wachten om de zon te zien ondergaan. Het betekende ook dat het daarna al snel nóg kouder zou worden en dat het ook donker zou worden in het bos.
Nadat ik weer beneden was, besloot ik om het wandeltempo wat te verhogen, mede om warm te blijven. Toch heb ik nog een aantal keren een foto gemaakt van enkele paddenstoelen, totdat het niet meer kon vanwege de toenemende schemering.
Ik besefte dat de terugweg langer duurde dan ik verwacht had en ik moest het laatste stuk toch nog in het schemerdonker lopen. Gelukkig herkende ik wel de wandelpaden waar ik overheen liep.

Het laatste stuk van de rode paaltjesroute is een wandelpad dat parallel loopt aan het wandelpad waar je mee begint; alleen ligt het iets hoger in het bos. Toen ik hier liep, zag ik vlak voor mij een ree de struiken uitkomen en voor mij langs het pad oversteken. Ik bleef stil staan en durfde niet mijn fototoestel te pakken want dan zou de ree waarschijnlijk schrikken. Het grappige was dat de ree mij in de gaten had want zij draaide zich om en bleef ook stil staan om naar mij te kijken. Toen ze daarna langzaam verder weg liep, heb ik mijn fototoestel als nog gepakt. Helaas was de afstand inmiddels vrij groot geworden om er een mooie foto van te kunnen maken. De ree liep richting het open terrein van de akkerbouwgrond maar ik heb haar niet meer gezien in het open gebied; ik kon haar nauwelijks nog zien in het struikgewas.
Mijn wandeling liep ook ten einde, het was bijna 17.45 uur en het was inmiddels behoorlijk donker.
Aan het einde van de wandeling merkte ik dat ik 'hoge nood' had en dat ik echt niet meer kon ophouden totdat ik thuis zou zijn. Dus moest ik alsnog de struiken in en met de billen bloot: in de kou en in het donker. Ik was blij dat ik het kwijt was en ook blij dat ik, nog vóór het helemaal donker zou zijn, terug was bij mijn auto.

de uitkijktoren

zicht vanaf de uitkijktoren

de Rijnbrug is helaas nauwelijks te zien

de ree

Babberich

Op woensdag 18 januari was het een zeer koude dag, tenminste qua gevoelstemperatuur. Er stond een ijskoude wind die vanuit het noordoosten waaide. Gelukkig scheen de zon wel en dat maakte dat ik die dag toch ben gaan fietsen.
In de vroege ochtend ging ik op de fiets naar mijn vrijwilligerswerk in de bibliotheek in Pannerden. Ik was warm ingepakt en ik had tegen de snerpende wind ook mijn regenbroek maar aangetrokken. De zon scheen nog niet; het was heiig en door de koude wind was het moeilijk ademen en dat maakte de fietstocht zwaar.
Een paar uur later, rond de klok van 12 uur fietste ik weer terug en toen scheen de zon volop. Helaas had ik de koude wind schuin voor.

Later in de middag ben ik weer op de fiets gestapt met het doel om een paar ansichtkaarten naar een Duitse brievenbus te gaan brengen. Ik doe al een aantal jaren mee aan Postcrossing (  klik hier om naar de website van Postcrossing te gaan ) en ik heb ontdekt dat de internationale postzegels in Duitsland een stuk goedkoper zijn dan de Nederlandse internationale postzegels.
Omdat ik werk met Duitse postzegels fiets ik iedere week naar een brievenbus in Duitsland; de ene keer fiets ik naar Feldhausen en een andere keer ga ik naar Elten. Deze keer maakte ik een rondje om Babberich heen; gelukkig kan ik wel kiezen uit verschillende routes.
Op de heenweg fietste ik richting de Buitenmolen van Oud Zevenaar, deze ligt dicht bij de spoorbaan die naar Duitsland gaat. Vervolgens rijd ik door een buurtschap heen die tussen Oud Zevenaar en Babberich ligt. Dit is een weg met vrijstaande huizen  / boerderijen en veel weilanden en aan de rechterzijde ligt, achter een hoge muur, de spoorbaan. Ik kom tenslotte uit op de provinciale weg die naar Beek en Didam gaat en bijna op het eind van deze weg ligt ook de op - en afrit van de snelweg A12. Ik fiets dan een stukje langs een weg waar redelijk wat vrachtverkeer rijdt. Omdat ze vanaf de snelweg niet door Elten heen mogen rijden, gaan ze allemaal via Babberich.
Na een paar honderd meter sla ik rechts af om het kleine gehucht Feldhausen in te gaan en de ansichtkaarten in de brievenbus te doen.

Op de terugweg koos ik ervoor om eerder van de provinciale weg af te gaan; ik ging links af en kwam op een zandpad terecht. Hier loopt tevens een knooppunt van een fietsroute. Via deze zandweg kom ik langs een zwemvijver en een camping en vervolgens ga ik via een tunnel onder de spoorbaan heen,
Aan de andere kant kom ik op een verharde weg en weer zie ik een camping; deze ligt bij een grote vijver en ernaast ligt een stuk bos. Mijn fietsroute komt uit op de weg dat vroeger een lange en smalle vrijliggende weg was tussen de grensovergangen van Duitsland en Nederland.
De weg is nu nog steeds erg smal, met aan beide kanten een fietspad ernaast. Als je hier fietst zie je aan de ene kant weilanden en akkers liggen en aan de andere kant ligt het bos dat uiteindelijk weer in het centrum van Babberich uitkomt. ( bij landgoed Halsaf)
Op dit punt kan ik achterlangs fietsen, via een braakliggend terrein en via een woonwijk. Dan steek ik een drukke rondweg over en kan ik weer een vrijliggende fietspad op dat achterlangs een paar vrijstaande woningen loopt; o.a. langs een paarden manege, een voormalig kasteel en verderop langs een grote kippenschuur. Aan de ene kant zie ik weilanden waar vaak veel paarden in lopen en ik passeer een aantal keren middelgrote waterplassen, omringd met veel rietplanten.
Dan kom ik op het punt waar ik stevig moet trappen om boven op de dijk te komen. Eenmaal op de dijk zie ik de kleine kerk van mijn woonplaats al en ik weet dat ik bijna thuis ben.

Omdat ik pas om 15.45 uur van huis vertrokken was, had ik op de terugweg het geluk dat ik de zon steeds verder zag ondergaan. Deze woensdagmiddag zag ik tegen 16.50 uur een steeds roder wordende zon ondergaan nadat ik in Babberich op het achterlangs fietspad reed.
Ik had er niet bewust rekening mee gehouden om pas later in de middag weg te gaan om een mooie zonsondergang te zien. Nu heb ik er in ieder geval mooie foto`s van kunnen maken.
De fietsronde was ongeveer 13 km en ik was blij dat ik weer thuis was; ik was behoorlijk verkleumd.

de ondergaande zon

Sneeuw

Sinds donderdag 12 januari ligt er weer sneeuw en die ligt er nog steeds. Zondagmiddag, 15 januari was het zonnig, koud en gelukkig was er weinig wind.
Ik besloot te gaan wandelen over de dijk om optimaal van de zon te genieten. Bij de kerk ben ik de dijk opgegaan die richting Babberich gaat en daar kon ik makkelijk op lopen omdat de dijkweg schoon was. Toch was het op sommige plaatsen glad omdat er op de privé-landwegen geen zout gestrooid was door de Gemeentelijke strooiwagens.

Tegenover de kerk zag ik in een weiland enkele paarden buiten staan; een deel van hun wei was sneeuwvrij dus ze konden gras eten. Een eindje verderop, in een ander weiland zag ik een grote groep schapen; de ruimte die ze met zijn allen hadden was niet al te groot. Het viel me op dat de witte schapen met hun lichte vacht niet mooi kleurden in de witte sneeuw, de bruine en bruin / zwarte schapen kleurden mooier in de witte sneeuw.
Nadat ik van de doorgaande dijkweg af was, ging mijn wandelroute over een bevroren sneeuwlaag van een privé weg. Ik had besloten om de bordjes van de rondwandeling van de Gelderse Poort te volgen. De weg eindigt bij een paar woonhuizen en het wandelpad gaat hier naar links. Ik kwam terecht op een pad waar diepe sporen in zaten, veroorzaakt door tractorbanden. Het was erg lastig om goed op het pad te blijven lopen omdat er veel waterplassen lagen die waren bedekt met een dunne en besneeuwde ijslaag. Precies op de uiterste rand gaan lopen, was de beste methode om mijn snowboots enigszins schoon te houden.
Het pad ging langs een een vrij groot meer dat voor een deel bevroren was. Ik zag een kapotte roeiboot erin liggen en er zwommen enkele meerkoeten en 1 gans  in het open watergedeelte. In de verte zag ik een zeer grote groep ganzen vanaf een weiland omhoog komen; zoiets kun je niet missen omdat het altijd met veel herrie gepaard gaat.
Mijn wandelpad kwam uit op een andere dijk en ik zag weer een routebordje staan die naar rechts wees. Ik moest verder door weilanden heen en regelmatig over prikkeldraad heen om uit te komen op de provinciale weg tussen Babberich en Herwen. Bij het prikkeldraad staan wel houten op - en afstapjes om er makkelijk overheen te stappen; dat scheelt dan weer een hoop moeilijk doen.
Ik ben boven op de dijk blijven staan en heb wat om me heen gekeken en staan te genieten van de stilte en de zon die mooi over de waterplas heen scheen.
Na een aantal minuten te hebben stilgestaan besloot ik dat ik geen zin had om door de weilanden heen te lopen. Want het wandelpad zou uitkomen op de weg en daarna zou ik verder moeten lopen over het fietspad met al het autoverkeer wat voorbij raast. Ik had geen zin in zoveel herrie. Dus ik moest weer over hetzelfde besneeuwde modderpad terug. De wandeling tot dit punt had 30 minuten geduurd en omdat het toch wel erg koud was, vond ik 1 uur wandelen lang genoeg.

Nadat ik weer terug was onderaan de dijkweg tussen Oud Zevenaar en Babberich, passeerde ik een kleine waterplas en vanaf dit punt heb ik enkele foto`s gemaakt van het sneeuwlandschap.
Ik was blij dat ik ervoor gekozen had om terug te lopen omdat ik in de verte zag dat de lucht helemaal dicht getrokken was met grijze bewolking, die steeds dichter bij de zon kwam. Even wachten en ik zou een paar foto`s kunnen maken van de zon die half achter de wolken zit. Het duurde inderdaad niet lang meer; toen ik boven op de dijk liep, ging de zon voor een deel achter de wolken en het leverde mij een mooie foto op.

Toen ik bijna thuis was, heb ik nog een kleine groep mensen geholpen om een kunstwerk te vinden. Ze waren bezig met een GPS-speurtocht, ze hadden alleen maar coördinaten en moesten naar een kunstwerk dat hier vlakbij moest zijn. Ik noemde een aantal kunstwerken op en ja hoor....... een ervan was de goede. Zij konden weer verder lopen en ik kon terug naar mijn woning.
Al met al ben ik bijna 5 kwartier buiten geweest.

Enkele sneeuwfoto`s 

Flitswinter

Sinds woensdag 4 januari is het weer omgeslagen naar winterweer en er is een nieuw woord voor bedacht door de weermannen en weervrouwen van Meteoconsult. Als het maar paar dagen winterweer is dan noemen ze dat: 'flitswinter'.
Op 4 januari ging `s middags de wind om en kwam vanuit het noordwesten; hierdoor werd het in de loop van de dag steeds kouder. De grijze vochtige lucht verdween en het werd zonnig.

Op donderdag 5 januari was het ijzig koud en de zon scheen aan een overwegend blauwe hemel.
`S middags ging ik eerst fietsen en daarna wandelen met mijn oppashond Olivia.
Her en der waren de wegen glad en dat gold zeker voor de op - en afritten op de dijk, vooral in de bocht ter hoogte van het Breulymeer. Het was goed uitkijken en voorzichtig doen toen ik met mijn oppashond ging fietsen. De kleine en iets te zware ruwharige Teckel zit achterop in een fietsmand en ze weegt rond de 12 kg; dat gewicht voel ik goed als ze zich beweegt in de mand.

Mijn fietsrit ging over bijna 3 km lange dijk richting een boerderijwinkel om een paar dingen te kopen en daarna over dezelfde weg weer terug. Op de terugweg besloot ik niet meer door die gladde bocht heen te gaan maar net ervoor de afrit naar beneden te gaan. Ik wilde nog even rondom het Breulymeer gaan wandelen met Olivia en ik parkeerde mijn fiets bij het gebouw van de sterrenwacht Corealis. 
Ik was blij dat de grond inmiddels lichtelijk bevroren was want anders was het behoorlijk modderig geweest. Het wandeltempo lag erg laag en ik deed er bijna 25 minuten over om helemaal rond het meer te lopen.
Toch vind ik het knap dat Olivia nog de hele ronde kan lopen aangezien ze al een behoorlijke leeftijd heeft, te weten: 15 jaar en 3 maanden. Ze heeft problemen met 2 poten: 1 voorpoot waar ze wel eens door heen zakt en 1 van de achterpoten werkt ook niet altijd even goed meer. Af en toe bleef Olivia even staan om ergens aan te snuffelen maar de meeste tijd liep ze gestaag achter mij aan. 
Ik merkte dat ik het koud kreeg, de zon was inmiddels ondergegaan en het koelde nadien snel af. Mijn spieren bewogen niet voldoende en werden koud tijdens het lopen ondanks mijn goed isolerende winterjas die ik aanhad.

Op vrijdag 6 januari ging ik aan het eind van de middag weer de dijk op; de zon had de hele dag geschenen en ik zag vele bevroren waterplasjes op de dijk. Ik dacht dat ik te laat zou zijn voor de zonsondergang maar dat was niet zo. We zijn al weer 2 weken verder na de kortste dag op 21 december en de zon gaat nu bijna 15 minuten later onder. Het is om 17.00 uur al te merken dat het dan nog niet helemaal donker is. Dus ik had geluk en ik zag een mooie oranje /rode zon ondergaan; heb er weer een paar foto`s van gemaakt.

Ik besloot om deze keer langs de visvijvers te lopen en weer een foto te maken van de struik die aan de waterkant staat en waar geen blad meer aan zit maar wel vol zit met rode besjes. De zaterdag vóór Kerstmis had ik hier ook een foto van gemaakt, aan het eind van de middag bij een donker / somber licht. Nu wilde ik dezelfde foto en dan bij helder licht.
Er lag een dunne ijslaag op het water en halverwege het wandelpad zag ik aan de linkerkant, door de kale struiken heen, een eend in het ijs zitten. Het leek net alsof de eend vastgevroren was maar dat was gelukkig niet het geval. Toen ik dichterbij kwam omdat ik hem op de foto wilde zetten, kwam de eend in beweging en ging op het ijs staan. Even later ging hij toch weer in dat watergat zitten. Ik heb hierna de bewuste struik nog gefotografeerd en ik ben vervolgens naar huis gelopen. Het was koud en ik wilde weer terug naar mijn warme huiskamer.

Op zaterdag 7 januari was het de laatste dag van de flitswinter: ijzel en dooi kwamen eraan. Het was weer gedaan met het winterse weer; de regen en de ijzel begonnen het eerst in het westen van Nederland. Hierdoor had ik, wonend in het oosten van Nederland, nog een leuke verrassing: er lag een bescheiden laag sneeuw.
Ik heb nog even rondgelopen in de sneeuw, dus wel een leuk einde van de eerste flitswinter in 2017.
De temperatuur was en bleef in het oosten de hele dag rond het vriespunt hangen en de voorspelde ijzel en dooi kwamen pas in de loop van de avond opzetten. Hierdoor lag er zondagochtend nog steeds sneeuw.

Ondergaande zon

Bij een van de visvijvers

Eend in / op het ijs

de besjes

De sneeuw op zaterdag